زشـت رو چــون سـازد از خــود دور خـوی زشـت را؟لــازم افــتــاده اســت خــوی زشــت، روی زشــت را***چــــرخ مـــی دانـــد عــــیـــار آه پــــرتــــائثـ…
| زشـت رو چــون سـازد از خــود دور خـوی زشـت را؟ | لــازم افــتــاده اســت خــوی زشــت، روی زشــت را |
| *** | |
| چــــرخ مـــی دانـــد عــــیـــار آه پــــرتــــائثــــیـــر را | مــی تــوان در زخــم دیــدن جــوهــر شــمــشــیـر را |
| *** | |
| چــشـم صـیـاد تــو تــرسـانـده اسـت چـشـم نـاز را | بــی زبــان کـرده اسـت سـحــر غـمـزه ات اعـجــاز را |
| *** | |
| چــون دریـغ از دیــده داری حــســن ذات خــویـش را | از چــه دادی عـرض بــر عــالـم صــفـات خــویـش را؟ |
| *** | |
| از دســـت کـــار رفـــتـــه بــــود پـــیـــش، کـــار مـــا | در بـــــرگــــریــــز جــــوش زنــــد نــــوبـــــهــــار مــــا |
| *** | |
| گـــردون ســـنـــگـــدل نـــبـــود مـــرد جـــنـــگ مـــا | پـــــروای تــــیــــغ کــــوه نــــدارد پـــــلــــنــــگ مــــا |
| *** | |
| زد غـــوطـــه بـــس کــه در تـــن خـــاکــی روان مــا | گـــردیـــد رفـــتـــه رفـــتـــه زمـــیــن آســـمـــان مـــا |
| *** | |
| تــــا چـــنـــد نـــهـــد روی بــــه رو آن کـــف پــــا را؟ | مـــی ریــزم، اگـــر دســـت دهــد، خـــون حـــنـــا را! |
| *** | |
| بــــگـــذار شـــود زیـــر و زبــــر جــــســــم گـــران را | تـــا چـــنـــد عـــمـــارت کـــنـــی ایــن گـــور روان را؟ |
| *** | |
| بـــیــدار کـــنـــد بـــانــگ نــی افـــســـرده دلـــان را | نـــی صــــور ســــرافــــیـــل بــــود مــــرده دلــــان را |
| *** | |
| کــلــیــد فــتـــح بـــود از دل شـــکــســـتـــه گــدا را | در گـشــاده روزی اســت چــشــم بــســتــه گــدا را |
| *** | |
| قــرار نـیـســت دمـی چــون شــرار، خــرده جــان را | چـه حـاجــت اسـت بــه طـبــل رحـیـل ریـگ روان را؟ |
| *** | |
| زهــــی ز روزن داغ تــــو روشــــنــــایــــی دلــــهــــا | شــکــســت طــرف کــلــاه تــو مــومــیــایــی دلــهــا |
| *** | |
| نــیــســت پــروای کــدورت دل بـــی کــیــنــه مــا را | زنــگ پـــیــراهــن تـــن مــی شـــود آیــیــنــه مـــا را |
| *** | |
| گـریـه مـسـتــانـه بــی مـی مـی کـنـد مـا را خــراب | سـیـل بــیـکـارســت چــون از خــود بــرآرد خــانـه آب |
| *** | |
| از تــرحــم حــســن جــولـان مـی نـمـایـد در نـقــاب | ســاقـی از بــی ظــرفــی مـا مـی کـنـد در بــاده آب |
| *** | |
| مـی شـود در دور خــط عـاشـق ز جــانـان کـامـیـاب | بــیـشــتــر گـردد دعـا در دامـن شــب مـســتــجــاب |
| *** | |
| عـــمـــر را پـــاس نــفـــس بـــاز نـــدارد ز شـــتـــاب | نـــــتـــــوان زد بـــــه گـــــره آب روان را ز حـــــبـــــاب |
| *** | |
| چــه خــیـال اســت کــنـد مــســت تــرا بــاده نــاب | مــســتـــی چــشــم تـــرا آب خــمــارســت شــراب |
| *** | |
