1
گلوله می بارد
و زمین از تفتی
ترک برمی دارد.
تکرار سوگ های محزون
در این میدان های خون
در این کوچه های مرثیه
و…
هنوز
گلوله می بارد
و غزه چون ققنوسی پیر
می سوزد.
***
آبشاری از غبار و گلوله
بر چهره شجاعیه
و نسیم آغشته است
به بوی باروت
در تو اما
عطرنجیبی است
که لحظه ها را
بارور می کند
تهی از اندوه آدمی
که می نگرد به وسعت زمان
در اعماق شب.
***
دست هایت هنوز
به سوی ماه نشانه می روند
ماه اما
از میانه ی آسمان گذشته است و
بر فراز خانه های ویران غزه ایستاده
در وسعت شب
حالا باید
آخرین رازها را
بر این آسمان غبار آلود
ترسیم کنی.
رقص آتش
آسمان را
آشفته می کند
دست هایت اما…
آیا هنوز
کنار خانه های ویران شجاعیه
کبوتری
به آسمان خواهد رفت؟
***
خدایا آرام
بر مردمک های سیاه من
سبزینه ای برویان
تا صدایت زنم
صبح نزدیک است!
2
بهار،با نگاههای ساده تو
فصل ها می گذرند
به شاعر”پل میرابو”
*
بهار،
فرا می رسد
و عشق
چون آب روان
می گذرد.
*
تابستان،
فرا می رسد
و شادیها
از پی رنج ها
می گذرد.
*
پاییز،
فرا می رسد
و موج نگاههای رنگارنگ
نیز-
می گذرد.
*
فرا می رسد
و روزها،
سیاه و سپید
می گذرد.
*
و من بر جا می مانم./
***
بهار،با نگاههای ساده تو
خاطرات دشت های سوخته را با من می گفت.
دست های تشنه ما اما روشن بود و،
دری به جهان دیگری می گشود.
*
تابستان اما،فروغ چشمان تو بود.
معنی شمال آینه و جنوب ستاره.
*
پاییز،
این پرستوی خسته خیال
خطی از آرزوهای تو کشید.
*
زمستان،
گفتی که باز خواهم گشت
می پنداشتم مردی دلیرم
اما،”آستین قبای نازکم از اشک نمناک است.”
*هی تومارو/شاعرژاپنی
شعرهاازکتاب کاشی های ساده/آدنا/هفتادونه
3
زندگی اجازه نمی دهد
صدایت همچنان جوان است
چنان که خس-خس پیری ام را
ازیاد برده ام.
قلبم داردازچشمم
آزاد می شود.
باد خبرازحقیقت می دهد
حقیقتی که
درپاییز نیست
چشم چیزی بیش ازآن که جمال توست
نمی خواهد
دوستم می داری؟-
-مگراهمیتی دارد؟
حرفی بزن
بادکه چیزی نمی گوید!
نغمه ای هستی نامفهوم
-می شنومت!
ودروغ
خوشبختی است
تاوقتی محکم باشد
راست است!
بیست هایی ست که حرفی ندارند
نه هفت هایی که
دنیایی رازدارند.
راستی چه اهمیت دارد فصل؟
وقتی من تا این حد
خوشبختم!
