چـگـونـه بــرنـپــرد جــان چـو از جـنـاب جــلـالخطاب لطف چو شکر بـه جان رسد که تـعالدر آب چـون نـجــهـد زود مـاهـی از خـشـکـیچـو بـانگ موج بـه گوشش رس…
| چـگـونـه بــرنـپــرد جــان چـو از جـنـاب جــلـال | خطاب لطف چو شکر بـه جان رسد که تـعال |
| در آب چـون نـجــهـد زود مـاهـی از خـشـکـی | چـو بـانگ موج بـه گوشش رسد ز بـحـر زلال |
| چــرا ز صـیـد نـپــرد بــه سـوی سـلـطـان بــاز | چـو بــشـنـود خـبــر ارجـعـی ز طـبـل و دوال |
| چــرا چــو ذره نـیـایـد بــه رقـص هـر صــوفــی | در آفـــتـــاب بــــقـــا تـــا رهـــانـــدش ز زوال |
| چنان لطافت و خوبی و حسن و جان بخشی | کـسـی از او بـشـکیبـد زهی شـقـا و ضـلال |
| بـپـر بـپـر هلـه ای مـرغ سـوی معـدن خـویش | کـه از قـفـص بــرهـیـد و بــاز شـد پــر و بــال |
| ز آب شـور ســفـر کـن بــه سـوی آب حــیـات | رجـوع کن بـه سـوی صـدر جـان ز صـف نعال |
| بـرو بـرو تـو کـه مـا نـیـز مـی رسـیم ای جـان | از ایـن جـهـان جــدایـی بــدان جـهـان وصـال |
| چـو کـودکـان هله تـا چـند ما بـه عـالـم خـاک | کنیم دامن خـود پـر ز خـاک و سنگ و سفال |
| ز خــاک دســت بــداریـم و بــر ســمــا پــریـم | ز کــودکــی بــگــریــزیـم ســوی بــزم رجــال |
| مبـین کـه قـالـب خـاکـی چـه در جـوالت کـرد | جـــوال را بـــشــکــاف و بـــرآر ســر ز جــوال |
| بـه دسـت راسـت بـگـیـر از هـوا تـو این نـامـه | نه کـودکـی کـه ندانی یمـین خـود ز شـمـال |
| بــگــفــت پــیـک خــرد را خــدا کــه پــا بــردار | بـگفت دسـت اجـل را که گوش حـرص بـمال |
| نــدا رســـیــد روان را روان شــو انــدر غــیــب | مــنـال و گــنـج بــگــیـر و دگــر ز رنـج مــنـال |
| تــو کــن نــدا و تــو آواز ده کــه ســلــطــانـی | تو راست لطف جواب و تو راست علم سؤال |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
