روحش شاد و یادش گرامی
غزلی از استاد حسین منزوی
به همنواز گلو دریده‌ام : علیرضا سلطانی
شتک زدهاست به خورشید، خون‌ِ بسیاران
بر آسمان که شنیده‌است از زمین باران؟
هرآنچه هست، به جز کُند و بند، خواهد سوخت
از آتشی که گرفته است در گرفتاران
ز شعر و زمزمه، شوری چنان نمی‌شنوند
که رطل‌های گران‌تر کشند میخواران
دریده شد گلوی نی زنان عشق نواز
به نیزه‌‌ها که بریدندشان ز نیزاران
زُباله های بلا می‌‌برند جوی به جوی
مگو که آینه جاری‌‌اند جوباران
نسیم نیست، نه! بیم است، بیم‌ِ دار شدن
که لرزه می‌‌فکند بر تن سپیداران
سراب امن و امان است این، نه امن و امان
که ره زدهاست فریبش به باورِ یاران
کجا به سنگرس دیو و سنگبارانش
در آبگینه حصاری شوند هشیاران؟
چو چاه‌ِ ریخته آوار می‌شوم بر خویش
که شب رسیده و ویران‌‌ترند بیماران
زبان به رقص درآورده -چندش آور و سرخ-
پُر است چنبرِ کابوس‌‌هایم از ماران
برای من سخن از «من» مگو به دلجویی
مگیر آینه پیشِ ز خویش بیزاران
اگرچه عشق‌ِ تو باری است بردنی، اما
به غبطه می‌نگرم در صف سبکباران
