قالب شعر: مثنوی

من ندیدم تو را بقا اما

دیده‌ام کارهای نیک تو را

در جوانی شدی یتیم اما

مادرت را نذاشتی تنها

هفت خواهر تو را پدر خواندند

باوجودت زِ سینه، غم راندند

گرچه بودی جوانی‌ات شاغل

نشدی تو ز علم هم غافل

با دو استاد، هم ادیب و رسا

سال‌ها هم‌نشین شدی تو بقا

بوده‌ای با جمال‌زاده رفیق

اهل علم و پژوهش و تحقیق

وقف کردی کتاب‌هایت را

تو به درگاه معنوی رضا(ع)

در علاقه دو مدرسه داری

نام نیکت چنین نگه داری

آن زمینی که وقف دانشگاست

خوابگاهی برای تک‌تک ماست

تو علی‌وار زندگی کردی

گشته‌ای اسوۀ جوانمردی

تا جهان باقی است باقی باد

نام نیک و بلندت ای استاد