زان بـــاده صــوفــی بــود از جــام، مــجــردکـز غـایـت مـسـتـی ز کـفـش جـام بــیـفـتـددر حـالت مستـی چـو دل و هوش نگنجـیدپـس نیسـت عـجـیب گر قـدح و ج…
| زان بـــاده صــوفــی بــود از جــام، مــجــرد | کـز غـایـت مـسـتـی ز کـفـش جـام بــیـفـتـد |
| در حـالت مستـی چـو دل و هوش نگنجـید | پـس نیسـت عـجـیب گر قـدح و جـام نگنجـد |
| اول ســبــقــت بــود « الــف هـیـچ نـدارد » | زان پــیـش رو افــتــاد و ســپــهــدار و مؤیــد |
| « حـی » نـیز اگـر هیچ نـدارد، چـو الـف نیز | در صـورت جــیـم آمـد، و جـیـمـسـت مـقـیـد |
| مـیم از الـف و هـاسـت مـرکـب بـنـبـشـتـن | تــرکـیـب بــود عــلـت بــر هـســتــی مـفــرد |
| پـس بـزم رسول آمد بـی ساغر و بـی جام | تـا جـمـع بـه خـود بـاشـد هـسـتـی مـحـمـد |
| بـام فـلـک از اسـتـن و دیوار چـو تـنـهاسـت | هــر بـــام درافــتـــاده و آن بـــام مــشـــبـــد |
| بـالـاتـر ازین چـرخ کـهن عـالـم لـطـفـیسـت | کـــارواح در آ، نــاحـــیــه مــانــنــد، مــجـــدد |
| عریان شـده بـر لب این جـوی، پـی غسـل | نـی جــوی نـمــایـد بــه نـظــر صــرح مـمــرد |
| آن دیـو و پــری سـاخــتــه از پــی تــغـلـیـط | تــا شــیـشــه نـمـایـد بــه نـظـر آب مـســرد |
| از مــکــر گــریــزان شـــو و در وکــر رضــا رو | تـــا زنــده شــوی فــارغ از انــفــاس مــعــدد |
| تـرجیع کنم خواجـه، که این قافیه تـنگست | نی، خـود نزنم دم، کـه دم ما همه ننگسـت |
| مــن دم نـزنـم، لــیـک دم نـحــن نـفــحــنــا | در مــن بــدمــد، نــالــه رســد تــا بــه ثــریـا |
| ایـن نـای تــنـم را چـو بــبــریـد و تــراشـیـد | از ســوی نــیــســتـــان عــدم عــز تـــعــالــا |
| دل یـکـسـر نـی بـود و دهـان یکـسـر دیگـر | آن سـر ز لـب عـشـق هـمـی بـود شـکـرخـا |
| چـون از دم او پـر شـد و از دو لب او مسـت | تــنـگ آمــد و مــســتــانـه، بــرآورد عــلــالــا |
| والـلـه ز مـی آن دو لــب ار کــوه بــنـوشــد | چــون ریـگ شــود کــوه، ز آســیـب تــجــلــا |
| نـی پـرده لـب بــود کـه گـر لـب بــگـشـایـد | نـی چــرخ فــلـک مـانـد و نـی زیـر ونـه بــالـا |
| آواز ده انــدر عـــدم ای نــای و نــظـــر کــن | صـد لـیلـی و مجـنون و دو صـد وامق و عـذرا |
| بـگشـاید هر ذره دهان گوید: « شـابـاش » | ونـــدر دل هــر ذره حـــقـــیــر آیــد صـــحـــرا |
| زود از حـبــش تــن بــسـوی روم جــنـان رو | تــا بــرکـشــدت قــیـصــر، بــر قــصــر مـعــلـا |
| اینجـای نه آنجـاسـت کـه اینجـا بـتـوان بـود | هی، جای خوشی جوی و درآ در صف هیجا |
| هین، وقـت جـهادسـت و گـه حـمله مردان | صـفـرا مکن و درشـکن از حـمله تـو، صـف را |
| تــرجــیـع سـوم آمـد و گـفـتــی تــو خــدایـا | « بـرگم شده مگری که مرا هست عوضها » |
| آن مـطـرب خـوش نغـمه شـیرین دهن آمـد | جـانها همه مستـند که آن، جـان بـه من آمد |
| خـندان شـده اشـکـوفـه و گل جـامه دریده | کـز سـوی عـدم ســنـبــلـه و یـاســمـن آمـد |
| جـانـهـای گـلـسـتــان بــدم دی بــپــریـدنـد | هنـگـام بـهاران شـد، و هر جـان بـه تـن آمـد |
| خـوبــان بــرسـیـدنـد ز بــتــخــانـه غـیـبــی | کـوری خــزانـی کـه بــخـو، بــت شـکـن آمـد |
| چـون صـبـر گـزیدنـد بـدی جـمـلـه درخـتـان | آن هجـر چـو چـاهسـت و صبـوری رسن آمد |
| چـون صـبــر گـزیـد آیـس، آمـد فـرجـش زود | چـون خـلـق حـسـن کـرد، نگـار حـسـن آمـد |
| در عـیـد بــهـار، ابــر بــرافـشــانـد گـلـابــی | وان رعــد بـــران اوج هــوا، طـــبـــل زن آمــد |
| یک بـاغ پـر از شـاهد، نی تـرک و نه رومی | کــنـدر حــجــب غــیـب، هـزاران خــتــن آمـد |
| بس جان که چو یوسف به چه مهلکه افتاد | پـنداشـت که گم گشت خـود او در وطن آمد |
| زیـرا کـه ره آب خـضـر مـظـلـم و تــاریـسـت | آخـــر ز ره خـــار، گـــل انــدر چـــمـــن آمـــد |
| خامش کن، اگرچه که غزل اغلب بـاقیست | تــا شــاه بــگـویـد، چــو دریـن انـجــمـن آمـد |
| ای مـاه عـذار من و ای خـوش قـد و قـامت | بـرخـیز کـه بـرخـاسـت ز عـشـق تـو قـیامـت |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
