جواد مهدی پور – حقیقت ..

هر که خود را می کند محروم از لب های یار
می کشد در گوشه ی میخانه سختی بی شمار

مهر خوبان با سخن آسان نمی آید به دست
ناگهان معشوقه هر کس را نخوانی زینـهار

در زمستانی که دست مستمندان خالی است
سخت می آید برایم صحبت ِ بوس و کنـــار

در فراق چشم های آبـی دریایی ات
ماهی تنگ بلور سینه باشد بی قرار

مثل گل هرگز فریب مهلت دوران نخور
بگذراز فصل خزان خویش در وقت بهار

من حقیقت را نشان دادم برای دیگران
جای من امّا حقیقت می رود بالای دار

زندگی یعنی برای ” عشق ” تنها زیستن
یک تنه بر دست های عشق تنها دل سپار