مرتضی شاهمندی
کی توانم دیده را محو تماشایت کنم
کی توانم دیده را محو تماشایت کنم
یک نظر بر صورت و چشمان شهلایت کنم
یک نگه کن بردل بشکسته و بیتاب من
تا وجودم را فدای ماه رخسارت کنم
باده ام را از شراب عشق خود لبریز کن
تا که خود را مست آن پیمانه نابت کنم
گرچه قلب ودیده ام شایسته روی تو نیست
عاقبت این دیده را فرش ره پایت کنم
گر به رویم چهره بگشایی، زشوق روی تو
هستی خود را نثار چهره ماهت کنم
سائلت را گربرانی از حریمت، یا کریم
تا گشایی درگهت هر دم تمنایت کنم
تو بیا بر دیده خونبار من دستی بکش
تا توانم هر دو را وقف قدمهایت کنم
