چـو طـالـع مـوکـب دولـت روان کـردســعــادت روی در روی جــهـان کــردخــلـیـفــت وار نـور صــبــح گــاهـیجـهان بـسـتـد سـپـیدی از سـیاهیفلک را چـتـر بـد…
| چـو طـالـع مـوکـب دولـت روان کـرد | ســعــادت روی در روی جــهـان کــرد |
| خــلـیـفــت وار نـور صــبــح گــاهـی | جـهان بـسـتـد سـپـیدی از سـیاهی |
| فلک را چـتـر بـد سلطان بـبـایسـت | که الحق چتر بـی سلطان نشایست |
| در آوردنـــد مـــرغـــان دهــل ســـاز | ســحــرگــه پــنــج نـوبــت را بــه آواز |
| بـدین تـخـت روان بـا جـام جـمشید | بـه سـلـطـانی بـرآمـد نـام خـورشـید |
| ز دولـتــخــانـه ایـن هـفـت فـغــفـور | سـخـن را تــازه تــر کـردنـد مـنـشـور |
| طغان شاه سخن بـر ملک شد چیر | قــراخــان قــلــم را داد شــمــشــیـر |
| بـدین شـمشـیر هر کو کـار کم کرد | قلم شمشیر شد دسـتـش قلم کرد |
| من از ناخـفتـن شـب مسـت مانده | چـو شـمشیری قلم در دسـت مانده |
| بــدیـن دل کــز کــدامـیـن در در آیـم | کـدامـیـن گـنـج را ســر بــرگـشــایـم |
| چـــه طــرز آرم کــه ارز آرد زبـــان را | چـه بــرگـیـرم کـه در گـیـرد جـهـان را |
| درآمــد دولـــت از در شـــاد در روی | هــزارم بــوســه خــوش داد بــر روی |
| کـه کـار آمـد بــرون از قـالـب تــنـگ | کـلیدت را در گـشـادند آهن از سـنگ |
| چـنـین فـرمـود شـاهـنـشـاه عـالـم | کـه عــشــقـی نـوبــرآر از راه عــالـم |
| کـه صـاحـب حـالتـان یکـبـاره مردند | زبـی سوزی همه چـون یخ فسـردند |
| فــلــک را از ســر خــنــجــر زبــانـی | تــراشــیـدی ز ســر مـوی مــعــانـی |
| عــطــارد را قــلـم مـســمـار کـردی | پـــرنــد زهــره بـــر تــن خــار کــردی |
| چـو عـیسـی روح را درسـی درآموز | چو موسی عشق را شمعی برافروز |
| ز تــو پــیــروزه بــر خــاتــم نــهــادن | ز مــا مـهـر ســلــیـمـانـی گــشــادن |
| گرت خـواهیم کردن حـق شناسـی | نـخـواهـی کـردن آخــر نـاسـپــاسـی |
| و گــر بــا تــو دم نــاســاز گــیــریـم | چــو فـردوســی زمـزدت بــاز گـیـریـم |
| تــوانــی مــهــر یــخ بــر زر نــهــادن | فــقـاعــی را تــوانـی ســر گـشــادن |
| دلــم چـــو دیــد دولــت را هــم آواز | ز دولــت کــرد بــر دولــت یـکــی نــاز |
| و گر چـون مقـبـلان دولت پـرسـتـی | طـمـع را مـیـل در کـش بــاز رسـتـی |
| کــه وقــت یــاری آمــد یـاریـی کــن | درین خـون خـوردنم غـمخـواریی کـن |
| ز من فربـه تـران کاین جنس گفتـند | بـه بـازوی ملـوک این لـعـل سـفـتـند |
| بـه دولت داشـتـند اندیشه را پـاس | نشـاید لعـل سـفـتـن جـز بـه الماس |
| ســخــنــهـائی ز رفــعــت تــا ثــریـا | بــه اســبــاب مــهــیــا شــد مــهــیـا |
| منم روی از جـهان در گـوشـه کـرده | کفـی پـسـت جـوین ره تـوشـه کرده |
| چـو ماری بـر سر گنجـی نشسـتـه | ز شب تـا شب بـگردی روزه بـسـتـه |
| چـو زنـبــوری کـه دارد خـانـه تــنـگ | در آن خـانـه بــود حــلـوای صـد رنـگ |
| بـه فر شه که روزی ریز شاخـسـت | کـرم گـر تـنگ شـد روزی فـراخـسـت |
| چــو خــواهـم مـرغـم از روزن درآیـد | زمـیـن بــشــکـافــد و مـاهـی بــرآیـد |
| از آن دولت کـه بـاداعـداش بـر هیچ | بـه هـمـت یاریی خـواهـم دگـر هـیچ |
| بـسـا کارا که شـد روشن تـر از ماه | بـه همـت خـاصـه همت همت شـاه |
| گر از دنیا وجوهی نیست در دست | قـناعـت را سـعـادت بـاد کان هسـت |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
