ای به خود رسته که چون شاخ گیامـی دهـد جـنـبـش تـو بـاد هـواتــا کــی از بـــاد هــوا جــنــبــیــدنچـون هوا نیست خوش آرامیدنهسـت جـنبـش ز هوا عـادت خـ…
| ای به خود رسته که چون شاخ گیا | مـی دهـد جـنـبـش تـو بـاد هـوا |
| تــا کــی از بـــاد هــوا جــنــبــیــدن | چـون هوا نیست خوش آرامیدن |
| هسـت جـنبـش ز هوا عـادت خـس | جـنبـش از بـهر خدا بـاید و بـس |
| چــون هـوا آیـد جــنـبــش کــم کـن | کوه سان پا بـه زمین محکم کن |
| ور خــدا خــوانـدت از سـر کـن پــای | بـــر هــوا پـــا نــه و در راه درآی |
| دام ازیـن وادی خــونـخــوار بــکــش | دامـن از صـحـبـت اغـیـار بـکـش |
| روی در قـــبـــلــه یــکـــرویــی کــن | خـلـق بـگـذار و خـداجـویی کـن |
| تــا کــی از دیــن بـــبــری رونــق را | کـز پـی خـلق پـرسـتـی حـق را |
| چـون نبـاشـد نظـر کـس بـه تـو بـاز | دانه چـین مرغ شـوی وقت نماز |
| نـهی آن گـونه پـی سـجـده جـبـین | کـو پـی دانه بـرد سـر بـه زمـین |
| وقـت سـجـده که سـوی خـانه بـود | مــدت چــیــدن یــک دانــه بــود |
| نــه در آن ســجــده وقــاری بـــودت | نه بـه دل هوش و قـراری بـودت |
| ور بــود هـمـچـو تــویـی حـاضـر تــو | کـه در آن سـجـده بـود ناظـر تـو |
| دیر مـانـد سـر تـو سـجـده شـنـاس | همچـو در کـاه سـر گـاو خـراس |
| سـجـده جـز بـهـر خـدا شـرک بــود | شرک بـر چهره جـان چـرک بـود |
| رشحـی از چـشمه اخلاص بـجـوی | وز رخ جان خود آن چرک بشوی |
| چـیسـت اخـلاص دل از خـود کـندن | کـار خــود را بــه خــدا افـکـنـدن |
| نـقــد دل از هـمــه خــالــص کــردن | روی چـون زر بــه خـلـاص آوردن |
| دل بــه اســبــاب جــهــان نــا دادن | دیـده بــر حــور جــنـان نـنـهـادن |
| سـاخـتـن از دو جـهـان قـبـلـه یکـی | تـافتـن روی ز هر وهم و شـکی |
| گـر بــری ره بــه چـنـیـن اخـلـاصـی | بـاشی اندر صف مردان خـاصی |
| خــطــبـــه قــرب بــه نــام تــو بـــود | جـرعـه وصـل بــه کـام تــو بــود |
| لـهـو تــو جـد شـود و سـهـو صـواب | هـزل تـو مـایـه احـسـان و ثـواب |
| مــحــرم کــعــبـــه اقــبـــال شــوی | مــحــرم پـــرده اجــلــال شــوی |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