| روز در جـــام مـــی آویــز کـــه در شـــب مــی نــاب | همچـو آبـی اسـت کـه لب تـشـنه بـنوشـد در خـواب |
| *** | |
| چــو ســاخــت قـد تــرا حــلـقـه عـمـر پــا بــه رکـاب | اشــاره ای اســت کــه بـــر در زن از جــهــان خــراب |
| *** | |
| یـــکـــی دو شـــد ز اجـــل مـــاتــــم روان غـــریـــب | دوبــــاره کـــور شــــود کـــور در مـــکــــان غــــریـــب |
| *** | |
| زردرویـی مــی کــشــد مــهـر از تــرنـج غــبــغــبــت | بـــوســـه در پـــرواز مــی آیــد ز تـــحـــریــک لــبـــت |
| *** | |
| عمر چون از چل گذشت از وی وفاجستـن خطاست | در نـشـیـب از آب خـودداری طـمـع کـردن خـطـاسـت |
| *** | |
| حــاصــل مـا از نـظــربــازی نـگــاه حــســرت اســت | کشت ما را خـوشه ای گر هسـت آه حـسرت اسـت |
| *** | |
| لـعـل جــان بــخــش تــرا خـط دوربــاش آفـت اسـت | نـیـل چــشــم زخــم آب زنـدگــانـی ظــلـمـت اســت |
| *** | |
| قـســمـت روشـنـدلـان از زنـدگـانـی کـلـفـت اســت | چـشـمـه حـیـوان ز آه خـود نـهـان در ظـلـمـت اسـت |
| *** | |
| در کهنسـالی ز نسـیان شـکـوه کـفـر نعـمت اسـت | هـر چـه از دل مـی بــرد یـاد جــوانـی رحـمـت اسـت |
| *** | |
| بـی دمـاغـان را نرنجـاندن بـه صـحـبـت مـنت اسـت | پـیش عزلت دوسـتـان تـقصیر خـدمت، خـدمت است |
| *** | |
| شـیوه چـشـم کـبـود از چـشـم هـا دلـکـشـتـرسـت | خـــانــه چـــیــنــی نــمــا را آب و تـــاب دیــگــرســت |
| *** | |
| بـاده لعـلی ز لعـل و شـیشـه از کان خـوشـتـرسـت | بـی تـکلف شیشه می از بـدخـشـان خـوشـتـرسـت |
| *** | |
| راحــت مــرگ فــقــیـران ز اغــنــیـا افــزونــتــرســت | کـفـش تــنـگ از پــا بــرون کـردن حــضـور دیـگـرسـت |
| *** | |
| نیسـت شاه آن کس که او را تـاج گوهر بـر سرست | هر که را سـد رمق هسـت از جـهان، اسـکـندرسـت |
| *** | |
| صــنــدل بـــی مــغــز عــالــم گــرده دردســرســـت | نـوش ایـن مـحــنـت سـرا آهـن ربــای نـشـتــرســت |
| *** | |
| آنــچــه مــا را از شــراب زنـدگــی در ســاغــرســت | خـوردنـش خـون دل اسـت و مـانـدنـش دردسـرسـت |
| *** | |
| مـی شــوم گـل، در گـریـبــان خــار مـی افــتــد مـرا | غــنـچــه مـی گــردم، گــره در کــار مـی افــتــد مــرا |
| *** | |
| بــحــر نــتــوانــد غــبــار غــم ز دل شــســتــن مــرا | چــون گـهـر گــرد یـتــیـمـی گـشــتــه جــزو تــن مـرا |
| *** | |
| مـــی گـــشـــایـــد ذکـــر بــــر رویـــت در الـــلـــه را | نـیـسـت جــز ایـن حـلـقـه دیـگـر حـلـقـه آن درگـاه را |
| *** | |
| خــط مـشـکـیـن خــواســت عـذر آن عـذار ســاده را | سـرمـه ای در کـار بــود ایـن چـشـم بــرف افـتــاده را |
| *** | |
| نیسـت سـوی حـق بـه جـز تـسـلـیم راهی بـنده را | جــسـتــجــوی ایـن گـهـر گـم مـی کـنـد جــویـنـده را |
| *** | |
| نـیـســت پــروای عـلـایـق طـبــع وحــشــت دیـده را | خـــار نـــتـــوانـــد گـــرفـــتـــن دامـــن بـــرچـــیــده را |
| *** | |
