خداداد آدینه – می نماند مست

جامی بده تا می سازد مرا سرخوش
از نوش شیرینش سازم دلم را هست

این هست با مستی از من برد اندوه
این نیش نوشینش کرده مرا پا بست

ساقی بگیر از دست این مایع را دربست
زیرا طمع دارد تا جان کند تنگ دست

عمری مرا بردی در کنج میخانه
دل گشت در دام باده پرست مست

در عيش من شاهد یا ناظرم بودی
هر دم که نوشیدم بودی برم پیش دست

افتاده در آستان من بودم ای ساقی
در کنج تنهایی تو بوده ای در دست

آدینه این می را بردار و بر لب زن
تا بندگی بر تو گردد حلال و مست