ســلــام کــن ز مــن ای بــاد مــر خــراســان رامـر اهـل فــضــل و خــرد را نـه عــام نـادان راخـبــر بــیـاور ازیـشـان بــه مـن چــو داده بــویز حـال…
| ســلــام کــن ز مــن ای بــاد مــر خــراســان را | مـر اهـل فــضــل و خــرد را نـه عــام نـادان را |
| خـبــر بــیـاور ازیـشـان بــه مـن چــو داده بــوی | ز حـال مـن بـه حـقـیقـت خـبـر مـر ایـشـان را |
| بـگویشـان که جـهان سـر و من چـو چـنبـر کـرد | به مکر خویش و، خود این است کار گیهان را |
| نـگـر کـه تــان نـکـنـد غــره عــهـد و پــیـمـانـش | کـه او وفــا نـکــنـد هـیـچ عــهـد و پــیـمـان را |
| فلان اگر بـه شک اسـت اندر آنچـه خـواهد کرد | جـهان بـدو، بـنگـر، گـو، بـه چـشـم بـهمان را |
| ازین همه بـسـتـاند بـه جـمـلـه هر چـه ش داد | چــنـانـکـه بــازسـتــد هـرچــه داده بــود آن را |
| از آنـکـه در دهـنـش ایـن زمـان نـهـد پــسـتــان | دگـر زمـان بــسـتــانـد بــه قـهـر پــسـتــان را |
| نـگـه کـنـیـد کـه در دسـت این و آن چـو خـراس | بــه چــنـد گــونـه بــدیـدیـد مـر خــراســان را |
| بــه مــلــک تــرک چــرا غــره ایـد؟ یــاد کــنــیـد | جـــلــال و عــزت مــحــمــود زاولــســتـــان را |
| کــجــاســت آنــکــه فــریـغــونـیـان زهـیـبــت او | ز دســت خــویــش بــدادنــد گــوزگــانــان را؟ |
| چــو هـنـد را بــه سـم اسـپ تــرک ویـران کـرد | بــه پــای پــیـلـان بــسـپــرد خـاک خـتـلـان را |
| کـسـی چـنـو بــه جـهـان دیـگـری نـداد نـشـان | هـمـی بــه سـنـدان انـدر نـشـانـد پـیـکـان را |
| چـو سـیـسـتـان ز خـلـف، ری زرازیـان، بـسـتـد | وز اوج کــیــوان ســـر بـــرفــراشــت ایــوان را |
| فـریفـتـه شـده مـی گـشـت در جـهان و، بـلـی | چــنـو فــریـفــتــه بــود ایـن جــهـان فـراوان را |
| شـمـا فـریـفـتــگـان پــیـش او هـمـی گـفـتــیـد | «هـزار ســال فـزون بــاد عـمـر ســلـطـان را» |
| بــه فــر دولـت او هـر کـه قـصــد ســنـدان کـرد | بــه زیـر دنـدان چــون مـوم یـافـت سـنـدان را |
| پـــریــر قـــبـــلـــه احـــرار زاولـــســـتـــان بـــود | چـنـانـکـه کـعـبـه اسـت امـروز اهـل ایمـان را |
| کـجــاسـت اکـنـون آن فـر و آن جـلـالـت و جــاه | کـه زیر خـویش هـمـی دید بـرج سـرطـان را؟ |
| بـریخـت چـنگـش و فـرسـوده گـشـت دنـدانش | چــو تــیـز کــرد بــرو مـرگ چــنـگ و دنـدان را |
| بـسـی کـه خـندان کـرده اسـت چـرخ گـریان را | بـسـی کـه گـریان کـرده اسـت نیز خـنـدان را |
| قرار چـشم چـه داری بـه زیر چـرخ؟ چـو نیست | قــرار هــیــچ بــه یــک حــال چــرخ گــردان را |
| کــنــاره گــیــر ازو کــایــن ســوار تــازان اســت | کـــســـی کــنــار نــگــیــرد ســـوار تـــازان را |
| بـتـرس سخـت ز سختـی چـو کاری آسان شد | کــه چــرخ زود کــنـد ســخــت کــار آســان را |
| بـرون کـنـد چـو درآید بـه خـشـم گـشـت زمـان | ز قــصــر قــیـصــر را و زخــان و مــان خــان را |
| بـر آسـمـان ز کـسـوف سـیه رهـایش نـیـسـت | مــر آفـــتـــاب درفـــشـــان و مــاه تـــابـــان را |
| مـیـانـه کـار بـبــاش، ای پـسـر، کـمـال مـجـوی | کـه مـه تــمـام نـشـد جـز ز بــهـر نـقـصـان را |
| ز بــهـر حــال نـکـو خــویـشــتــن هـلـاک مـکـن | بــه در و مـرجـان مـفـروش خـیـره مـر جـان را |