| عـشـق مـی پــاشـد ز یـکـدیـگـر دل غـم پـیـشـه را | تــوتــیـا مـی ســازد آخــر زور مـی ایـن شــیـشــه را |
| *** | |
| حــســن عــالـمـســوز دارد بــی قــرار انـدیـشــه را | نـقــش شــیـریـن نـعــل در آتــش گــذارد تــیـشــه را |
| *** | |
| زلـــف طـــرار تـــو مـــی بـــنـــدد زبـــان شـــانـــه را | در ســخـــن مــی آورد لــعــل لــبـــت پـــیــمــانــه را |
| *** | |
| بــی ســرانـجــامـی صــفـا بــخــشــد دل دیـوانـه را | تــــرک رفـــت و رو بــــود جــــاروب ایـــن ویـــرانـــه را |
| *** | |
| نـیـل چــشـم زخـم بــاشـد زنـگ کـلـفـت سـیـنـه را | نــاخــن شــیــرســت صــیــقــل در نــظــر آیـیــنــه را |
| *** | |
| شــوخــی راز مـحــبــت مـی شــکـافــد ســیـنـه را | آب ایـن گـوهـر بــه طــوفـان مـی دهـد گـنـجــیـنـه را |
| *** | |
| بـیخـودی فـرش اسـت در چـشـم و دل بـی تـاب ما | چـــون ره خـــوابـــیــده بـــیــداری نــدارد خـــواب مــا |
| *** | |
| مــی کــنــد در پـــرده شــب جـــلــوه دایــم روز مــا | بــی سـیـاهـی نـیـســت هـرگـز داغ عـالـمـسـوز مـا |
| *** | |
| از گـــرانــخـــوابـــی چـــو چـــشـــم دام آزادیــم مــا | غـفـلـت مـا نـیـســت غـفـلـت، خــواب صــیـادیـم مـا |
| *** | |
| بــر زبـــان حــرف طــلــب هــرگــز نــمــی آریــم مــا | مــیـهـمــان بــی طــلــب را دوســت مــی داریـم مــا |
| *** | |
| دور شـــو ای آســــتــــیـــن از دیـــده گـــریـــان مـــا | مــو نــمــی گــنــجــد مــیــان گــریــه و مــژگــان مــا |
| *** | |
| بـه هـمـواری تـوان بـردن سـبـق از همـرهـان اینـجـا | بــه خـودداری تــوان افـتــاد پــیـش از کـاروان ایـنـجــا |
| *** | |
| بــه احـسـان هـمـتـم مـی کـرد قـارون اهـل دنـیـا را | اگـر مـی بــود مـمـکـن خـرج کـردن دخـل بـی جـا را! |
| *** | |
| تــمــنــای تــو دارد در کــشــاکــش آســمــان هـا را | هـدف خــمــیـازه آغــوش مـی ســازد کــمــان هـا را |
| *** | |
| ز بـدگـویان امان خـواهی، ز غـیبـت پـاک کـن لـب را | بـه از تـرک گـزیـدن نـیـسـت افـسـون مـارو عـقـرب را |
| *** | |
| ز خــط انـدیـشــه نـبــود چــهـره آن ســرو قـامـت را | نـمـی پــوشــد حــجــاب ابــر خــورشــیـد قـیـامـت را |
| *** | |
| کـجــا انـدیـشــه عـقـبــاســت عـقـل ذوفـنـونـت را؟ | کــه دارد فــکــر نــان و جــامــه بـــیــرون و درونــت را |
| *** | |
| کـنـد هـر جــا پــریـشـان بــاد زلـف مـشـکـبــارش را | نـقـاب روی عــنـبــر مـی کـنـد خــجــلـت بــهـارش را |
| *** | |
| تـوجـه نیسـت بـا دلهای سنگین عشق سـرکش را | نـمـی بــاشـد بــه هـم آمـیـزشـی یـاقـوت و آتـش را |
| *** | |
| بـه گلشـن چـون روی، بـنما بـه گل چـاک گریبـان را | در بـــاغ نــوی بـــگــشــای بـــر رو عــنــدلــیــبـــان را |
| *** | |
| نـلـرزد چـون دل از دهـشـت چـو بـرگ بـیـدپـیران را؟ | کـه عــیـنـک هـســت مـیـزان قــیـامـت دوربــیـنـان را |
| *** | |
