هـلــه، رفــتــیـم و گــرانـی ز جــمـالــت بــردیـمروی ازیـنــجــا بــه جــهــانــی عــجــبــی آوردیــمدوسـت یـک جـام پـر از زهـر چـو آورد بـه پـیـشزه…
| هـلــه، رفــتــیـم و گــرانـی ز جــمـالــت بــردیـم | روی ازیـنــجــا بــه جــهــانــی عــجــبــی آوردیــم |
| دوسـت یـک جـام پـر از زهـر چـو آورد بـه پـیـش | زهـر چــون از کـف او بــود، بــه شــادی خــوردیـم |
| گفت: « خوش بـاش که بـخشیمت صدجان دگر | مــا کــســی را بــه گــزافــه ز کــجــا آزردیــم؟! » |
| گفتـم: « ابـحان چـو تـوی از تـن ما جـان خواهد | گــر دریـن داد، بــپــیـچــیـم یـقــیـن نــامــردیـم » |
| مــا نــهــالــیــم، بـــرویــیــم، اگــر در خــاکــیــم | شـاه بــا مـاسـت چـه بـاکـسـت اگـر رخ زردیـم؟! |
| بــدرون بــر فــلــکــیــم و بــه بــدن زیــر زمــیــن | بـه صـفـت زنـده شـدیـم ارچـه بـه صـورت مـردیـم |
| چـونـک درمـان جـوان طـالـب دردسـت و سـقـم | مـــا ز درمـــان بـــپـــریـــدیــم و حـــریـــف دردیــم |
| جـان چـو آئینه صافی اسـت، بـرو تـن گردیسـت | حــســن در مــا نــنــمــایـد چــو بــه زیـر گــردیـم |
| این دو خانه ست دو منزل به یقین ملک ویست | خـدمـت نـو کـن و شـابــاش کـه خـدمـت کـردیـم |
| چــون بــیـامــد رخ تــو بــر فــرس دل شــاهـیـم | چــون بــیـامـد قـدحــت، صــاف شــویـم ار دردیـم |
| مـی دهنـده چـو تـوی، فـخـر هـمـه مـسـتـانـیم | پــرورنــده چــو تــوی، زفــت شــویــم ار خــردیــم |
| هـیـن بــه تــرجــیـع بــگـو شــرح زبــان مـرغــان | گـر نـگـویـی بــه زبــان، شــرح کـنـش از ره جــان |
| در جــهـان آمــد و روزی دو بــه مــا رخ بــنـمــود | آنـچـنـان زود بــرون شـد کـه نـدانـم کـه کـی بـود |
| گـفـتـم: « از بـهـر خـدا ای سـره مـهـمـان عـزیز | ایـنـچــنـیـن زود کــنـی مـعــتــقــدان را بــدرود؟ » |
| گـفـت: « کـس دیـد درین عـالـم یک روز سـپـید | کـه سـیـاه آبــه نـبــاریـدش ازیـن چـرخ کـبــود؟ » |
| از بـــرای کـــشـــش مــا و ســـفـــر کـــردن مــا | پــیـک بــر پــیـک هــمــی آیــد از آن اصــل وجــود |
| هـــر غـــم و رنـــج کـــه انـــدر تـــن ودر دل آیــد | مـی کـشــد گـوش شــمـا را بــه وثــاق مـوعــود |
| نیم عـمرت بـه شـکـایت شـد و نیمی در شـکـر | حــمــد و ذم را بــهـل و رو بــه مــقــام مــحــمـود |
| چـه فـضـولـی تـو؟ کـه این آمد و آن بـیرون شـد | کـــارافـــزایـــی تــــو غـــیـــر نـــدامـــت نـــفـــزود |
| پـای در بـاغ خـرد نـه، بـه طـلـب امـن و خـلـاص | ســربـــنــه، پـــای بـــکــش زیــر درخــتــان مــرود |
| بـــاد امــرود هــمــی ریــزد اگــر نــفـــشـــانــی | مـی فــتــد در دهـن هـرکــی دهـان را بــگـشــود |
| ایــن بـــود رزق کـــریــمـــی کـــه وفـــادار بـــود | کـــه ز دســـت و دهــن تـــو نـــتـــوانـــنـــدربـــود |
| قــایـمــم مــات نـیـم، تــا بــنـگــویـنـد کــه مــرد | کـه چــه کـوتــاه قـیـامـسـت و درازسـت سـجــود |
| شـرح ایـن زرق کـه پــاکـسـت ز ظـلـم و تــوزیـع | گــوش را پــهـن گــشــا تــا شــنـوی در تــرجــیـع |
