عیش من تـلخ اسـت ازان شکر لب شیرین سخـنچون بـخندد، ورچه بـاشد، هست در پـروین سخنمـردنـم نـزدیـک شــد هـنـگـام شـربــت دادنـســتکیست کارد یک سخن بر من …
| عیش من تـلخ اسـت ازان شکر لب شیرین سخـن | چون بـخندد، ورچه بـاشد، هست در پـروین سخن |
| مـردنـم نـزدیـک شــد هـنـگـام شـربــت دادنـســت | کیست کارد یک سخن بر من ازان شیرین سخن؟ |
| بــو کـه بــریـم، ای صــبــا، از بــهـر مـن بــهـر خــدا | گه گهی جـاسوسیی کن، زو دمی بـرچـین سخن |
| کـــاش بـــیــدردان بـــدیــدنـــدی رخ زیــبـــای یــار! | تـا نگـفـتـنـدی بـه طـعـن بـیدلـان چـندین سـخـن! |
| ای که گویی «عشق چه بود»؟ باش تا از خون من | بـعـد از آنـت مـرد خـوانـم، گـر بـگـویی این سـخـن |
| عـاشـقـی وانگـه مـسـلـمـانی، ندانی، ای سـلـیم | دوستـی چـون بـا بـتـان افتـد، رود در دین سخـن؟ |
| بــهـتــریـن روز آفـتـی مـی بــیـنـم از تــو در جـهـان | گفـت من بـشـنو، مکـن، جـانا، بـدین آیین سـخـن |
| جــــادوان را لـــب بــــدوزد ســـوزن مـــژگـــان تــــو | وه که پـیشـت چـون بـرآید از من مسـکین سـخـن |
| در هــوای روی تـــو خــون مــی چــکــانــد از غــزل | خـسـرو رنگـین سـخـن گـر رنگ بـازی زین سـخـن |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
