مـســتــی و عـاشـقـی و جــوانـی و یـار مـانــوروز و نــوبـــهــار و حــمــل مــی زنــد صــلــاهرگـز نـدیده چـشـم جـهان این چـنین بـهارمــی رویــد از ز…
| مـســتــی و عـاشـقـی و جــوانـی و یـار مـا | نــوروز و نــوبـــهــار و حــمــل مــی زنــد صــلــا |
| هرگـز نـدیده چـشـم جـهان این چـنین بـهار | مــی رویــد از زمــیـن و ز کــهــســار کــیـمــیــا |
| پـهـلـوی هـر درخـت یـکـی حـور نـیـکـبـخـت | دزدیــده مــی نــمــایـد اگــر مــحــرمــی لــقــا |
| اشـکوفه می خـورد ز می روح طـاس طـاس | بــنـگــر بــســوی او کــه صــلــا مــی زنــد تــرا |
| مـی خـوردنش ندیدی اشـکـوفـه اش بـبـین | شــابــاش ای شــکــوفــه و ای بــاده مـرحــبــا |
| سوسن بـه غنچـه گوید: «بـرجـه چه خفتـه | شمعست و شاهدست و شرابست و فتنها » |
| ریــحــان و لــالــهــا بـــگــرفــتــه پـــیــالــهــا | از کـیسـت این عـطـا ز کـی بـاشـد جـز از خـدا |
| جــز حـق هـمـه گـدا و حـزیـنـنـد و رو تــرش | عــبــاس دبــس در ســر و بــیـرون چــو اغـنـیـا |
| کــد کــردن از گــدا نـبــود شــرط عــاقــلــی | یک جـرعـه می بـدیش بـدی مسـت همچـو ما |
| سنبل به گوش گل پنهان شکر کرد و گفت: | « هــرگــز مــبـــاد ســـایــه یــزدان ز مــا جـــدا |
| مـا خــرقــهـا هـمـه بــفــکــنـدیـم پــارســال | جـانـهـا دریغ نـیسـت چـه جـای دو سـه قـبـا » |
| ای آنــک کــهـنـه دادی نــک تــازه بــاز گــیـر | کـــوری هـــر بـــخـــیــل بـــدانـــدیـــش ژاژخـــا |
| هر شه عمامه بـخشد وین شاه عقل و سر | جـانـهاسـت بـی شـمـار مـر این شـاه را عـطـا |
| ای گـلـســتــان خــنـدان رو شــکـر ابــر کـن | تــرجــیــع بــاز گــویــد بــاقــیــش، صــبــر کــن |
| ای صــد هـزار رحــمــت نــو ز آســمــان داد | هـر لـحــظــه بــی دریـغ بــران روی خــوب بــاد |
| آن رو کـه روی خـوبـان پـرده و نقـاب اوسـت | جــمـلـه فــنـا شــونـد چــو آن رو کـنـد گـشــاد |
| زهـــره چـــه رو نـــمـــایــد در فـــر آفـــتـــاب | پــشــه چــه حــمــلــه آرد در پــیـش تــنـدبــاد |
| ای شـاد آن بـهار کـه در وی نـسـیم تـسـت | وی شــاد آن مـریـد کــه بــاشــی تــوش مـراد |
| از عشق پـیش دوسـت بـبـستـم دمی کمر | آورد تــــاج زریـــن بــــر فــــرق مــــن نــــهــــاد |
| آنکو بـرهنه گشت و بـه بـحر تـو غوطه خورد | چــون پــاک دل نـبــاشــد و پــاکـیـزه اعــتــقـاد |
| آن کــز عــنـایـت تــو ســلـاح صــلـاح یـافــت | بــا ایـن چـنـیـن صـلـاح چـه غـم دارد از فـسـاد |
| هـرکـس کـه اعــتــمـاد کـنـد بــر وفــای تــو | پــا بــرنـهـد بــه فـضـل بــریـن بــام بــی عـمـاد |
| مـغــفــور مــا تــقــدم و هـم مـا تأخــرســت | ایـــمـــن ز انـــقـــطـــاع و ز اعـــراض و ارتـــداد |
| ســرســبــز گـشـت عـالـم زیـرا کـه مـیـرآب | آخـــــر زمـــــانـــــیـــــان را آب حــــــیـــــات داد |
| بـختی که قرن پـیشین در خواب جستـه اند | آخـــر زمـــانـــیـــان را کـــردســـت افـــتـــقـــاد |
| حـلـوا نـه او خـورد کـه بــد انـگـشـت او دراز | آنـکـس خــورد کـه بــاشـد مـقـبــول کـپــقـبــاد |
| دریـای رحــمــتــش ز پــری مــوج مــی زنــد | هـر لـحـظـه بــغـرد و گـویـد کـه: « یـا عـبــاد » |
| هـم اصـل نـوبــهـاری و هـم فـصـل نـوبــهـار | تــرجــیـع ســیـومـســت هـلـا قـصـه گـوش دار |
| شب گشته بـود و هرکس در خانه می دوید | نــاگــه نــمــاز شــام یـکــی صــبــح بــردمــیـد |
| جـانی کـه جـانها همـگـی سـایهای اوسـت | آن جـــان بـــران پـــرورش جـــانـــهـــا رســـیــد |
| تــا خـلـق را رهـانـد زیـن حــبــس و تــنـگـنـا | بـر رخـش زین نـهـاد و سـبـک تـنـگ بـرکـشـید |
| از بـند و دام غـم کـه گـرفـتـسـت راه خـلـق | هـردم گـشـایـشـیـسـت و گـشـاینـده نـاپـدیـد |
| بـگشـای سـینه را کـه صـبـایی همی رسـد | مــرده حـــیــات یــابـــد و زنــده شـــود قــدیــد |
| بــاور نـمـی کـنـی بــسـوی بــاغ رو بــبــیـن | کـان خــاک جــرعـه ز شــراب صــبــا چــشــیـد |
| گـر زانکـه بـر دل تـو جـفـا قـفـل کـرده سـت | نـک طــبــل مــی زنـنـد کــه آمــد تــرا کــلــیـد |
| ور طـعـنـه مـی زنـنـد بــر اومـیـد عـاشــقـان | دریـا کـجــا شـود بــه لـب ایـن ســگـان پــلـیـد |
| عـیـدیـسـت صـوفـیـان را وین طـبـلـهـا گـواه | ور طـبــل هـم نـبــاشـد چــه کـم شـود ز عـیـد |
| بـــازار آخـــر آمـــد هـــیـــن چـــه خـــریـــده | شـــاد آنــک داد او شــبـــه گــوهــری خـــریــد |
| بــشــنــاخــت عــیـبــهــای مــتــاع غــرور را | بــگــزیـد عــشــق یـار و عــجــایـب دری گـزیـد |
| نـادر مـثــلـثــی کـه تــو داری بــخـور حــلـال | خــمــخــانــه ابـــد خــنــک آ، کــانــدرو خــزیــد |
| هـر لــحــظــه بــهـار نــوســت و عــقــار نــو | جــانــش هــزار بــار چــو گــل جــامــهــا دریــد |
| مـن عـشـق را بــدیـدم بـر کـف نـهـاده جـام | می گفـت : « عـاشـقـان را از بـزم ما سـلام » |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
