امــروز بـــه قــونــیــه، مــی خــنــدد صــد مــه رویـعــنـی کــه ز لــارنــده، مــی آیـد شــفــتــالــودر پـیش چـنین خـنـده، جـانسـت و جـهان، بـنـده…
| امــروز بـــه قــونــیــه، مــی خــنــدد صــد مــه رو | یـعــنـی کــه ز لــارنــده، مــی آیـد شــفــتــالــو |
| در پـیش چـنین خـنـده، جـانسـت و جـهان، بـنـده | صـد جـان و جـهان نو ، در می رسـد از هر سـو |
| کـــهـــنـــه بـــگـــذار و رو در بـــر کـــش یـــار نـــو | نـو بـیش دهـد لـذت، ای جـان و جـهـان، نـوجـو |
| عالم پر ازین خوبان، ما را چه شدست ای جان؟! | هر سوی یکی خسرو، خندان لب و شیرین خو |
| بـر چـهـره هـر یـک بــت بـنـوشـتـه کـه لـاتـکـبـت | بـر سـیـب زنـخ مـرقـم مـن یـمـشـق لـایـصـحـو |
| بــرخــیـز کـه تــا خـیـزیـم، بــا دوسـت درآمـیـزیـم | لــالــا چـــه خـــبـــر دارد، از مــا و ازان لــولــو؟! |
| بـــهــر گــل رخـــســارش، کــز بـــاغ بـــقــا رویــد | چون فاختـه می گوید هر بـلبـل جان: « کوکو » |
| گر این شکرست ای جـان، پـس چه بـود آن شکر | ای جـــان مـــرا مــســـتـــی، وی درد مــرا دارو |
| بــــازآمـــد و بــــازآمـــد، آن دلـــبـــر زیـــبـــا خـــد | تـــا فــتـــنــه بـــرانــدازد، زن را بـــبـــرد از شــو |
| بــا خــوبــی یـار مـن زن چــه بــود؟! طـبــلـک زن | در مطبـخ عشـق او، شـو چـه بـود؟ کاسـه شو |
| گـر درنـگـری خـوش خـوش، انـدر سـرانگـشـتـش | نـی جــیـب نـسـب گـیـری، نـی چـادر اغـلـاغـو |
| شـب خـفتـه بـدی ای جـان، من بـودم سـرگردان | تـــا روز دهــل مــی زد آن شـــاه بـــریــن بـــارو |
| گفـتـم ز فـضـولی من: « ای شـاه خـوش روشـن | این کار چه کار تـست ؟! کو سنجر و کو قتـلو » |
| گــفــتــا: « بــنـگــر آخــر از عــشــق مـن فــاخــر | هـم خــواجــه و هـم بــنـده، افـتــاده مـیـان کـو |
| بــر طـبــل کـســی دیـگـر بــرنـارد عـاشــق ســر | پـیراهن یوسـف را مخـصوص و شدسـت این بـو |
| مسـتـسـت دمـاغ من، خـواهم سـخـنی گـفـتـن | تــا بــاشــم مـن مـجــرم تــا بــاشــم یـا زقــلــو |
| گـیـرم کـه بـگـویـم مـن، چـه سـود ازیـن گـفـتـن؟ | گـــوش هــمــه عـــالـــم را بـــر دوزد آن جـــادو |
| تــرجــیـع کـنـم ای جــان گـر زانـک بــخــنـدی تــو | تـا از خـوشـی و مـسـتـی بـر شـیـر جـهـد آهـو |
| ای عــیـد غــلـام تــو، وای جــان شــده قـربــانـت | تـا زنـده شـود قـربــان، پــیـش لـبــت خـنـدانـت |
| چـون قـنـد و شـکـر آیـد پـیش تـو؟! کـه مـی بـاید | بـر قـنـد و شـکـر خـنـدد آن لـعـل سـخـن دانـت |
| هـرکـس کـه ذلـیـل آمـد، در عــشــق عــزیـز آمـد | جــز تــشـنـه نـیـاشـامـد از چـشـمـه حـیـوانـت |
| ای شـادی سـرمـسـتـان، ای رونق صـد بـسـتـان | بـنگـر بـه تـهی دسـتـان، هریک شـده مهمـانت |
| پــــرکـــن قـــدحـــی بــــاده، تـــا دل شـــود آزاده | جــان ســیـر خــورد جــانــا، از مــایـده خــوانـت |
| بــس راز نــیـوشــیـدم، بــس بــاده بــنــوشــیـدم | رازم هــمــه پــیــدا کــرد، آن بــاده پــنــهــانــت |
| ای رحـمـت بـی پـایان وقـتـسـت کـه در احـسـان | مــوجــی بــزنـد نـاگــه بــحــر گــهـرافــشــانـت |
| تـــا دامــن هــر جـــانــی، پـــر در وگـــهــر گـــردد | تــا غـوطـه خــورد مـاهـی در قـلـزم احــسـانـت |
| وقـتــیـسـت کـه سـرمـسـتــان گـیـرنـد ره خــانـه | شب گشت چـه غم از شب بـا ماه درخـشانت |
