خانه / کتابخانه دیجیتال / کتاب های شاعران / شیخ بهایی / نان و حلوا، شیخ بهایی / حکایة العابد الذی قل الصبر لدیه فتفوق الکلب علیه

حکایة العابد الذی قل الصبر لدیه فتفوق الکلب علیه

عــابــدی، در کــوه لــبــنـان بــد مـقــیـمدر بــن غـاری، چــو اصـحــاب الـرقـیـمروی دل، از غـــیــر حـــق بـــرتـــافـــتـــهگــنــج عـــزت را ز عــ…

عــابــدی، در کــوه لــبــنـان بــد مـقــیـم	در بــن غـاری، چــو اصـحــاب الـرقـیـم
روی دل، از غـــیــر حـــق بـــرتـــافـــتـــه	گــنــج عـــزت را ز عـــزلــت یــافـــتـــه
روزهــا، مــی بـــود مــشــغــول صــیــام	قرص نانی، می رسـیدش وقـت شـام
نصـف آن شـامش بـدی، نصفی سـحـور	وز قـناعـت، داشـت در دل صـد سـرور
بـر همـین مـنوال، حـالـش می گـذشـت	نامـدی زان کـوه، هرگـز سـوی دشـت
از قــضــا، یـک شــب نـیـامـد آن رغــیـف	شـد ز جـوع، آن پــارسـا زار و نـحـیـف
کــرد مــغـــرب را ادا، وآنــگــه عـــشـــاء	دل پــر از وســواس، در فـکـر عــشــاء
بــس کـه بــود از بـهـر قـوتـش اضـطـراب	نه عبـادت کرد عابـد، شـب، نه خـواب
صـبــح چــون شــد، زان مـقـام دلـپــذیـر	بــهـر قــوتــی آمـد آن عــابــد بــه زیـر
بــود یــک قــریــه، بــه قــرب آن جــبـــل	اهـل آن قــریـه، هـمــه گــبــر و دغــل
عـــابـــد آمــد بـــر در گــبـــری ســـتـــاد	گـــبـــر او را یــک دو نـــان جـــو بـــداد
بــســتــد آن نـان را و شـکـر او بــگـفـت	وز وصـول طـعمه اش، خـاطـر شـکفت
کـــرد آهـــنـــگ مـــقـــام خـــود دلـــیــر	تــا کــنـد افــطــار زان خــبــز شــعــیـر
در ســرای گــبــر بــد گــرگـیـن ســگـی	مـانـده از جـوع، اسـتــخـوانـی و رگـی
پــیـش او، گــر خــط پــرگــاری کــشــی	شـکـل نـان بـینـد، بـمـیرد از خـوشـی
بـــر زبـــان گــر بـــگــذرد لــفــظ خـــبـــر	خــبــز پــنــدار، رود هــوشــش ز ســر
کــلــب، در دنــبــال عــابــد بــو گــرفــت	آمــدش دنــبـــال و رخـــت او گــرفــت
زان دو نان، عـابـد یکـی پـیشـش فـکـند	پــس روان شــد، تــا نـیـابــد زو گـزنـد
ســگ بــخــورد آن نـان، وز پــی آمــدش	تـــــا مــــگـــــر، بـــــار دگـــــر آزاردش
عـــــابـــــد آن نــــان دگــــر، دادش روان	تـــــا کـــــه از آزار او یــــابـــــد امــــان
کــلــب خــورد آن نــان و از دنـبــال مــرد	شــد روان و روی خــود واپــس نـکــرد
هـمــچــو ســایـه، در پــی او مـی دویـد	عف عفی می کرد و رختش می درید
گـفــت عــابــد چــون بــدیـد آن مـاجــرا:	مـن سـگـی چـون تـو ندیدم، بـی حـیا
صــاحـــبـــت، غــیــر دو نــان جـــو نــداد	وان دونان، خود بـستـدی، ای کج نهاد
دیـگـرم، از پـی دویـدن بــهـر چـیـسـت؟	وین همه، رختـم دریدن بـهر چـیست؟
سگ، به نطق آمد که: ای صاحب کمال	بـی حیا، من نیستـم، چـشمت بـمال
هسـت، از وقـتـی کـه بـودم مـن صـغـیر	مــســکــنــم، ویـرانـه ایـن گــبــر پــیـر
گـوســفــنـدش را شــبــانـی مـی کـنـم	خــانـه اش را پــاسـبــانـی مـی کـنـم
گــاه گــاهـی، نــیـم نــانــم مــی دهــد	گـاه، مـشـتـی اسـتـخـوانم مـی دهد
گــاه، غـــافـــل گــردد از اطـــعـــام مــن	وز تـــغــافــل، تــلــخ گــردد کــام مــن
بـگـذرد بـسـیـار، بــر مـن صـبــح و شـام	لــا اری خــبــزا ولــا الـقــی الـطــعــام
هـفـتــه هـفـتـه، بــگـذرد کـایـن نـاتــوان	نی ز نان یابـد نشان، نی ز استـخـوان
گـاه هـم بــاشــد، کــه پــیـر پــر مـحــن	نـان نـیـابـد بـهـر خـود، چـه جـای مـن
چـــون کـــه بــــر درگـــاه او پــــرورده ام	رو بـــــه درگـــــاه دگـــــر، نــــاورده ام
هــســت کــارم، بــر در ایـن پــیـر گــبــر	گــاه شــکــر نـعــمـت او، گــاه صــبــر
تـــا قــمــار عــشــق بـــا او بـــاخـــتـــم	جــز در او، مــن دری نــشــنــاخــتـــم
گـه بـه چـوبــم مـی زنـد، گـه سـنـگـهـا	از در او، مـــن نـــمـــی گـــردم جــــدا
چـونکه نامد یکی شبـی نانت بـه دست	در بــنـای صــبــر تــو آمـد شــکـســت
از در رزاق رو بـــــــر تـــــــافـــــــتـــــــی	بـــر در گــبـــری روان بــشــتــافــتــی
بــهـر نـانـی، دوســت را بــگــذاشــتــی	کــرده ای بـــا دشــمــن او آشـــتـــی
خــود بـــده انــصــاف، ای مــرد گــزیــن!	بـی حـیاتـر کیسـت؟ من یا تـو؟ بـبـین
مـرد عـابـد، زین سـخـن، مـدهوش شـد	دســت را بــر سـر زد و از هـوش شـد
ای ســگ نــفــس بــهــائی، یــاد گــیـر!	ایـن قـنـاعـت، از ســگ آن گـبــر پــیـر