زهــی دریــا زهــی بـــحــر حــیــاتــیزهــی حــســن و جــمــال و فــر ذاتـــیز تــو جـانـم بــراتـی خـواسـت از رنـجیـکـی شـمـعـی فـرســتــادش، بــرات…
| زهــی دریــا زهــی بـــحــر حــیــاتــی | زهــی حــســن و جــمــال و فــر ذاتـــی |
| ز تــو جـانـم بــراتـی خـواسـت از رنـج | یـکـی شـمـعـی فـرســتــادش، بــراتــی |
| ز تـندی عـشـق او آهن چـو مومسـت | زهــی عــشــق حـــرون تـــنــد عــاتـــی |
| ولـیکـن سـر عـشـقـش شـکـرسـتـان | ز نــخــلــســتـــان ز جــوهــای فــراتـــی |
| شـکـر لـب، مـه رخــان جــام بــر کـف | تو می گو هر کرا خواهی که: « هاتی » |
| ز هـر لـعـل لـبــی بــوســت رســیـده | تــو درویــشــی و آن لــعــلــش زکــاتــی |
| در آن شـطرنج اگر بـردی تـو، شـاهی | ولـی کـو بـخـت پـنـهان؟! چـونـک مـاتـی |
| خداوند شمس دین دریای جان بخش | تــو شــورســتــان دریـن دولـت، مـواتــی |
| زهی شـاهی، لطـیفـی، بـی نظـیری | کـه مـجـمـوعـسـت ازو جــان شـتــاتــی |
| اگــــر تـــــبـــــریــــز دارد حــــبـــــه زو | چـه نـقـصـان گـر شـود از گـنـجـهـا، تــی |
| هـــزاران زاهـــد زهـــد صـــلـــاحــــی | ز تـــو خــونــش مــبـــاح و او مــبـــاحــی |
| زهی کعبـه که تـو جان بـخش حاجی | زهــی اقــبـــال هــر مــحـــتـــاج راجـــی |
| هـر آن ســر کـو فـرو نـایـد بــه کـیـوان | ز روی فــخــر، بــر فــرقــش تــو تــاجــی |
| نـهاده سـر بـه تـسـلـیم و بـه طـاعـت | بــه پــیـشـت از دل و جـان هـر لـجـاجـی |
| زهـی نــور جــهـان جــان، کــه نــورت | نـه از خـورشـید و مـاهسـت و سـراجـی |
| هـمــه جــانــهـا بــاقــطــاع مــثــالــت | که بـعضـی عشـری، و بـعضـی خـراجـی |
| خـداونـد! شـمـس دینـا! این مـدیحـت | بــجــای جــاه و فــرت هـســت هـاجــی |
| ایـا تــبــریـز، بــســتــان بــاج جــانــهـا | کـه فـرمـان ده تــوی بــر جــان و بــاجـی |
| مـــزاج دل اگـــر چـــون بــــرف گـــردد | ز آتـــشـــهـــای تـــو گـــردد نـــتـــاجـــی |
| هـرآن جـان و دلـی کـان زنـده بــاشـد | ز مــهــر تــســتــشــان دایــم تــنــاجــی |
| در آن بــازار کــز تــو هــســت بــویــی | زهــی مــر یــوســفــان را بـــی رواجــی |
| بـه چـرخ چـارمت عـیسـیسـت داعـی | بــه پــیــش دولــتــت چــاوش ســاعــی |
| ز شــاه مــاســت مــلــک بــا مــرادی | کـه او خـتــمـسـت احــسـان را، و بــادی |
| گـر احــسـان را زبــان بــاشـد بــگـردد | بــه مـدح و شــکـر او ســیـصــد عـبــادی |
| بــدان ســوی جــهـان گـر گـوش داری | چــه چـــاوشــان جـــانــنــدش مــنــادی! |
| دهـــان آفــــریـــنـــش بــــاز مـــانـــده | ازان روزی کــه دیــدســـتـــش ز شــادی |
| همـی گـوید بـه عـالـم او بـه سـوگـند | کـه: « تــا زادی، چــنـیـن روزی نـزادی » |
| یـکـی چــنـدی نـهـان شـو تــا نـگـردد | هـــمـــه بـــازار مـــه رویــان کـــســـادی |
| بــدیـدم عــشــق خــوانـی را فــتــاده | به خاک و خون بـگفتم: « چون فتادی؟ » |
| کـه تـو خـون ریز جـمـلـه عـاشـقـانـی | تــو نـیـزک دل چـنـیـن بــر بــاد دادی؟! » |
| بـگفـتـا: « دیده ام چـیزی که صـد ماه | ازو ســــــــوزنــــــــد در نــــــــار ودادی » |
| خـداوند شـمس دین! آخـر چـه نوری؟ | فــرشــتـــه یــا پـــری، یــا تـــش نــژادی |
| بــه تــبــریـز آ دلـا، از لـحـر عـشـقـش | چـــو بـــنــده عــیــب نــاک انــدر مــزادی |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