| بـه آسـانـی شـود دلـهـا مـسـخـر گـوشـه گـیـران را | یـد طـولـاســت در صــیـد مـگـس هـا عـنـدلـیـبــان را |
| *** | |
| کـشـید آن سـنگـدل از دسـت مـن زلـف پـریشـان را | کـه ســازد کـعـبــه در ایـام مـوســم جــمـع دامـان را |
| *** | |
| ز نـقــصــان گـهـر بــاشــد گـران خــیـزی بــزرگـان را | کـه خـودداری مـیسـر نیسـت گـوهرهای غـلـطـان را |
| *** | |
| نـشـاط ظـاهر از دل کـی بـرد غـم هـای پـنـهـان را؟ | گــره نـگــشــایـد از دل خــنــده ســوفــار پــیـکــان را |
| *** | |
| عــدالــت عــمــر جــاویـدان دهــد فــرمــانــروایـان را | سـبـیـل خـضـر کـن هـمـچـون سـکـنـدر آب حـیوان را |
| *** | |
| مــصــیـبــت مـی کــنـد بــر دل گــوارا زهـر مــردن را | در آتــش مــی نــهــد داغ عــزیـزان نــعــل رفــتــن را |
| *** | |
| بـلایی نیسـت چـون دل واپـسـی جـانهای روشن را | کـه مـی گـردد گـره در رشـتــه سـنـگ راه، سـوزن را |
| *** | |
| نـمـی گـردد حـجــاب از دورگـردی لـفـظ مـضـمـون را | ســواد شــهـر نـتــوانـد مــســخــر کــرد مــجــنـون را |
| *** | |
| چـه حـاصـل کز غزالان بـزم رنگین اسـت مجـنون را؟ | سـگ لـیلـی بـه از آهوی مشـکـین اسـت مجـنون را |
| *** | |
| بـــه خـــامــوشـــی ســـرآور روزگــار زنــدگــانــی را | اگـر دربــسـتـه مـی خـواهـی بــهـشـت جـاودانـی را |
| *** | |
| نـمـی آیـی بــه بـیـداری چـو در آغـوش مـن شـبـهـا | رهـا کـن تـا بــدزدم بــوسـه ای در خـواب ازان لـبــهـا |
| *** | |
| بــه چــشــم مـردم آگـاه، ایـن فــرســوده قــالـبــهـا | ســـوارانــنــد در راه عـــدم افـــکـــنــده مــرکـــبـــهــا |
| *** | |
| بـخـیل دوربـین زان می کند وحـشـت ز صـحـبـت ها | کـه چـون اعـداد، رجـعـت در کـمـین دارد ضـیافـت ها |
| *** | |
| شـود زیـر و زبــر مـجــمـوعـه خــاطـر ز مـحــفـل هـا | ز جـمـعـیـت پــریـشـان مـی شـود سـی پــاره دلـهـا |
| *** | |
| ز لـعــلـش پــر مـی گــلــرنـگ شــد پــیـمـانـه دلـهـا | ز چــشـم ســبــز او چــیـنـی نـمـا شـد خــانـه دلـهـا |
| *** | |
| بـه چـشـم عـاقـبـت بـین هر کـه خـود را دید در دنیا | بــه مـیـزان قــیـامـت خــویـش را ســنـجــیـد در دنـیـا |
| *** | |
| (سـر تــسـلـیـم خــرد بــر خـط جــام اسـت ایـنـجــا | آفـــتـــاب نــقـــش بـــر لــب بـــام اســـت ایــنــجـــا) |
| *** | |
| (هـر کـه خـامـوش شـد از اهـل بـیـان اسـت ایـنـجـا | هـر کـه انـداخــت سـپــر تــیـغ زبــان اسـت ایـنـجــا) |
| *** | |
| جــز یـتــیـمـی چــه بــر ایـن داشــت در گــوش تــرا | کآب در شـــیـــر کـــنـــد صـــبـــح بـــنـــاگـــوش تـــرا |
| *** | |
| ایـن نـه خــط اســت ســیـه کــرده بــنــاگــوش تــرا | ســـایــه گـــرد یــتـــیــمـــی اســـت در گـــوش تـــرا |
| *** | |
| زاهــد خــشــک بــود دشــمــن جــان مــیــکــش را | چــون سـفـالـی کـه خــورد خــون مـی بــی غـش را |
| *** | |
| پـــنــد اربـــاب خـــرد پـــنــبـــه گـــوش اســـت مــرا | نــالـــه نــی حـــدی مــحـــمــل هــوش اســـت مــرا |
