تــو را سـعـادت بــادا در آن جـمـال و جــلـالهـزار عـاشـق اگـر مـرد خـون مـات حــلـالبـه یک دمم بـفـروزی بـه یک دمم بـکـشـیچـو آتـشـیم بـه پـیش تـو ای…
| تــو را سـعـادت بــادا در آن جـمـال و جــلـال | هـزار عـاشـق اگـر مـرد خـون مـات حــلـال |
| بـه یک دمم بـفـروزی بـه یک دمم بـکـشـی | چـو آتـشـیم بـه پـیش تـو ای لطیف خـصال |
| دل آب و قـالب کـوزه سـت و خـوف بـر کوزه | چو آب رفت به اصلش شکسته گیر سفال |
| تــو را چـگـونـه فـریـبــم چـه در جــوال کـنـم | کـه اصـل مـکـر تـویی و چـراغ هـر مـحـتـال |
| تـــو در جـــوال نــگــنــجــی و دام را بـــدری | که دیده اسـت که شـیری رود درون جـوال |
| نه گربه ای که روی در جوال و بـسته شوی | کـه شـیر پـیش تـو بـر ریگ مـی زند دنبـال |
| هــزار صــورت زیــبـــا بـــرویــد از دل و جــان | چـو ابــر عـشـق تـو بــاریـد در بــی امـثـال |
| مــثـــال آنــک بـــبـــارد ز آســـمـــان بـــاران | چو قبـه قبـه شود جوی و حوض و آب زلال |
| چـه قـبــه قـبـه کـز آن قـبـه هـا بــرون آیـنـد | گل و بـنفشه و نسرین و سنبـل چـو هلال |
| بـگـویـمـت کـه از ایـن هـا کـیـان بـرون آیـنـد | شـنودم از تـکـشـان بـانـگ ژغـرغ خـلـخـال |
| ردای احــمـد مـرســل بــگـیـر ای عــاشــق | صـلـای عـشـق شـنـو هر دم از روان بـلـال |
| بـهل مرا کـه بـگـوییم عـجـایبـت ای عـشـق | دری گـشـایـم در غـیـب خــلـق را ز مـقـال |
| همه چو کوس و چو طبلیم دل تهی پیشت | بــرآوریـم فـغـان چــون زنـی تــو زخـم دوال |
| چــگــونــه طــبـــل نــپـــرد بـــپـــر کــرمــنــا | که بـاشدش چـو تـو سلطان زننده و طبـال |
| خـود آفـتـاب جـهـانـی تـو شـمـس تـبـریـزی | ولی مدام نه آن شـمس کو رسـد بـه زوال |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
