ز مــهــجــوری بــرآمــد جــان عــالــمتـــرحــم یــا نــبـــی الــلــه تــرحــمنـه آخــر رحــمــت لــلــعــالــمــیـنـیز مـحــرومـان چــرا فـارغ نـشـ…
| ز مــهــجــوری بــرآمــد جــان عــالــم | تـــرحــم یــا نــبـــی الــلــه تــرحــم |
| نـه آخــر رحــمــت لــلــعــالــمــیـنـی | ز مـحــرومـان چــرا فـارغ نـشــیـنـی |
| ز خــاک ای لــالـه ســیـراب بــرخــیـز | چو نرگس خواب چند از خواب برخیز |
| بـــرون آور ســـر از بـــرد یـــمـــانـــی | کـه روی تــوسـت صـبــح زنـدگـانـی |
| شـــــب انــــدوه مــــا را روز گــــردان | ز رویـــت روز مـــا فــــیـــروز گـــردان |
| بـه تـن در پـوش عـنـبــر بــوی جـامـه | بــه سـر بــربــنـد کـافـوری عـمـامـه |
| فـــرو آویـــز از ســـر گـــیـــســـوان را | فـکـن ســایـه بــه پــا ســرو روان را |
| ادیــم طــایــفــی نــعــلــیـن پــا کــن | شـراک از رشـتــه جـانـهـای مـا کـن |
| جــهـانـی دیـده کــرده فــرش راهـنـد | چـو فرش اقبـال پـابـوس تـو خواهند |
| ز حــجــره پــای در صـحــن حــرم نـه | بـه فـرق خـاک ره بــوسـان قـدم نـه |
| بـــده دســتــی ز پـــا افــتــادگــان را | یــکـــی دلـــداریــی دلـــدادگـــان را |
| اگــر چــه غــرق دریــای گــنــاهــیــم | فـتـاده خـشـک لـب بـر خـاک راهیم |
| تـو ابــر رحـمـتـی آن بــه کـه گـاهـی | کنی در حـال لب خـشـکـان نگاهی |
| خـوش آن کز گرد ره سـویت رسیدیم | بـه دیده گـردی از کـویـت کـشـیدیم |
| بـه مسـجـد سـجـده شـکـرانه کردیم | چــراغـت را ز جــان پــروانـه کـردیـم |
| بـه گـرد روضـه ات گشـتـیم گـسـتـاخ | دلـی چـون پــنـجـره سـوراخ سـوراخ |
| زدیم از اشـک ابـر چـشم بـی خـواب | حـــریـــم آســـتــــان روضـــه ات آب |
| گـهـی رفـتـیـم ازان سـاحـت غـبـاری | گـهی چـیدیم ازو خـاشـاک و خـاری |
| ازان نـــــور ســـــواد دیــــده دادیــــم | وز این بـر ریـش دل مـرهـم نـهـادیم |
| بــه سـوی مـنـبــرت ره بــر گـرفـتـیـم | ز چــهـره پــایـه اش در زر گـرفـتــیـم |
| ز محـرابـت بـه سجـده کام جـستـیم | قدمگاهت بـه خـون دیده شـسـتـیم |
| بـه پـای هر سـتـون قد راست کردیم | مـقـام راسـتـان درخـواسـت کـردیـم |
| ز داغ آرزویــــــت بـــــــا دل خــــــوش | زدیـم از دل بــه هـر قــنــدیـل آتــش |
| کنون گر تـن نه خـاک آن حـریم است | بـحـمدالله که جـان آنجـا مقیم است |
| به خود درمانده ایم از نفس خود رای | بـبـین درمانده ای چـند و بـبـخشای |
| اگـر نـبــود چــو لـطـفـت دســتــیـاری | ز دســت مــا نــیــایـد هــیـچ کــاری |
| قـــضـــا مــی افـــکـــنــد از راه مــا را | خــــدا را از خــــدا درخــــواه مــــا را |
| کـه بــخـشـد از یـقـیـن اول حـیـاتــی | دهـد آنـگـه بــه کــار دیـن ثــبــاتــی |
| چــو هــول روز رســتــاخــیــز خــیــزد | بــــه آتــــش آب روی مــــا نـــریـــزد |
| کــنـد بــاایـن هـمــه گــمــراهـی مــا | تــو را اذن شــفــاعــتــخــواهـی مـا |
| چــو چــوگـان ســرفـکـنـده آوری روی | بــه مـیـدان شـفـاعـت امـتـی گـوی |
| بــه حـسـن اهـتـمـامـت کـار جـامـی | طــفــیـل دیـگــران یـابــد تــمــامــی |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
