شبــــــی که زردیِ پائیـــــز در بهار نشست
درختِ گریه ثمـــر داد!غــــم به بار نشست
به سقفِ صفحـهٔ قلبم چو بیستون آن شب
خــــــــراش هایِ عمیقـی به یادگار نشست
تــــــو پر کشیدی و از پر کشیدنِ تو به بعد
به چشــــمِ کوچــــهٔ ما رنگِ انتظار نشست
ملـــول و بی کس و تنها،شبانــــه مرغِ دلم
در آشیانــــــهٔ مُـــــرغانِ بـــی قرار نشست
غــزل قصیـده شد و در سکوتِ نیمه شبی
به طاقِ پنجــــــــرهٔ شادی ام غبار نشست
شعر: حمیدرضا احمدی
