ای یــــــار گــــــرم دار، و دلــــــارام گــــــرم دارپـیش آ، بـه دسـت خـویش سـر بـندگـان بـخـارخـــاک تـــویــم و تـــشـــنــه آب و نــبـــات تـــو…
| ای یــــــار گــــــرم دار، و دلــــــارام گــــــرم دار | پـیش آ، بـه دسـت خـویش سـر بـندگـان بـخـار |
| خـــاک تـــویــم و تـــشـــنــه آب و نــبـــات تـــو | در خــاک خــویـش تــخــم ســخــا و وفـا بــکـار |
| تــا بــردمــد ز ســیـنـه و پــهـنــای ایـن زمــیـن | آن ســـبـــزهــای نــادر و گــلــهــای پـــرنــگــار |
| وز هــر چـــهــی بـــرآیــد از عـــکــس روی تـــو | سـرمسـت یوسـفـی قمرین روی خـوش عـذار |
| ایــن قــصــه را رهــا کــن تـــا نــوبـــتـــی دگــر | پـــیــغــام نــو رســیــد، پـــیــش آ و گــوش دار |
| پـیری سـوی مـن، آمـد شـاخ گـلـی بـه دسـت | گفتم که: « از کجاست » بگفتا: « از آن دیار » |
| گـفـتـم: « از آن بـهار بـه دنـیا نـشـانـه نـیسـت | کاینجـا یکی گلسـت و دوصد گونه زخـم خـار » |
| گـفـتـا: « نـشـانـه هـسـت، ولـیـکـن تـو خـیـره | کـانـکـس کـه بــنـگ خــورد، دهـد مـغــز او دوار |
| ز انــدیــشــه و خـــیــال فــرو روب ســـیــنــه را | سـبـزک بـنه ز دست، و نظر کن بـه سـبـزه زار |
| تــرجــیــع کــن کــه آمــد یـک جــام مــال مــال | جـان نـعـره مـی زنـد کـه بـیا چـاشـنـی حـلـال |
| گـــر تـــو شـــراب بــــاره و نـــری و اوســـتــــاد | چـون گـل مـبـاش، کـو قـدحـی خـورد و اوفـتـاد |
| چــون دوزخــی درآی و بــخــور هـفـت بــحــر را | تـا سـاقـیت بـگوید که: « ای شـاه، نوش بـاد» |
| گـر گـوهـریـســت مـرد، بــود بــحــر ســاغـرش | دنـیا چـو لـقـمـه شـودش، چـون دهـان گـشـاد |
| دنیا چـو لـقـمـه ایسـت، ولـیکـن نـه بـر مـگـس | بــر آدمـســت لـقــمـه، بــر آنـکــس کــزو بــزاد |
| آدم مــگــس نـزایـد، تــو هـم مـگــس مــبــاش | جـمشـید بـاش و خـسـرو و سـلطـان و کیقبـاد |
| چـون مسـت نیسـتـم نمکی نیسـت در سخـن | زیــرا تـــکــلــفــســت و ادیــبـــی و اجــتــهــاد |
| امـا دهـان مـســت چــو زنـبــور خــانـه ایـسـت | زنــبــور جــوش کــرد، بــهـر ســوی بــی مــراد |
| زنـبــورهـای مـســت و خــراب از دهـان شــهـد | بــا نـوش و نـیـش خـود، شـده پـران مـیـان بـاد |
| یعـنی کـه ما ز خـانه شـش گوشـه رسـتـه ایم | زان خـسـروی که شـربـت شیرین بـه نحـل داد |
| تـرجـیع، بـنـدخـواهد ، بـر مـسـت بـنـد نـیسـت | چـه بـند و پـند گیرد ؟! چـون هوشـمند نیسـت |
| پــیـش آر جــام لــعــل، تــو ای جــان جــان مــا | مــا از کــجـــا حــکــایــت بـــســیــار از کــجـــا! |
| بـگـشـاد و دسـت خـویش، کـمر کـن بـگـرد من | جـــام بـــقـــا بـــیــاور و بـــرکــن ز مــن قـــبـــا |
| صــد جــام درکــشــیـدی و بــر لـب زدی کـلـوخ | لـیکـن دو چـشـم مسـت تـو در می دهد صـلـا |
| آن مـی کـه بـوی او بــدو فـرسـنـگ مـی رسـد | پـنـهـان همـی کـنـیش؟! تـو دانـی، بـکـن هـلـا |
| از مـــن نــهــان مـــدار، تـــو دانــی و دیــگـــران | زیـــرا کـــه بــــنـــده تـــوم، آنـــگـــاه بــــا وفـــا |
| این خود نشانه ایست، نهان کی شود شراب؟ | پــیــدا شــود نــشــانــش بـــر روی و در قــفــا |
| بــر اشـتــری نـشـیـنـی و ســر را فـرو کـشـی | در شــهـر مـی روی، کــه مــبــیـنـیـد مــر مــرا |
| تــو آنـچــنـانـک دانـی و آن اشـتــر تــو مـســت | عـف عـف هـمـی کـنـد کـه بــبـیـنـیـد هـر دو را |
| بـــازار را بـــهــل ســـوی گـــلـــزار ران شـــتـــر | کانجاست جای مستـان، هم جنس و هم سرا |
| ای صــد هــزار رحـــمــت نــوبـــر جـــمــال تـــو | نـیـکــوســت حــال مـا کـه نـکـو بــاد حــال تــو |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