| *** | |
| چــون ســویـداســت نـهـان در دل شـب کـوکـب مـا | خـــط بـــیــزاری صـــبـــح اســـت ســـواد شـــب مــا |
| *** | |
| مــی تــپــد در جــگــر خــاک هــمــان طــیـنــت مــا | شـــمــع را شـــعـــلــه جـــوالــه کــنــد تـــربـــت مــا |
| *** | |
| چــرخ خــونــخــوار دلــیـرســت بــه خــونــریـزی مــا | شـش جـهـت پــنـجـه شـیـرسـت بــه خـونـریـزی مـا |
| *** | |
| چــه نـســبــت اســت بــه یـوسـف رخ نـکـوی تــرا؟ | بــــریـــد از دو جــــهـــان هـــر کــــه دیـــد روی تــــرا |
| *** | |
| مــســـنــج بـــا دل شـــب فــیــض صـــبـــح انــور را | چــه نـســبــت اسـت بــه عـنـبــر، بــهـار عـنـبــر را؟ |
| *** | |
| چــه آتــش اســت بــه جــان ایـن دل مـشــوش را؟ | کـــه مـــی خـــورد چـــو مــی نــاب خـــون آتـــش را |
| *** | |
| حـــذر ز نـــاخـــن الـــمـــاس نـــیـــســـت داغ مـــرا | کـــه بــــرگـــریـــز بـــود بـــرگ عـــیـــش بــــاغ مـــرا |
| *** | |
| فــراغــبـــال مــحـــال اســت راســت کــیــشــان را | نــشـــانــه تـــنــگ کـــنــد بـــر خـــدنــگ مــیــدان را |
| *** | |
| رخــــســــار آتــــشــــیـــن نـــپــــذیـــرد نـــقـــاب را | مـــی ســـوزد آفـــتــــاب قـــیـــامـــت ســــحــــاب را |
| *** | |
| گـــردد دو نـــیــم، دل ز گـــلـــســـتـــان مـــلـــول را | تــــیــــغ دو دم بــــود لــــب خــــنــــدان مــــلــــول را |
| *** | |
| خــال تــو ســوخــت جــان مـن غــم ســرشــتــه را | آه اســـت خـــوشـــه، دانـــه آتــــش بــــرشـــتـــه را |
| *** | |
| زخـــم زبــــان بــــه جــــوش نـــیـــارد فـــســـرده را | نــشــتـــر ســبـــک عــنــان نــکــنــد خــون مــرده را |
| *** | |
| کــم کــم کــن آشـــنــا بـــه لــب زخـــم دشــنــه را | ســـیــراب مــی کــنــنــد بـــه تـــدریــج تـــشــنــه را |
| *** | |
| عـقل شـرع بـاطـن اسـت و شـرع عقل ظـاهرسـت | هر کـه سـرمـی پـیچـد از فـرمـان ایشـان کـافـرسـت |
| *** | |
| داغــدار عــشـــق را نــور و صـــفــای دیــگــرســـت | در نــظــرهــا ســنــگ آتــش را جــلــای دیـگــرســت |
| *** | |
| جـای بـرگ گل بـه بـسـتـر اشک رنگینم بـس است | شــعــلـه آواز بــلـبــل شــمـع بــالـیـنـم بــس اســت |
| *** | |
| عـیب مـردم بـر هنـر تـا چـنـد بـگـزینی، بـس اسـت | چون مگس بـر عضو فاسد چند بنشینی، بـس است |
| *** | |
| نـغـمـه هـای جـانـفـزا در پــرده نـی مـدغـم اسـت؟ | یــا دم روح الــقــدس در آســـتـــیــن مــریــم اســـت |
| *** | |
| شانه با صد دست از بست و گشادش درهم است | قفـل وسـواسـی که می گویند، زلف پـر خـم اسـت؟ |
| *** | |
| بـی خبـر از غفلت خویش است تا جان در تن است | پــای خــواب آلــود بــیـدارســت تــا در دامــن اســت |
| *** | |
| عـمـر را بــر بــاد دادن تـن بـه صـحـبــت دادن اسـت | نــقــد اوقـــات گــرامــی را بـــه غـــارت دادن اســـت |
