خانه / کتابخانه دیجیتال / کتاب های شاعران / نظامی گنجوی، / لیلی و مجنون / نامه مجنون در پاسخ لیلی

نامه مجنون در پاسخ لیلی

بـــود اول آن خــجــســتــه پــرگــارنـام مـلـکـی کــه نـیـســتــش یـاردانــــای نــــهــــان و آشـــــکـــــاراکــو داد گــهــر بــه ســنــگ خــارادا…

بـــود اول آن خــجــســتــه پــرگــار	نـام مـلـکـی کــه نـیـســتــش یـار
دانــــای نــــهــــان و آشـــــکـــــارا	کــو داد گــهــر بــه ســنــگ خــارا
دارای ســـپـــهــر و اخـــتـــرانــش	دارنــده نــعـــش و دخـــتـــرانــش
بـــیــنــا کـــن دل بـــه آشـــنــائی	روز آور شــــب بــــه روشـــنـــائی
ســـیــراب کـــن بـــهــار خـــنــدان	فــــریــــادرس نــــیــــازمــــنــــدان
وانـگـه ز جــگـر کـبــابــی خـویـش	گـفـتــه سـخـن خـرابــی خـویـش
کـایـن نـامـه زمـن کـه بــی قــرارم	نــــزدیـــک تــــو ای قــــرار کــــارم
نی نی غـلطـم ز خـون بـجـوشـی	وانگه بـه کجـا بـه خـون فـروشـی
یـعــنـی ز مـن کــلــیـد در ســنـگ	نـزدیـک تــو ای خـزیـنـه در چــنـگ
مـن خــاک تــوام بــدیـن خــرابــی	تــو آب کــیــی کــه روشــن آیــی
مـن در قـدم تـو می شـوم پـسـت	تـو در کـمـر کـه مـی زنـی دسـت
مــن درد ســـتـــان تـــو نــهــانــی	تــو درد دل کــه مــی ســتـــانــی
مـن غـاشـیه تـو بـسـتـه بـر دوش	تــو حــلـقـه کـی نـهـاده در گـوش
ای کــعــبـــه مــن جــمــال رویــت	مــحــراب مــن آســتـــان کــویــت
ای مــرهــم صــد هــزار ســیــنــه	درد مـــن و مـــی در آبـــگـــیــنــه
ای تــاج ولــی نــه بـــر ســر مــن	تـــاراج تـــو لـــیـــک در بــــر مـــن
ای گـنـج ولـی بــه دســت اغــیـار	زان گـنج بـه دسـت دوسـتـان مـار
ای بـــاغ ارم بـــه بـــی کــلــیــدی	فــردوس فــلــک بـــه نــاپــدیــدی
ای بـــنــد مـــرا مـــفـــتـــح از تـــو	ســــودای مـــرا مـــفــــرح از تــــو
این چـوب کـه عـود بـیشـه تـسـت	مشـکن که هلاک تـیشـه تـسـت
بـــنــواز مــرا مــزن کـــه خـــاکـــم	افــروخــتــه کــن کــه گــردنــاکــم
گــــر بـــــنــــوازی بـــــهــــارت آرم	ور زخــــم زنــــی غــــبـــــارت آرم
لطفسـت بـه جـای خـاک در خـورد	کــز لـطــف گـل آیـد از جــفــا گـرد
در پــای تــوام بــه ســر فـشـانـی	هـمـسـر مـکـنـم بـه سـر گـرانـی
چـــون بـــرخـــیـــزد طـــریــق آزرم	گـردد همـه شـرمـنـاک بـی شـرم
هسـتـم بـه غـلـامـی تـو مـشـهور	خـصـمم کـنی ار کـنی ز خـود دور
مــن در ره بــنـدگــی کــشــم بــار	تــو پــایــه خــواجــگــی نــگــه دار
بــا تــو ســپــرم مــیـفــکــنــم زیـر	چـون بـفکنیم شـوم بـه شـمشیر
بــر آلـت خـویـشـتـن مـزن سـنـگ	بـا لشـگـر خـویشـتـن مکـن جـنگ
چـون بـر تـن خـویشتـن زنی نیش	انــدام درســـت را کـــنــی ریــش
آن کــن کــه بــه رفــق و دلـنـوازی	آزادان را بــــه بـــــنــــده ســــازی
آن بــــه کـــه درم خــــریـــده تــــو	ســــرمـــه نـــبــــرد ز دیـــده تــــو
هر خواجه که این کفایتـش نیست	بــر بـنـده خـود ولـایـتـش نـیـسـت
وان کس که بـدین هنر تـمامسـت	نـخــریـده ورا بــسـی غـلـامـسـت
هسـتـم چـو غلام حـلقه در گوش	مـی دار بـه بــنـدگـیـم و مـفـروش
ای در کــــنــــف دگــــر خــــزیـــده	جــفــتــی بــه مـراد خــود گـزیـده
نـگـشــاده فــقـاعــی از ســلـامـم	بــر تــخــتــه یـخ نـوشــتــه نـامـم
یـک نــعــل بــر ابــریـشــم نــدادی	صــد نــعــل در آتـــشــم نــهــادی
