قالب شعر: غزل

ز نقش چهرهٔ تان زهر کینه می‌بارد

نسیم صبح ز شب‌های کژینه می‌بارد

ز دل نهفته طوفانِ تیرگی پیداست

به جامِ شیشه‌ٔ تان خشمِ سینه می‌بارد

کجاست مهر؟ که از جهل و کینه آراستید

به جای لطف، ز سرّی دفینه می‌بارد

به زخمِ خلق، نشاطی عجیب می‌بینم

به مرگِ غیر، ز شادی قرینه می‌بارد

چراغِ مهر نهادید در شبانِ ریا

ز دستِ خود ز نمک، دردِ پینه می‌بارد

به سوزِ نالهٔ بیچاره‌گان دل‌تان خوش

که از عبورِ شما، رنجِ سکینه می‌بارد

بهمن، ز طینتِ زشت این‌ها فریب جاری است،

که از دروغ به دهر،موجِ کینه می‌بارد.