| *** | |
| آتــشــیـن رویـی کــه داغ مـا گـلـی از بــاغ اوســت | دشــت از چــشــم غــزالـان ســیـنـه پــرداغ اوســت |
| *** | |
| حــاصــل دنــیــا و بـــال جــان فــارغــبــال تــوســت | هر چه در کشتی شکستن با تو ماند آن مال توست |
| *** | |
| کـــاکـــل او دام در راه صـــبـــا انــداخـــتـــه اســـت | زلـف او زنـجــیـر را در دســت و پــا انـداخــتــه اسـت |
| *** | |
| یوسـف از بـی مـهری اخـوان بـه چـاه افـتـاده اسـت | بــی حــســد نـبــود بــرادر گــر پــیـمــبــرزاده اســت |
| *** | |
| تــا دل از دســتــم شــراب ارغــوانــی بــرده اســت | خـــضـــر را پـــنــدارم آب زنــدگــانــی بـــرده اســـت! |
| *** | |
| کـی نـسـیـم صـبـحـدم بـا غـنـچـه گـل کـرده اسـت | آنـچـه بــا دل زخـم شـمـشـیـر تــغـافـل کـرده اسـت |
| *** | |
| بـس که بـر آن پـیکر سـیمین قـبـا چـسـبـیده اسـت | هـر کـه او را در قـبـا دیده اسـت، عـریان دیده اسـت! |
| *** | |
| تــا دل بــی تــاب مـن گــرم طــلـب گـردیـده اســت | خــار صــحــرای مــلــامــت مـوی آتــشــدیـده اســت |
| *** | |
| هر کـه بـا بـی نسـبـتـان گـردد طـرف، دیوانه اسـت | روی گــردانــیـدن ایـنــجــا حــمــلــه مــردانــه اســت |
| *** | |
| بـی حـیا گـر غـوطـه در گـوهـر زنـد بـی مـایه اسـت | شــرم روی نــیـکــوان را بــهــتــریـن پــیــرایـه اســت |
| *** | |
| آب حــیـوان بــا لـب لـعـل تــو خـون مـرده ای اسـت | پـیش تـمـکـین تـو حـیرت آهوی رم خـورده ای اسـت |
| *** | |
| نغـمـه شـیرین در مـذاقـم بـی شـراب تـلـخ نیسـت | زاهد خـشـکی اسـت سـاز آنجـا کـه آب تـلخ نیسـت |
| *** | |
| دل بـه صـحـبـت ذوق خـلـوت دیده را در بـند نیسـت | ایـن نـهـال خـوش ثــمـر را حـاجــت پــیـونـد نـیـسـت |
| *** | |
| جــز حــریـم دل کــز آب و گــل در او آثــار نــیــســت | رو بـه هـر جـانـب کـه مـی آری بـه جـز دیوار نـیسـت |
| *** | |
| گـوش نـاقـص طـیـنـتــان را پــرده انـصــاف نـیـســت | زین سـبـب در جـام مـعـنی جـز مـی ناصـاف نیسـت |
| *** | |
| در چــمـن چــون بــاغـدار لـالـه گـون خــود گـذشـت | غـنـچـه گـل از سـر یـک مـشـت خـون خـود گـذشـت |
| *** | |
| بـعـد سـالی در گلسـتـان جـلوه ای گل کـرد و رفـت | خـنـده ای بــر بـی قـراری هـای بــلـبــل کـرد و رفـت |
| *** | |
| از دعــا در صــبـــح کــام دل تـــوان آســـان گــرفــت | دسـت خـود بـوسـیـد هـر کـس دامـن پـاکـان گـرفـت |
| *** | |
| خـبــرهـا مـی دهـد از مـی پـرسـتـی رنـگ غـمـازت | گــواه از خـــانــه دارد غــنــچـــه خــمــیــازه پـــردازت |
| *** | |
| مرا در چـاه چـون یوسـف وطـن از مکر اخـوان اسـت | بــرادر گـر پــیـمـبــرزاده بــاشـد دشـمـن جـان اسـت |
| *** | |
| غـرض از خـوردن مـی مـسـتــی بــالـادسـت اسـت | بــاده را هـر کـه بــه انـدازه خـورد بــدمـسـت اسـت! |
| *** | |
| نــــالــــه نــــی حــــدی قــــافــــلــــه ارواح اســــت | ایــن کــمــربـــســتــه، شــبـــان گــلــه ارواح اســت |
