خانه / کتابخانه دیجیتال / کتاب های شاعران / عبدالرحمن جامی / یوسف و زلیخا، جامی / تربیت کردن زلیخا یوسف را علیه السلام و خدمتگاری نمودن وی مر او را به آنچه دسترس وی بود

تربیت کردن زلیخا یوسف را علیه السلام و خدمتگاری نمودن وی مر او را به آنچه دسترس وی بود

چـــو دولــت گــیــر شــد دام زلــیــخــافــلــک زد ســکــه بـــر نــام زلــیــخـــانــظــر از آرزوهــای جـــهــان بـــســـتبـه خـدمـتـگـاری یوسـف میا…

چـــو دولــت گــیــر شــد دام زلــیــخــا	فــلــک زد ســکــه بـــر نــام زلــیــخـــا
نــظــر از آرزوهــای جـــهــان بـــســـت	بـه خـدمـتـگـاری یوسـف میان بـسـت
ز زرکــش جــامــه هــای خــز و دیــبـــا	بـه قدش همچـو قدش چـسـت و زیبـا
مـــذهــب تـــاج هــا زریــن کـــمــرهــا	مـرصـع هـر یـک از رخــشــان گـهـرهـا
چـو روز سـال هر یک سـیصد و شصت	مـهـیـا کـرد و فـارغ بــال بــنـشـســت
بــه هـر روزی کــه صــبــح نـو دمـیـدی	بـه دوشـش خـلـعـتـی از نو کـشـیدی
چــو از زر تــاج کـردی خــســرو شــرق	بـــه تـــاج دیــگــرش آراســتــی فــرق
چــو ســر افــراخــتـــی ســرو روانــش	بــه آیـیـن دگــر بــســتــی مــیــانــش
رخ آن آفـــــتـــــاب دلــــفـــــریــــبـــــان	نـشــد طــالـع دو روز از یـک گــریـبــان
دوبـــار آن تـــازه ســـرو گــلــشـــن راز	بـه یک افـسـر نـشـد هـرگـز سـرافـراز
نیسـت آن لـب شـکـر از یک کـمـربـنـد	مــیــان خـــود مـــکـــرر از نــی قـــنــد
چــو تــاج زر بــه فــرقــش بــر نــهـادی	هــزاران بــوســه اش بـــر فــرق دادی
کـه چـون تـو خـاک پـایش تـاج مـن بـاد	بـــه اوج ســـروری مــعــراج مــن بـــاد
چــو پــیـراهــن کــشــیـدی بــر تــن او	شـــدی هـــمـــراز بـــا پـــیــراهـــن او
تــنــم گــفــتــی ز تــو یــک تـــار بـــادا	وز آن تــن چــون تــو بـــرخــوردار بـــادا
قــــبـــــا بـــــر قــــد آن ســــرو دلــــارا	چـو کـردی راسـت گـفـتـی مـر قـبـا را
کـــه دارم آرزو زان ســــرو گـــلـــرنـــگ	که همچون تو در آغوشش کشم تنگ
کـمـر چـون چـسـت کـردی بـر مـیانش	گــذشــتــی ایـن تــمــنـا بــر زبــانـش
کـه گـر دسـتـم کـمر بـودی چـه بـودی	ز وصـلـش بـهـره ور بــودی چـه بـودی
مسلسل گیسویش چـون شانه کردی	مــــــداوای دل دیـــــوانـــــه کــــــردی
بــه هـم دربــافــتــی از عــنــبــر خــام	شــکــار جــان خــود را عــنـبــریـن دام
بـه قصد خـورد شـام و طعمه چـاشـت	بـه نعمت خانه خود روز و شب داشت
مــهــیــا کـــرده خـــوانــهــای مــلـــون	بــه نـعــمــت هـای گــونـاگــون مـزیـن
پـــی حــلــواش قــنــد و مــغــز بـــادام	گـــرفـــتــــی از لـــب و دنـــدان او وام
بـــرای مـــیــوه هــای گـــونــه گـــونــه	ز ســیـمـیـن سـیـب او کـردی نـمـونـه
گـهـی از سـیـنـه هـای مـرغ در پـیـش	کبـابـش سـاز کردی چـون دل خـویش
گـــهــی دادی چـــو لـــعـــل آبـــدارش	مــربـــاهــای خـــاص خــوشــگــوارش
چــو کـردی شــربــتــش از شـکـر نـاب	شـدی هـمـچـون نـبـات از شـرم او آب
بـه هـر چـیـزش کـز اینـهـا مـیـل دیـدی	روان چون جـان خود پـیشش کشیدی
شـبــانـگـه کـش خـیـال خــواب بــودی	ز روز و رنــــج او بــــی تــــاب بــــودی
بـــیــفــکــنــدی فـــراش دلــپـــذیــرش	نــهــادی مـــهــد دیــبـــا و حـــریــرش
نــهــالــش را ز گــل کــردی نــهـالــیـن	گــلـش را از ســمـن یـا لــالـه بــالـیـن
فسون خواندی بسی و افسانه گفتی	غـبــار خــاطــرش ز افـســانـه رفـتــی
چـو بـسـتـی نرگـسـش را پـرده خـواب	شـدی بـا شـمع همـدم در تـب و تـاب
دو مـسـت آهوی خـود را تـا سـحـرگـاه	چــرانـیـدی بــه بــاغ حــســن آن مـاه
گـهی بـا نـرگـسـش هـمـراز گـشـتـی	گهی بـا غـنچـه اش دمسـاز گشـتـی
گــهـی از لــالــه زارش لــالــه چــیـدی	گـهـی از گـلـسـتــانـش گـل چــریـدی
گرفتـی گه ز نوشـین چـشـمه اش لب	گهش گرد ذقـن گشـتـی چـو غـبـغـب
گهی بـا گیسویش کردی سخـن سـاز	کـه ای هـمـسـر شـده بــا گـلـبـن نـاز
مــرا از دیــده زان خــونــابـــه پــاشــی	کـه دیوی بـا پـری هـمـخـوابـه بـاشـی
بـدیـن افـسـوس پـشـت دسـت پـایـان	رسـاندی شب چـو گیسویش بـه ایان
بــه روزان و شــبــان ایــن بــود کــارش	نـــبــــود از کـــار او یـــکـــدم قـــرارش
غـمش خـوردی و غـمـخـواریش کـردی	بــه خــاتــونـی پــرســتــاریـش کـردی
بـلـی عـاشـق همیشـه جـان فـروشـد	بـه جـان در خـدمت معـشـوق کـوشـد
بـــه مـــژگـــان از ره او خـــار چـــیــنــد	بـــه چــشــم از پـــای او آزار چــیــنــد
بــه چـشـم و جـان نـشـیـنـد حـاضـر او	بـــود کــافـــتـــد قـــبـــول خـــاطـــر او