ابــــر آذاری چـــمـــنـــهـــا را پــــر از حـــورا کـــنـــدبـاغ پـر گـلـبـن کـنـد، گـلـبـن پـر از دیبـا کـندگــوهــر حــمــرا کــنــد از لؤلؤ بــیـ…
| ابــــر آذاری چـــمـــنـــهـــا را پــــر از حـــورا کـــنـــد | بـاغ پـر گـلـبـن کـنـد، گـلـبـن پـر از دیبـا کـند |
| گــوهــر حــمــرا کــنــد از لؤلؤ بــیــضــای خــویــش | گـوهـر حــمـرا کـســی از لؤلؤ بــیـضــا کـنـد |
| کـوه چـون تـبـت کـنـد چـون سـایـه بـر کـوه افـکـنـد | بـاغ چـون صنعا کند چون روی زی صحرا کند |
| نـالـه بــلـبــل ســحــرگـاهـان و بــاد مـشــکــبــوی | مـردم سـرمـسـت را کـالـیـوه و شـیـدا کـنـد |
| گـاه آن آمـد کـه عــاشــق بــرزنـد لـخــتــی نـفـس | روز آن آمـد کـه تــائب رای زی صـهـبــا کـنـد |
| من دژم گردم که بـا من دل دوتا کرده ست دوست | خـرم او بـاشد که بـا او دوست دل یکتـا کند |
| هر زمـان جـوری کـند بـر مـن بـه نو مـعـشـوق مـن | راضـیم راضـی بـه هرچ آن لاله رخ بـا ما کند |
| گــر رخ مــن زرد کــرد از عــاشـــقــی گــو زرد کــن | زعـفـران قـیـمـت فـزون از لـالـه حـمـرا کـنـد |
| ور هـمـی چــفــتــه کـنـد قـد مـرا گـو چــفـتــه کـن | چـفـتـه بـاید چـنگ تـا در چـنگ تـرک آوا کند |
| ور هــمــی آتـــش فـــروزد در دل مــن، گـــو فـــروز | شـمع را چـون بـرفـروزی روشـنی پـیدا کـند |
| ور ز دیـــده آب بــــارد بــــر رخ مــــن گــــو بــــبــــار | نــوبــهــاران آب بـــاران بــاغ را زیــبــا کــنــد |
| ور فــکـنـده ســت او مـرا در ذل غــربــت گـو فــکـن | غـربـت انـدر خـدمـت خـواجـه مـرا والـا کـنـد |
| آفــتــاب مـلـکــت ســلــطــان کــه دســت جــود او | خـواهـد او را کـز مـیان خـلـق بـیهمـتـا کـنـد |
| بـوی خـلـقـش خـاک را چـون عـنـبــر اشـهـب کـنـد | رنگ رویش، مـشـک را چـون لؤلؤ لـالـا کـنـد |
| روز بــزم از بــخــش مـال و روز رزم از نـعــل خــنـگ | روی دریـا کـوه و روی کـوه چــون دریـا کــنـد |
| چـشـم حـورا چـون شـود شـوریده رضوان بـهشـت | خــاک پــایـش تــوتــیـای دیـده حــورا کــنــد |
| نــور رایــش تـــیــره شـــب را روز نــورانــی کـــنـــد | دود خـشـمش روز روشـن را شـب یلدا کـند |
| حــاســد مـلـعــون چــرا خــرم دل و شــادان شــود | گر زمانی بـخـت خـواجـه تـندی و صـفرا کند |
| تـنـدی و صـفـرای بـخـت خـواجـه یـک سـاعـت بـود | سـاعتـی دیگر، بـه صلح و آشتـی مبـدا کند |
| همچـو معـشـوقـی کـه سـالی بـا تـو همزانو شـود | نـاز را، وقـت عـتــابــی در مـیـان پــیـدا کـنـد |
| دولـت مـسـعـود خــواجــه گـاهـگـاهـی سـرکـشـد | تـا نگـویی خـواجـه فـرخـنـده از عـمـدا کـنـد |
| تا بداند خواجه کش دشمن کدام و دوست کیست | در سـرای این و آن نیکـوتـر اسـتـقـصـا کـنـد |
| بـا چـنین کم دشمنان کی خـواجـه آغازد بـه جـنگ | اژدهـا را حـرب نـنـگ آیـد کـه بــا حـربـا کـنـد |
| دشـمـنـش انـدیـشـه تـنـهـا کـرد و بــرگـردن فـتــاد | اوفـتـد بــر گـردن آن کـانـدیـشـه تـنـهـا کـنـد |
| هــر کــه او دارد شــمــار خــانــه بــا بــازار راســت | چـون بـه بـازار اندر آید خـویشتـن رسـوا کند |
| ابــلـه آن گـرگـی کـه او نـخـجـیـر بــا شـیـران کـنـد | احـمق آن صـعـوه کـه او پـرواز بـا عـنقـا کـند |
| نـه هـر آنـکــو مــال دارد، مـیـل زی مـلــکــت کــنـد | نه هر آنکـو تـیغ دارد، قـصـد زی هیجـا کـنـد |
| دشمنش را گو: شراب جهل چون خوردی تـو دوش | صابـری کن، کاین خمار جهل تـو «فردا کند» |
| بـــا بـــزرگـــی از بـــزرگـــان جـــهــان پـــهــلــوزدی | ابـله آنکس کو بـه خواری جـنگ بـا خـارا کند |
| پـــر پـــروانــه بـــســوزد بـــا درخـــشــنــده چـــراغ | چـون چـخـیـدن بـا چـراغ روشـن زهـرا کـنـد |
| مــرغــک خـــطــاف را عــنــبـــر بـــمــانــد در گــلــو | چون به خوردن قصد سوی عنبـر شهبـا کند |
| خـواجـه بـر تـو کـرد خـواری آن سـلیم و سـهل بـود | خوار آن خواری که برتو زین سپس غوغاکند |
| هـر کــه او مـجــروح گـردد یـکــره از نـیـش پــلـنـگ | مـوش گـرد آیـد بــر او، تــا کـار نـازیـبــا کـنـد |
| ای خــداونــدی کــه بــوی کــیـمــیــای خــلــق تــو | کـوه خـارا را همـی چـون عـنـبـر سـارا کـنـد |
| تــا هــمــی بـــاد بــهــاری بــاغ را رنــگــیــن کــنــد | تــا هـمــی ابــر بــهـاری راغ را بــرنــا کــنــد |
| قـدر تــو بــیـشــی کـنـد، کـردار تــو پــیـشـی کـنـد | بـخـت تـو خـویشـی کند، گفتـار تـو بـالا کند |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