| *** | |
| پــیــر را قــامــت خــم ســوی عــدم راهــبـــرســت | ایـن کـمـانـی اسـت کـه از تـیـر سـبـکـسـیـرتـرسـت |
| *** | |
| (در خــمـوشـی لـب مـن چــهـره گـشــای رازســت | پـــشــت ایــن آیــنــه از ســاده دلــی غــمــازســت) |
| *** | |
| چــشـم مـیـنـا ز سـیـه بــخــتــی مـا خـونـریـزسـت | ســاغــر از شــکــوه کــم ظــرفــی مـا لــبــریـزســت |
| *** | |
| بـس که بـا سـنگ ز سـخـتـی دل من یکرنگ اسـت | سـنگ بـر شیشه من، شیشه زدن بـر سـنگ اسـت |
| *** | |
| هــر ســر مــوی تــو در کــاوش دل مــژگــان اســت | خـــط ریــحـــان تـــو گــیــرنــده تـــر از قـــرآن اســـت |
| *** | |
| تــا ز مـی چــهـره گــلــرنـگ تــو افــروخــتــه اســت | جـــگــر لــالــه عــذاران چـــمــن ســوخــتـــه اســت |
| *** | |
| تــا چــمــن را قــد و رخــســار تــو آراســتــه اســت | سـرو دودی اسـت کـه از خـرمن گل خـاسـتـه اسـت |
| *** | |
| رگ جـان مـن و آن زلـف بــه هـم پــیـوسـتــه اسـت | پـیچ و تـاب من و آن سـلسـله بـا هم بـسـتـه اسـت |
| *** | |
| دل دگـــربـــار در آن زلـــف دو تـــا افـــتـــاده اســـت | چــشـم بــد دور کـه بــســیـار بــجــا افـتــاده اســت |
| *** | |
| از رگ ابـــر هــوا دســتــه ســنــبـــل شــده اســت | از گـل و لـالـه زمـیـن یـک طــبــق گـل شــده اســت |
| *** | |
| بــاز سـرمـشـق جــنـونـم خـط نـازک رقـمـی اسـت | که دو نیم اسـت ز عشقش دل هر جـا قلمی اسـت |
| *** | |
| هــر چــه جــز حــیـرت دیــدار بــود نــادانــی اســت | لــوح مــحــفــوظ هـمـیـن مـرتــبــه حــیـرانـی اســت |
| *** | |
| گــر چــه رخــســار تــرا آب طــراوت کــم نــیــســت | اثــر گــریــه مــا هــیــچ کــم از شــبــنــم نــیــســت |
| *** | |
| عـشـق را چـشـم بـه سـامـان تـن آسـانـی نیسـت | راحــتــی نـیـسـت کـه در جــامـه عـریـانـی نـیـسـت |
| *** | |
| از ســرانــجــام عــمــارت خــوشــی از دلــهـا رفــت | وســعــت از دســت و دل خــلـق بــه مـنـزلـهـا رفـت |
| *** | |
| بــه گــریــه جــوهــر بــیــنــش ز دیــده مــا ریــخــت | بــــهـــار عـــنـــبــــر مـــا در کـــنـــار دریـــا ریـــخـــت |
| *** | |
| چـه غـم اگر تـهی از بـاده جـام و شـیشـه ماسـت؟ | کـه چــشـم پــرفـن ســاقـی هـزار پــیـشـه مـاسـت |
| *** | |
| چــنـان کـه مـهـر خــمـوشـی سـپــنـد آفـتــهـاسـت | نــفـــس درازی بـــیــجـــا کـــمــنــد آفـــتـــهــاســـت |
| *** | |
| دلــم ربــوده خــط شــکــســتــه بـــســتــه اوســت | کــه مــومــیـایـی دلــهـا خــط شــکــســتــه اوســت |
| *** | |
| چـه سـود ازیـن کـه کـتـبــخـانـه جـهـان از تـوسـت؟ | ز عـلـم هـر چـه عـمـل مـی کـنـی بــه آن از تـوسـت |
| *** | |
| دلــــیـــل راه تــــوکــــل امـــیـــد کــــوتــــاه اســــت | عــصــا ز دســت فــکــنــدن عــصــای ایـن راه اســت |
| *** | |