| هـمـچـو گـل خـنـده زنـان از سـر شـاخ افـتـادیم | هـم بـدان شـاه کـه جـان بـخـشـد، جـان را دادیم |
| آدمـــــی از رحـــــم صـــــنـــــع دوبـــــاره زایــــد | ایــــن دوم بـــــود کـــــه مــــادر دنــــیــــا زادیــــم |
| تــو هـنـوز ای کــه جــنـیـنـی بــنـبــیـنـی مــا را | آنــک زادســت بـــبــیــنــد کــه کــجــا افــتــادیــم |
| نــوحــه و درد اقــارب خــلــش آن رحـــم اســت | او چــه دانــد کــه نــمــردیــم و دریـن ایــجــادیــم |
| او چـه داند که جـهان چیست، که در زندانیست | هــمــه دان دانــد مــا را کـــه دریــن بـــغـــدادیــم |
| یـاد مـا گــر بــکــنـی هـم بــه خــیـالـی نـگــری | نــه خــیــالــیــم، نــه صــورت نــه زبــون بـــادیــم |
| لـیـک مـا را چـو بــجــویـی سـوی شـادیـهـا جـو | کــه مــقــیــمــان خــوش آبــاد جــهــان شــادیـم |
| پــیـشــه ورزش شــادی ز حــق آمـوخــتــه ایـم | انـدر آن نـادره افـسـون چــو مـسـیـح اســتــادیـم |
| مردن و زنده شـدن هر دو وثـاق خـوش مـاسـت | عــجــبــی وار نـتــرســیـم، خــوش و مــنـقــادیـم |
| رحـــمـــا بـــیــنــهــم آیــد، هــمـــچـــون آیــیــم | چــو اشــداء عــلــی الــکــفــر بـــود، پـــولــادیــم |
| هـر خـیـالـی کـه تـراشـی ز یـکـی تــا بــه هـزار | هـم عـدد بــاشـد، و مـی دانـک بـرون ز اعـدادیـم |
| از پــی هـر طـلـب تــو عـوضــی از شــاهـســت | همـچـو عـطـسـه کـه پـیش یرحـمک الـلـه اسـت |
| شــربـــت تــلــخ بــنــوشــد خــرد صــحــت جــو | شربـتـی را تـو چـه گویی که خوش است و دارو؟ |
| عـاشـقـان از صـنم خـویش دو صـد جـور کـشـند | چون بود آن صنمی که حسن است و خوش خو؟ |
| در چـــنــیــن دوغ فــتـــادی کــه نــدارد پـــایــان | مـنـگـر واپــس، وز هـر دو جــهـان دســت بــشــو |
| این شـب قـدر چـنـانسـت کـه صـبـحـش نـدمـد | گــشـــت عـــنــوان بـــرات تـــو رجـــال صـــد قــوا |
| چـو از ایـن بــحـر بــرون رفـتــنـت اومـیـد نـمـانـد | احـمـقـی بـاشـد ازین پـس طـلـب خـنب و سـبـو |
| ز آســمـان آیـد ایـن بــخــت، نـه از عـالـم خــاک | کــار اقــبـــال و ســـتـــاره ســت، نــه کــار بـــازو |
| چـون چـنـیـن روی بــدیـدی نـظـرت روشـن شـد | پـــشـــت را بـــاز شـــنـــاســـد نـــظـــر تـــو از رو |
| هـر کـرا آخــر کـار ایـن ســبــقــت خــواهـد بــود | هـــم ز اول بـــود او شـــیـــفـــتـــه و ســـوداخـــو |
| صــدفــی بـــاشــد گــردان بـــه هــوای گــوهــر | ســیــنــه اش بــاز شــود بــیـنــد در خــود لــولــو |
| جــعــد خــود را چــو بــیـنـد بــکـنـد تــرک کــلـاه | خـانه چـون یافـتـه شـد، بـیش نگـوید: « کـوکـو » |
| جــوزهـا گـرچـه لـطـیـفـنـد و یـقـیـن پــر مـغـزنـد | بـــشــکــن و مــغــز بـــرون آور و تــرجــیــع بــگــو |
| گـرچـه بـی عـقـل بــود، عـقـل شـد او را هـنـدو | ورچـــه بـــی روی بـــود او بـــگـــذشـــت از بـــارو |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
