قالب شعر: چهار پاره

سایه ای تلخ

در نگاه حریص شهر شلوغ
کودکی کوچه گرد و تنهایم
ریشه کرده غروب در جانم
من رسول تمام غم هایم
ــــ ــــ ــــ
آه از درد بی کسی ها… آه
چه بلایی سرم نیا ورده ست
مرده ام بار ها ولی تقدیر
طفل در گور را در آورده ست
ــــ ــــ ــــ
شهر شهر فرنگ و بی دردیست
من کی ام؟ عاقبت کجا برسم؟
محنت و درد قسمتم شده است
آه…پس کی به انتها برسم؟
ــــ ــــ ــــ
چون حبابی که بغض کرده مدام
متنفر از آب هم شده ام
آنقدر کفر گفته ام، در خود
که دچار عذاب هم شده ام
ــــ ــــ ــــ
در جدال همیشه ام با خود
بی هوا از دلم کلک خوردم
آمدم تا کمی گلایه کنم
از زمین و زمان کتک خوردم
ــــ ــــ ــــ
با دلم مهربان کسی نشود
وصله ی بی قواره ی شهرم
در نگاه تمام آدم ها
کودک بی ستاره ی شهرم
ـــــ ـــــ ـــــ
من نخواهم گذشت از آن که
رنگ شب را به بخت من پاشید
در هیاهوی زندگی آیا؟
چشم من عاقبت چه خواهد دید
ـــــ ــــ ــــ
می زنم مشت بر دهان دلم
نکند این که بی سخن بشود
بغض تلخی که رخنه کرده در او
سایه ای تلخ مثل من بشود
محمد صادق بخشی