حـکـیمـان را چـه مـی گـوینـد چـرخ پـیر و دوران هابــه سـیـر انـدر ز حــکـمـت بــر زبــان مـهـر و آبــان هـاخزان گوید بـه سرماها همین دستان دی و بـهمنک…
| حـکـیمـان را چـه مـی گـوینـد چـرخ پـیر و دوران ها | بــه سـیـر انـدر ز حــکـمـت بــر زبــان مـهـر و آبــان هـا |
| خزان گوید بـه سرماها همین دستان دی و بـهمن | کـه گویدشـان همی بـی شـک بـه گرماها حـزیران ها |
| بـــه قــول چـــرخ گــردان بـــر زبـــان بـــاد نــوروزی | حــریـر ســبــز در پــوشــنـد بــســتــان و بــیـابــان هـا |
| درخـــت بـــارور فــرزنــد زایــد بـــی شــمــار و مــر | در آویــزنــد فــرزنــدان بـــســیــارش ز پـــســتــان هــا |
| فـراز آیـنـد از هـر ســو بــســی مـرغـان گـونـاگـون | پــدیـد آرنـد هـر فـوجــی بــه لـونـی دیـگـر الـحــان هـا |
| بـه سـان پـر سـتـاره آسـمـان گـردد سـحـرگـاهـان | ز سـبــزه ی آب دار و سـرخ گـل وز لـالـه بــسـتـان هـا |
| بــه گـفـتــار کـه بــیـرون آورد چــنـدان خــز و دیـبــا | درخــت مـفـلـس و صـحــرای بــیـچــاره ز پــنـهـان هـا؟ |
| نـــدانـــد بــــاغ ویـــران جـــز زبـــان بـــاد نـــوروزی | بـــه قـــول او کــنــد ایــدون هــمــی آبـــاد ویــران هــا |
| چـو از بـرج حـمل خـورشـید اشـارت کرد زی صحـرا | بـه فـرمـانش بـه صـحـرا بـر مـطـرا گـشـت خـلـقـان ها |
| نـگـون سـار ایسـتـاده مـر درخـتـان را یکـی بـینـی | دهـان هـاشــان روان در خــاک بــر کـردار ثــعــبــان هـا |
| درخـتــان را بــهـاران کـار بــنـدانـنـد و تــابــسـتــان | ولـیـکـن شـان نـفـرمـایـد جـز آسـایـش زمـسـتــان هـا |
| بــه قـول مـاه دی آبــی کـه یـازان بــاشــد و لـاغـر | بــیـاسـایـد شـب و روز و بــر آمـاسـد چــو سـنـدان هـا |
| کـه گـویـد گـور و آهـو را کـه جـفـت آنـگـاه بـایدتـان | همی جستـن که زادن تـان نبـاشد جـز بـه نیسان ها؟ |
| در آویـزد هـمـی هـر یـک بــدیـن گـفـتـارهـا زیـنـهـا | صـلـاح خـویش را گـوئی بـه چـنگ خـویش و دنـدان ها |
| چـرا واقف شـدند اینها بـر این اسـرار و، ای غـافل، | نگشتـه ستـی تـو واقف بـر چـنین پـوشیده فرمان ها؟ |
| بــدیـن دهـر فـریـبــنـده چــرا غـره شـدی خــیـره؟ | ندانسـتـی که بـسـیار اسـت او را مکـر و دسـتـان ها؟ |
| نجـوید جـز که شـیرین جـان فـرزندانش این جـانی | نـدارد سـود بـا تـیغـش نـه جـوشـن ها نـه خـفـتـان ها |
| همی گوید بـه فـعـل خـویش هر کـس را ز ما دایم | که «من همچون تو، ای بـیهوش، دیده ستم فراوان ها |
| اگـر بـا تـو نمی دانی چـه خـواهم کـرد، نندیشـی | کـه امـســال آن کـنـم بــا تــو کـه کـردم پــار بــا آنـهـا؟ |
| همی بینی که روز و شب همی گردی به ناکامت | بــه پـیـش حـادثـات مـن چـو گـوئی پـیـش چـوگـان هـا |
| ز میدان های عمر خـویش بـگذشـتـی و می دانی | کـه هـرگـز بـاز نـائی تـو سـوی این شـهـره مـیدان هـا |
| که آراید، چـه گوئی، هر شـبـی این سـبـز گنبـد را | بــدیـن نـو رسـتــه نـرگـس هـا و زرانـدود پــیـکـان هـا؟ |
| اگـر بـیدار و هشـیاری و گـوشـت سـوی مـن داری | بـــیــامــوزم تـــو را یــک یــک زبـــان چــرخ و دوران هــا |
