قالب شعر: غزل

به شبی طولِ یلدا، دلِ ما غم زده است
شمعِ بزم است ولی سایه‌ی ماتم زده است

نیست گرمی ز سخن‌ها، نه نوایی ز شراب
هر کسی گوشه‌ی دل، زهرِ غم در زده است

برقِ گوشی به کف و شوقِ جهان در صفحه
دل به تصویرِ خیالی همه محکم زده است

نه چراغی، نه نوایی ز سرود و آواز
خنده‌ها در هوسِ جیبِ فراهم زده است

دوست با دوست غریب است و به یادِ فرداست
قصه‌ی عشق به دیوارِ عدم دم زده است

بایدم مهر بجوییم به آیین کهن
دل ز این حالِ غریبانه کمی کم زده است

بهمنا، جامه‌ی شعر از سرِ شوقت دوزم
که ز تو نور به این ظلمتِ مبهم زده است