| خـموش هر کـه شـد از قـیل و قـال وارسـتـه اسـت | نــمــی زنـنــد دری را کــه از بــرون بــســتــه اســت |
| *** | |
| پـلـنـگ اگـر چـه ز خـشـم آتـش فـروخـتـه ای اسـت | نـظـر بـه گـرمـی خـویت سـتـاره سـوخـتـه ای اسـت |
| *** | |
| هــزار رنــگ بـــلــا در خـــمــار مــیــخـــواری اســـت | گـلـی کـه رنـگ شـکـسـتـن نـدیده هـشـیاری اسـت |
| *** | |
| گــل ســر ســبــد روزگــار، خــوش خــویــی اســت | کــلــیـد گــنـج ســعــادت گــشــاده ابــرویـی اســت |
| *** | |
| چـه شـد کـه مـجـلـس مـا را ز شـمـع زیور نـیـسـت | بــیــاض گــردن مــیـنــا ز صــبــح کــمــتــر نــیـســت |
| *** | |
| بـــه زور خـــرده جـــان را نــگـــاه نـــتـــوان داشـــت | بـــه مــشـــت ریــگ روان را نــگــاه نــتـــوان داشــت |
| *** | |
| یــعــقــوب از فــروغ جــمــال تـــو چــشــم بـــاخــت | یـوســف تــمـام پــیـرهـن خــود فــتــیـلــه ســاخــت |
| *** | |
| جــایـی مـرو نـخــوانـده کــه گــر خــانـه خــداســت | چـــیــن جـــبـــیــن مـــنــع مـــهــیــا ز بـــوریــاســـت |
| *** | |
| ابـــر ســـیـــاه حـــامـــل بــــاران رحـــمـــت اســـت | راحــت دریـن بــســاط بــه مــقــدار زحــمــت اســت |
| *** | |
| بــا قـبــلـه طـاق ابــروی او را چـه نـسـبــت اسـت؟ | انـصـاف شـیـوه ای اسـت کـه بــالـای طـاعـت اسـت |
| *** | |
| مـــوی ســـفـــیـــد ریـــشـــه آه نـــدامـــت اســــت | پـــیــری خــمــیــرمــایــه چـــنــدیــن کــدورت اســت |
| *** | |
| ای شـــانــه زلــف و کـــاکـــل دلــدار نــازک اســـت | بـــاریــک شــو کــه رشــتــه ایــن کــار نــازک اســت |
| *** | |
| مــوی ســفــیــد صــبـــحــدم جــان غــافــل اســت | قـــد خـــمـــیـــده صـــیـــقـــل آیـــیـــنـــه دل اســـت |
| *** | |
| چـــنــدان کـــه خـــار در پـــی آزار بـــلــبـــل اســـت | در زیـر چــشــم (غــنــچــه) هــوادار بــلــبــل اســت |
| *** | |
| ایـن شــور در جــهـان نـه از افـلـاک و انـجــم اســت | هـر فـتـنـه ای کـه هـسـت (بـه) زیر سـر خـم اسـت |
| *** | |
| دیــدار یـــار در گـــره چـــشـــم بـــســـتـــن اســـت | بـــنــد نــقــاب او ز دو عــالــم گــســســتـــن اســت |
| *** | |
| درمـان درد هـجــر ز جــان دســت شـسـتــن اسـت | ایـن چــاه دور را رسـن از خــود گـســســتــن اســت |
| *** | |
| شـــکــرفــروش مــصــر حـــلــاوت زبـــان تـــوســـت | پــــرورده کــــنــــار نــــزاکــــت مــــیـــان تــــوســــت |
| *** | |
| خـال اسـت این که بـر لب او چـشم دوخـتـه است؟ | یـا شــبــنـمـی در آتــش یـاقــوت ســوخــتــه اســت |
| *** | |
| چــشـمـم ز پــهـلـوی دل دیـوانـه پــر شــده اســت | از دسـت شـیـشـه ام دل پــیـمـانـه پــر شـده اسـت |
| *** | |
| نــی انــجـــمــن فــروز شـــراب شـــبـــانــه اســـت | گـــلــگــون بـــاده را نــفـــســـش تـــازیــانــه اســـت |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
