چـنـان بـر صـد مـرغ دل فـکـنـد آن زلـف پـرچـین راکـه شـاهـی افـکـنـد بـر صـعـوه بـیـچـاره شـاهـین راگهی زلفش پریشان می کند یک دشت سنبل راگـهی رخـسـارش…
| چـنـان بـر صـد مـرغ دل فـکـنـد آن زلـف پـرچـین را | کـه شـاهـی افـکـنـد بـر صـعـوه بـیـچـاره شـاهـین را |
| گهی زلفش پریشان می کند یک دشت سنبل را | گـهی رخـسـارش آتـش مـی زنـد یک بـاغ نسـرین را |
| گــر از رخ آن بــت زیــبـــا گــشــایــد پــرده دیــبـــا | فــرو بــنــدنــد نــقــاشــان، در بــت خــانــه چــیـن را |
| کـسـی کـانـدر جـهان آن روی زیبـا را نـمـی بـینـد | همان بـهتـر که بـندد از جـهان چـشـم جـهان بـین را |
| گـذشـتـم بـر در مـیـخـانـه از مـسـجـد بـه امـیدی | که سـاقی بـر سـر چـشمم گذارد سـاق سـیمین را |
| بـه شـکر این که واعظ غافل اسـت از رحـمت ایزد | فـدای دسـتـت ای سـاقـی بـده صـهـبـای رنـگـیـن را |
| دمـادم چـون نبـوسـم لـعـل او در عـالـم مـسـتـی | کـه بــهـر بــوسـه یـزدان آفـریـد آن لـعـل نـوشـیـن را |
| سـبـوی بـاده نـوشـیـدم ، نـگـار سـاده بـوسـیـدم | نـدانـم پــیـش فــضــلـش در شــمـار آرم کـدامـیـن را |
| گر آن شیرین دهن لب را بـه شکر خـنده بـگشاید | کـف خـسـرو بــه خـاک تـیـره ریـزد خـون شـیـریـن را |
| دهـان شــاهـد مــا را پــر از گــوهـر کــنــد خــازن | در آن مجـلس که خـواهند مدح سـلطان ناصرالدین را |
| شـهنشـاه بـلـند اخـتـر ، فـلـک فـر و مـلـک منظـر | کـه بـر خـاک درش بـیـنـی هـمـه روی سـلـاطـیـن را |
| فـروغــی قـطــره خــون مـرا کـی در حــســاب آرد | سیه چشمی که هر دم خون کند دلهای مسکین را |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