| نـگـاه کـن کـه بـه حـیلـت همـی هلـاک کـنـنـد | ز بــــهـــر پــــر نـــکـــو طـــاوســـان پــــران را |
| اگـر شـراب جـهـان خـلـق را چـو مـسـتـان کـرد | تـوشـان رهـا کـن چـون هـشـیـار مـسـتـان را |
| نـگـاه کــن کــه چــو فــرمـان دیـو ظــاهـر شــد | نـمـانـد فــرمـان در خــلــق خــویـش یـزدان را |
| بـــه قـــول بـــنـــده یـــزدان قـــادرنـــد ولـــیــک | بــه اعــتــقــاد هـمــه امــتــنـد شــیـطــان را |
| بــگـویـشــان کـه شـمـا بــه اعـتــقـاد دیـوانـیـد | کـه دیو خـوانـد خـوش آید هـمـیشـه دیوان را |
| چو مست خفت بـه بـالینش بـر تو، ای هشیار، | مـزن گـزافـه بـه انـگـشـت خـویش پـنـگـان را |
| زیـان نــبــود و نــبــاشــد ازو چــنــانـکــه نـبــود | زیــان ز مــعــصــیـت دیـو مــر ســلــیـمــان را |
| تـو را تـن تـو چـو بـنـد اسـت و این جـهان زندان | مــقــر خــویــش مــپــنــدار بــنــد و زنــدان را |
| ز عـلم و طـاعـت جـانت ضـعیف و عـریان اسـت | بـه علم کوش و بـپـوش این ضـعیف عـریان را |
| بــه فــعــل بــنـده یـزدان نـه ای بــه نـامـی تــو | خــدای را تــو چــنـانـی کـه لـالـه نـعــمـان را |
| بــه آشـکـاره تــن انـدر کـه کـرد جـان پــنـهـان؟ | بــه پــیـش او دار ایـن آشــکــار و پــنــهـان را |
| خـدای بــا تـو بـدیـن صـنـع نـیـک احـسـان کـرد | بـه قـول و فـعـل تـو بـگـزار شـکـر احـسـان را |
| جهان زمین و سخن تخم و جانت دهقان است | بــه کـشـت بــایـد مـشـغـول بــود دهـقـان را |
| چـرا کـنـون کـه بــهـار اسـت جــهـد آن نـکـنـی | کـه تـا یکـی بـه کـف آری مـگـر ز مـسـتـان را |
| من این سخـن که بـگفتـم تـو را نکومثـل اسـت | مــثــل بــســنــده بــود هـوشــیـار مــردان را |
| دل تــو نـامـه عـقـل و سـخــنـت عـنـوان اسـت | بـکـوش سـخـت و نکـو کـن ز نـامـه عـنوان را |
| تـــو را خـــدای ز بــــهـــر بــــقـــا پــــدیـــد آورد | تــو را و خــاک و هــوا و نــبـــات و حــیــوان را |
| نـگـاه کــن کـه بــقــا را چــگـونـه مـی کـوشــد | بــه خــردگــی مــنــگــر دانــه ســپــنــدان را |
| بـقـا بـه عـلم خـدا اندر اسـت و، فـرقـان اسـت | ســرای عــلـم و، کـلـیـد و درســت فـرقـان را |
| اگـر بـه عـلـم و بــقـا هـیـچ حـاجـت اسـت تـورا | ســوی درش بــشـتــاب و بــجــوی دربــان را |
| در سـرای نه چـوب اسـت بـلـکـه دانایی اسـت | کـه بـنـده نـیسـت ازو بـه خـدای سـبـحـان را |
| بــه جــد او و بــدو جــمـلـه بــاز یـابــد گـشــت | بــه روز حـشـر هـمـه مؤمـن و مـسـلـمـان را |
| مـــرا رســــول رســـول خــــدای فـــرمـــان داد | بــه مؤمــنــان کــه بــدانـنــد قــدر فــرمــان را |
| کـنـون کـه دیو خـراسـان بـه جـمـلـه ویران کـرد | ازو چـــگـــونــه ســـتـــانــم زمــیــن ویــران را |
| چـو خـلـق جـملـه بـه بـازار جـهل رفـتـه سـتـند | هــمــی ز بـــیــم نــیــارم گــشـــاد دکـــان را |
| مـرا بــه دل ز خــراسـان زمـیـن یـمـگـان اسـت | کــســی چــرا طــلـبــد مـر مـرا و یـمـگــان را |
| ز عـمر بـهره همین اسـت مر مرا که بـه شـعـر | بـه رشـتـه مـی کـنم این زر و در و مـرجـان را |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