| همی گـویند کـاین کـهسـارهای مـحـکـم و عـالـی | نـرســتــه ســتــنـد در عــالـم مـگـر کـز نـرم بــاران هـا |
| زمـیـن کـو مـایـه تــنـهـاسـت دانـا را هـمـی گـویـد | که اصلی هست جـان ها را که سوی او شود جـان ها |
| بـه تـاریکـی دهـد مـژده همـیشـه روشـنـائی مـان | کـه از دشــوارهـا هـرگـز نـبــاشــد خــالـی آســان هـا |
| بــه مـال و قـوت دنـیـا مـشـو غـره چـو دانـسـتــی | کـــه روزی آهـــوان بــــودنـــد آن پـــرآرد انـــبــــان هـــا |
| وگـر دشـواریـی بـیـنـی مـشـو نـومـیـد از آسـانـی | که از سرگین همی روید چـنین خـوش بـوی ریحـان ها |
| چـهـارت بـنـد بـیـنـم کـرده انـدر هـفـتـمـیـن زنـدان | چــرا تــرســی اگــر از بــنـد بــجــهـانـنـد و زنـدان هـا؟ |
| در این صـندوق سـاعت عمرها را دهر بـی رحـمت | هـمـی بــرمـا بــپــیـمـایـد بــدیـن گـردنـده پــنـگـان هـا |
| ز عـمر این جـهانی هر کـه حـق خـویش بـسـتـاند | بــرون بــایــد شــدنــش از زیـر ایـن پــیـروزه ایـوان هــا |
| چـو زین منزلگه کم بـیشـها بـیرون شـود زان پـس | نــیــابـــد راه ســـوی او زیــادت هــا و نــقـــصـــان هــا |
| در ایـن الـفـنـج گـه جــویـنـد زاد خــویـش بــیـداران | که هم زادست بر خوان ها و هم مال است در کان ها |
| بـمـانـد تـشـنه و درویش و بـیمـار آنـکـه نـلـفـنـجـد | در ایــن ایــام الــفــغــدن شــراب و مــال و درمــان هــا |
| کــه را نـایـد گــران امــروز رفــتــن بــر ره طــاعــت | گــران آیـد مــر آن کــس را بــه روز حــشــر مـیـزان هـا |
| بـه نـعـمـت ها رسـنـد آنـها کـه ورزیدنـد نیکـی ها | بـه شـدتـها رسـنـد آنـها کـه بـشـکـسـتـنـد پـیمـان ها |
| خــداونـد جــهـان بــاتــش بــسـوزد بــد فـعـالـان را | بـرین قـایم شـده اسـت انـدر جـهان بـسـیار بـرهان ها |
| ازیــرا مــا خـــداونــد درخـــتـــانــیــم و ســوی مــا | سـزای سـوخـتــن گـشـتــنـد بــد گـوهـر مـغـیـلـان هـا |
| بـدی بـا جـهـل یارانـنـد، هـر کـو بـد کـنـش بـاشـد | نــپــرهــیـزد زبــد گــرچــه مــقــر آیـد بــه فــرقــان هــا |
| نـبـیـنـی حـرص ایـن جـهـال بـر کـردار بـد زان پـس | کـه پــیـوســتــه هـمـی درنـد بــر مـنـبــر گـریـبــان هـا |
| بـه زیر قول چـون مبـرم نگر فـعـل چـو نشـتـرشـان | بــه ســان نـامــه هـای زشــت زیـر خــوب عــنـوان هـا |
| ز بـهتـان گـویدت پـرهیز کـن وانگـه بـه طـمـع خـود | بــگـویـد صـد هـزاران بــر خــدای خـویـش بــهـتــان هـا |
| اگـر یک دم بـه خـوان خـوانی مرورا، مژده ور گـردد | بــه خـوانـی در بــهـشـت عـدن پـر حـلـوا و بــریـان هـا |
| بـه بـاغی در که مرغان از درخـتـانش بـه پـیش تـو | فـرود افـتــد چــو بــریـان شــکـم آگـنـده بــر خــوان هـا |
| چـنـین بـاغـی نـشـاید جـز کـه مـر خـوارزمـیانی را | کـه بــردارنـد بــر پــشــت و بــه گـردن بــار کــپــان هـا |
| چـنین چو گفتـی ای حجـت که بـر جـهال این امت | فــرو بــارد ز خــشــم تــو هـمــی انـدوه طــوفــان هـا؟ |
| بـر این دیوان اگر نفـرین کـنی شـاید کـه ایشـان را | هـمــی هـر روز پــرگــردد بــه نــفــریـن تــو دیـوان هــا |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
