قالب شعر: غزل

غزلی فاطمی

در آغوش خیالم بارها دیدم مزارش را
و با جاروی چشمانم زدم جارو غبارش را

حدیث عشق می جستم، کسا را خواندم و دیدم
که با او می شناساند خدا ایل و تبارش را

چنان شد حاصلم از پرسه در تفسیر لولاکش
که ظاهر کرده در او ذات هو دار و ندارش را

چه بانویی ست این شهبانوی قدیسه خلقت که..
رضایش می کند راضی دل پروردگارش را

چگونه؟، کوثری که هست در جان جهان جاری
کنم در یک غزل جاری شکوهش را وقارش را

مگر در قطره ممکن می شود مقیاس اقیانوس!
چگونه با چه معیاری کنم سنجش عیارش را؟

کویرستان تفتیده بهشت آباد می گردد
نسیم چادرش وقتی بیاندازد گذارش را

ببین در خانه اش با اینکه خدمتکار هم دارد
دوباره می کند با فضه اش تقسیم، کارش را

چه خوشبختید ای همسایه ها، همسایه ای دارید..
که با یاد شما سر می کند شب های تارش را

چه شد اما شما را جای تسکین در غم بابا
کشاندیدش به دنیای سیاهی روزگارش را

فدک ارثیه ای از رحمةٌللعالمين اش بود
چرا دادید با سیلی جواب یادگارش را

نمی دانم که بعد از آتش و در حضرت مولا
چگونه در دل پاییز می بیند بهارش را

چاپ شده  در کتاب شعر  «آسمان می گوید»

مجموعه شعر ناصر اسماعیلی