| ای عـید، بـیفـکـن خـوان، داد از رمـضـان بـسـتـان | جــمـعـیـت نـومـان ده، زان جــعـد پــریـشــانـت |
| در پــوش لـبــاس نـو، خــوش بــر ســر مـنـبــر رو | تــا ســجــده شـکـر آرد، صـد مـاه خــراســانـت |
| ای جـان بــدانـدیـشـش، گـسـتـاخ درآ پــیـشـش | مـن مــجــرم تــو بــاشــم، گــر گــیـرد دربــانـت |
| در بـــاز شـــود والــلــه، دربـــان بـــزنــد قــهــقــه | بــوسـد کـف پــای تــو، چــو نـبــیـنـد حــیـرانـت |
| خــنــده بـــر یــار مــن، پـــنــهــان نــتــوان کــردن | هــردم رطــلــی خــنــده مــی ریـزد در جــانــت |
| ای جــان، ز شــراب مـر، فـربــه شــدی و لـمـتــر | کــز فــربـــهــی گــردن، بـــدریــد گــریــبـــانــت |
| بـا چـهـره چـون اطـلـس، زین اطـلـس مـا را بـس | تــو نـیـز شــوی چــون مــا گــر روی دهـد آنــت |
| زیـنـهـا بــگـذشــتــم مـن گـیـر ایـن قــدح روشــن | مـســتــی کـن و بــاقـی را درده بــه عـزیـزانـت |
| چـون خـانـه رونـد ایشـان شـب مـانـم مـن تـنـهـا | بـــا زنــگــیــکــان شــب تـــا روز بـــکــوبـــم پـــا |
| امـــروز گـــرو بـــنـــدم بـــا آن بـــت شـــکـــرخـــا | من خـوشـتـر می خـندم، یا آن لب چـون حـلوا؟ |
| مــن نـیـم دهـان دارم، آخــر چــه قــدر خــنــدم؟! | او هـمـچـو درخـت گـل، خـنـدسـت ز سـر تـا پـا |
| هستـم کن جـانا خـوش تـا جـان بـدهد شرحـش | تــا شـهـر بــرآشـوبــد زیـن فـتـنـه و زیـن غـوغـا |
| شـهری چـه محـل دارد کـز عـشـق تـو شـور آرد؟ | دیـوانــه شــود مــاهـی از عــشــق تــو در دریـا |
| بـر روی زمـیـن ای جـان، ایـن سـایه عـشـق آمـد | تـا چـیـسـت خـدا دانـد از عـشـق، بـریـن بــالـا! |
| کـو عـالـم جــســمـانـی؟! کـو عـالـم روحــانـی؟! | کــو پــا و ســر گــلــهـا؟ کــو کــر و فــر دلـهـا؟! |
| بــا مـشــعـلـه جــانـان، در پــیـش شــعـاع جــان | تــاریــک بـــود انــجــم، بــی مــغــز بـــود جــوزا |
| چـــون نـــار نــمـــایــد آن، خـــود نــور بـــود آخـــر | ســودای کـلـیـم الـلـه شـد جــمـلـه یـد بــیـضـا |
| مــگــریــز ز غــم ای جــان، در درد بـــجــو درمــان | کــز خــار بــرویـد گــل، لــعــل و گــهــر از خــارا |
| زین جـمـلـه گـذر کـردم سـاقـی! مـی جـان درده | ای گـوشـه هـر زنـدان بـا روی خـوشـت صـحـرا |
| ای ســاقــی روحــانــی، پــیـش آر مــی جــانـی | تـو چـشـمه حـیوانی، ما جـملـه در اسـتـسـقـا |
| لـب بــسـتــه و سـرگـردان مـا را مـگـذار ای جـان | ســاغـر هـلـه گـردان کـن، پــر بــاده جــان افـزا |
| آن بــــاده جــــان افــــزا، از دل بــــبــــرد غــــم را | چـون سـور و طـرب سـازد هر غـصـه و مـاتـم را |
| چـون بــاشـد جــام جــان، خـوبــی و نـظـام جـان | کــز گــفــتــن نـام جــان، دل مــی بــرود از جــا |
| گفتـم بـه دل: « از محنت، بـاز آی یکی ساعت » | گفـتـا که: « نمی آیم، کـاین خـار بـه از خـرما » |
| مـــاهــی کـــه هــم از اول بـــا حـــر بـــیــارامـــد | در جــوی نــیــاســایـد حــوضــش نــشــود مأوا |
| گـر آبــم در پـسـتـی، مـن بــفـسـرم از هـسـتـی | خـورشـیـد پـرسـتـم مـن خـو کـرده در آن گـرمـا |
| در مـحـنـت عـشـق او، درجــسـت دوصـد راحــت | زین محنت خوش ترسان کی بـاشد جز ترسا؟! |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