روزم چـــو شــب ســـیــاه کــردی	هـــم زخـــم زدی هــم آه کـــردی
در دل ســــتــــدن نــــدادیــــم داد	گــر جــان بــبــری کــی آریـم یــاد
زخـمـی بـه زبـان همـی فـروشـی	مـن سـوخـتـم و تـو بـر نـجـوشـی
نــــه هــــر کــــه زبـــــان دراز دارد	زخـــم از تـــن خــویــش بـــاز دارد
ســـوســـن از ســـر زبــــان درازی	شــد در ســر تــیـغ و تــیـغ بــازی
یـــاری کـــه بـــود مـــرا خـــریـــدار	هـــم بــــر رخ او بــــود پــــدیـــدار
آنچـه از تـو مـرا در این مقـامـسـت	بــنـمـای مـرا کـه تــا کـدامـســت
این است که عهد من شکستی؟	در عــهـده دیـگـری نـشــســتــی
بــا مـن بــه زبــان فــریـب ســازی	بـــا او بـــه مــراد عــشــق بـــازی
گــر عــاشــقــی آه صــادقــت کــو	بـــا مــن نــفــس مــوافــقــت کــو
در عشق تـو چون موافقی نیست	این سلطنتـسـت عاشقی نیست
تـو فـارغ از آنکـه بـی دلی هسـت	و انـدوه تــرا مـعــامـلــی هـســت
مــن دیـده بــه روی تــو گــشــاده	ســر بـــر ســر کــوی تــو نــهــاده
بـــر قـــرعـــه چـــار حـــد کــویــت	فــــالـــی زنـــم از بــــرای رویـــت
آسـوده کـسـی کـه در تــو بــیـنـد	نــه آنــکــه بــروز مــن نــشــیـنــد
خـــرم نـــه مـــرا تــــوانـــگـــری را	کـــو دارد چـــون تـــو گــوهــری را
بــاغ ارچـه ز بــلـبــلـان پـرآبــسـت	انــجـــیــر نــوالـــه غـــرابـــســـت
آب از دل بـــاغـــبـــان خـــورد نـــار	بـاشـد کـه خـورد چـو نـقـل بـیمـار
دیریست که تـا جـهان چنین است	مـحـتـاج تـو گـنـج در زمـیـن اسـت
کـی می بـینم کـه لـعـل گـلـرنگ؟	بـیرون جـهـد از شـکـنـجـه سـنـگ
وآنــمــاه کــز اوســت دیـده را نــور	گــــــردد ز دهــــــان اژدهــــــا دور
زنــبـــور پـــریــده شــهــد مــانــده	خــازن شــده مــاه و مـهـد مـانـده
بــگـشــاده خــزیـنـه وز حــصـارش	افــتـــاده بـــه در خــزیــنــه دارش
ز آیـــیـــنـــه غـــبـــار زنـــگ بـــرده	گـنـجـیـنـه بــه جــای و مـار مـرده
دز بـــانـــوی مـــن ز دز گـــشـــاده	دزبــــــان وی از دز اوفــــــتــــــاده
گــر مــن شــدم از چــراغ تـــو دور	پـــروانــه تـــو مـــبـــاد بـــی نـــور
گــر کــشــت مـرام غــم مـلــامـت	بـــاد ابــن ســلــام را ســلــامــت
ای نــیــک و بـــد مــزاجـــم از تـــو	دردم ز تــــو و عـــلـــاجـــم از تــــو
هـرچــنـد حـصـارت آهـنـیـن اسـت	لؤلؤی تـرت صـدف نـشـیـن اسـت
وز حــلـقــه زلـف پــر شــکـنـجــت	در دامــن اژدهــاســت گــنــجـــت
دانـی کــه ز دوســتــاری خــویـش	بــاشـد دل دوسـتــان بــدانـدیـش
بـر مـن ز تـو صـد هـوس نـشـیـنـد	گـر بـر تـو یـکـی مـگـس نـشـیـنـد
زان عاشـق کورتـر کسـی نیسـت	کورا مگسی چـو کرکسی نیست
چــون مــورچــه بــی قــرار از آنــم	تــا آن مــگــس از شــکــر بــرانــم
این آن مـثـل اسـت کـان جـوانمـرد	بـی مایه حـسـاب سـود می کـرد
انـدوه گــل نـچــیـده مـی داشــت	پــاس در نـاخــریـده مــی داشــت
بـگذشـت ز عـشـقـت ای سـمنبـر	کــار از لــب خــشــک و دیــده تــر
شــوریــده تـــرم از آنــچــه دیــدی	مـجـنون تـر از آنکـه مـی شـنیدی
بــا تــو خــودی مـن از مـیـان رفـت	و این راه بـه بـی خودی توان رفت
عـشـقـی کـه دل اینـچـنـین نـورزد	در مــذهـب عــشــق جــو نــیـرزد
چـون عـشـق تـو روی مـی نـمـاید	گـر روی تــو غـایـت اســت شـایـد
عــشــق تــو رقــیـب راز مــن بــاد	زخــم تـــو جــگــر نــواز مــن بـــاد
بـا زخـم من ارچـه مرهمی نیست	چون تو به سلامتی غمی نیست