شـبــگـیـر کـه چـرخ لـاجــوردیآراســـت کـــبــــودیـــی بــــه زردیخـــنــدیــدن قــرص آن گــل زردآفــاق بـــه رنــگ ســـرخ گــل کــردمـجـنون چـو گـل …
| شـبــگـیـر کـه چـرخ لـاجــوردی | آراســـت کـــبــــودیـــی بــــه زردی |
| خـــنــدیــدن قــرص آن گــل زرد | آفــاق بـــه رنــگ ســـرخ گــل کــرد |
| مـجـنون چـو گـل خـزان رسـیده | مـــی گـــشـــت مـــیــان آب دیــده |
| زان آب که بـر وی آتـش افشاند | کشتی چو صبا به خشک می راند |
| از گـــرمــی آفـــتـــاب ســـوزان | تــفــســیــد بــه وقــت نــیـم روزان |
| چون سایه نداشت هیچ رختی | بــنـشـسـت بــه سـایـه درخــتــی |
| در ســایــه آن درخــت عــالــی | گــــرد آمـــده آبــــی از حــــوالــــی |
| حـوضـی شـده چـون فلک مدور | پــاکـیـزه و خـوش چـو حـوض کـوثـر |
| پــیـرامــن آب ســبــزه رســتــه | هـم سـبـزه هـم آب روی شـسـتـه |
| آن تـشـنه ز گـرمـی جـگـر تـاب | زان آب چـو سـبـزه گشـت سـیراب |
| آســــود زمــــانــــی از دویـــدن | وز گــفــتــن و هــیـچ نــاشــنــیـدن |
| زان مفـرش همـچـو سـبـز دیبـا | مـــی دیـــد در آن درخـــت زیـــبــــا |
| بـر شـاخ نـشـسـتـه دید زاغـی | چشمی و چه چشم چون چـراغی |
| چـون زلف بـتـان سـیاه و دلبـند | بــا دل چــو جــگـر گـرفـتــه پــیـونـد |
| صـالح مرغی چـو ناقه خـاموش | چـون صـالـحـیان شـده سـیه پـوش |
| بـر شاخ نشسته چست و بـینا | هـمــچــون شــبــه در مـیـان مـیـنـا |
| مجـنون چو مسافری چـنان دید | بــا او دل خــویـش هـم عـنـان دیـد |
| گـفـت ای سـیـه سـپـیـد نـامـه | از دســت کــه ای ســیــاه جــامــه |
| شبـرنگ چـرائی ای شب افروز | روزت ز چــه شـد سـیـه بــدیـن روز |
| بـر آتـش غم منم تـو جـوشـی؟ | مـن سـوگ زده سـیه تـو پـوشـی؟ |
| گـر سـوخـتـه دل نـه خـام رائی | چـون سـوخـتــگـان سـیـه چـراغـی |
| ور ســوخــتــه وار گـرم خــیـزی | از ســـوخـــتـــگــان چـــرا گــریــزی |
| شاید که خطیب خطبـه خوانی | پــوشــیـده ســیـه لــبــاس از آنـی |
| زنــگــی بـــچــه کــدام ســازی | هـــنــــدوی کــــدام تــــرک تــــازی |
| من شاه مگر تـو چـتـر شاهی؟ | گــر چــتــر نـه ای چــرا ســیـاهـی |
| روزی کـه رســی بــه نـزد یـارم | گـو بــی تــو ز دســت رفــت کــارم |
| دریـاب کــه گــر تــو در نـیـابــی | نــاچــیــز شــوم در ایــن خــرابـــی |
| گـفـتـی کـه متـرس دسـتـگیرم | تـرسـم کـه در ایـن هـوس بــمـیـرم |
| روزی آیـی کــه مــرده بــاشــم | مـهـر تــو بــه خــاک بــرده بــاشــم |
| بــیــنــائی دیــده چــون بــریــزد | از دادن تــــوتــــیـــا چــــه خـــیـــزد |
| چـون گـرگ بـره ز مـیش بـربـود | فــریـاد شــبــان کــجــا کـنـد ســود |
| چـون سـیـل خـراب کـرد بـنـیـاد | دیـوار چــه کــاهــگــل چــه پــولــاد |
| چون کشته خشک ماند بی بـر | خــواه ابــر بــه بــار و خــواه بــگــذر |
| این تـیر زبـان گشـاده گـسـتـاخ | وان زاغ پـــریــده شـــاخ بـــر شــاخ |
| او پــــر ســــخــــن دراز کــــرده | پــــرنـــده رحــــیـــل ســــاز کـــرده |
| چون گفت بسی فسانه بـا زاغ | شـــد زاغ و نــهــاد بـــر دلـــش داغ |
| شـب چـون پـر زاغ بــر سـرآورد | شــبـــپـــره ز خــواب ســر بـــرآورد |
| گفـتـی کـه سـتـارگان چـراغـند | یـــا در پـــر زاغ چـــشـــم زاغـــنـــد |
| مـجـنون چـو شـب چـراغ مـرده | افـــــتـــــاده و دیـــــده زاغ بــــــرده |
| می ریخت سرشک دیده تـا روز | مـانـنـده شـمـع خــویـشـتــن سـوز |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
