خانه / کتابخانه دیجیتال / کتاب های شاعران / شیخ بهایی / شیر و شکر،شیخ بهایی / فی العلم النافع فی العماد

فی العلم النافع فی العماد

ای مـانـده ز مـقـصــد اصـلـی دور!آکـــــنــــده دمــــاغ، ز بـــــاد غـــــرور!از عـلـم رسـوم چـه مـی جـویـی؟انــدر طــلــبـــش، تـــا کــی پـــویــی؟…

ای مـانـده ز مـقـصــد اصـلـی دور!	آکـــــنــــده دمــــاغ، ز بـــــاد غـــــرور!
از عـلـم رسـوم چـه مـی جـویـی؟	انــدر طــلــبـــش، تـــا کــی پـــویــی؟
تــا چــنــد زنــی ز ریـاضــی لــاف؟	تــــا کــــی بــــافــــی هـــزار گـــزاف؟
ز دوائر عــــشــــر و دقـــایـــق وی	هــرگــز نــبـــری، بــه حــقــایــق پــی
وز جــبــر و مـقـابــلـه و خــطــایـن	جــبــر نـقـصــت نـشــود فـی الـبــیـن
در روز پـسـیـن، کـه رسـد مـوعـود	نـــرســـد ز عـــراق و رهـــاوی ســـود
زایــل نــکــنــد ز تــو مــغــبـــونــی	نه «شـکل عـروس » و نه «مأمونی »
در قـبــر بــه وقـت سؤال و جــواب	نـفــعــی نـدهـد بــه تــو اســطــرلـاب
زان ره نــبـــری بـــه در مــقــصــود	فـلـسـش قـلـب اسـت و فـرس نـابـود
عـلـمـی بــطـلـب کـه تـو را فـانـی	ســـازد ز عـــلـــایــق جـــســـمــانــی
علمی بـطلب که بـه دل نور است	ســیـنـه ز تــجــلــی آن، طــور اســت
علمی که از آن چو شوی محظوظ	گـــردد دل تـــو لـــوح الـــمـــحـــفـــوظ
علمی بـطـلب که کتـابـی نیسـت	یعنی ذوقی اسـت، خـطـابـی نیسـت
عــلـمـی کــه نـســازدت از دونـی	مـــحـــتــــاج بــــه آلـــت قـــانـــونـــی
علمی بـطـلب که جـدالی نیسـت	حـالـی اسـت تـمام و مقـالی نیسـت
علمی که مجـادله را سبـب است	نـــورش ز چـــراغ ابـــولـــهــب اســـت
عـلمی بـطـلب که گزافـی نیسـت	اجــمـاعـیـســت و خــلـافـی نـیـسـت
عـلـمـی کـه دهـد بــه تـو جـان نـو	عـلـم عـشــق اســت، ز مـن بــشـنـو
بــه عـلـوم غـریـبــه تــفـاخـر چـنـد	زیـن گــفــت و شــنـود، زبــان در بــنـد
سـهل اسـت نحـاس که زر کـردی	زر کــن مـس خــویـش تــو اگـر مـردی
از جـفر و طـلسـم، بـه روز پـسـین	نـفـعـی نـرسـد بــه تـو ای مـسـکـیـن
بــگـذر ز هـمـه، بــه خـودت پــرداز	کــــــز پـــــــرده بـــــــرون نــــــرود آواز
آن عـــلـــم تـــو را کـــنـــد آمـــاده	از قــــیــــد جـــــهــــان کــــنــــد آزاده
عـشـق اسـت کـلـیـد خـزاین جـود	ســـــاری در هــــمــــه ذرات وجـــــود
غافل، تو نشسته بـه محنت و رنج	وانــدر بـــغـــل تـــو کـــلـــیــد گـــنـــج
جـز حـلقـه عـشـق مکـن در گوش	از عـشــق بــگـو، در عـشـق بــکـوش
علم رسمی همه خـسـران اسـت	در عـشــق آویـز، کـه عـلـم آن اســت
آن عــلــم ز تـــفــرقــه بـــرهــانــد	آن عــلــم تـــو را ز تـــو بـــســـتـــانــد
آن عــلــم تــو را بــبــرد بــه رهـی	کـز شــرک خــفــی و جــلـی بــرهـی
آن عـلـم ز چـون و چـرا خـالـیسـت	سـرچــشـمـه آن، عـلـی عـالـیـســت
سـاقی، قـدحـی ز شـراب السـت	که نه خستش پا، نه فشردش دست
در ده بـــه بــهــائی دلــخــســتــه	آن، دل بــه قــیــود جــهــان بــســتــه
تـــا کــنــده جـــاه ز پـــا شــکــنــد	ویـن تــخــتــه کــلــاه ز ســر فــکــنــد