خانه / کتابخانه دیجیتال / کتاب های شاعران / مولوی (مولانا ) / مولوی (مولانا جلال الدین محمد بلخی)،دیوان شمس / دیوان شمس مابقی اشعار / بیست و هشتم

بیست و هشتم

ای آنـک مـا را از زمـیـن بــر چــرخ اخــضـر مـی کـشـیزوتـر بـکـش، زوتـر بـکـش، ای جـان کـه خـوش بــرمـی کـشـیامـروز خـوش بــرخـاسـتـم، بــا شـور و بــ…

ای آنـک مـا را از زمـیـن بــر چــرخ اخــضـر مـی کـشـی	زوتـر بـکـش، زوتـر بـکـش، ای جـان کـه خـوش بــرمـی کـشـی
امـروز خـوش بــرخـاسـتـم، بــا شـور و بــا غـوغـاسـتـم	امـــروز و بـــالـــاتـــرم، کـــامــروز خـــوشـــتـــر مــی کـــشـــی
امـروز مـر هر تـشـنـه را، در حـوض و جـو مـی افـکـنـی	ذاالــــنــــون و ابـــــراهــــیــــم را در آب و آذر مــــی کــــشــــی
امـروز خــلـقــی ســوخــتــه، در تــو نـظــرهـا دوخــتــه	تـــا خـــود کــرا پـــیــش از هــمــه امــروز دربـــر مــی کــشــی
ای اصـــل اصـــل دلـــبـــری، امـــروز چـــیـــز دیــگـــری	از دل چه خوش دل می بری، وز سر چه خوش سر می کشی
ای آسـمان، خـوش خـرگـهی، وی خـاک، زیبـا درگـهی	ای روز، گـوهـر مـی دهـی، وی شـب، تـو عـنـبــر مـی کـشـی
ای صبـحـدم، خـوش می دمی، وی بـاد، نیکو همدمی	وی مـهـر، اخـتــر مـی کـشـی، وی مـاه، لـشـکـر مـی کـشـی
ای گل، به بـستان می روی، وی غنچه پنهان می روی	وی ســرو از قــعــر زمــیــن، خــوش آب کــوثـــر مــی کــشــی
ای روح، راح ایـن تــنــی، وی شــرع، مــفــتــاح مــنـی	وی عـشـق شـنـگ و ره زنـی، وی عـقـل ، دفـتـر مـی کـشـی
ای بــاده، دفــع غــم تــوی، بــر زخــمـهـا مـرهـم تــوی	وی ســاقــی شــیـریـن لـقــا، دریـا بــه ســاغــر مـی کــشــی
ای بــاد، پــیـکـی هـر ســحــر، کـز یـار مـی آری خــبــر	خـــوش ارمــغــانــیــهــای آن زلــف مــعـــنــبـــر مــی کــشـــی
ای خــاک ره، در دل نــهـان داری هـزاران گــلــســتــان	وی آب، بــر ســر مــی دوی، وز بـــحــر گــوهــر مــی کــشــی
ای آتــش لـعــلـیـن قــبــا، از عــشــق داری شــعــلـهـا	بــگــشــاده لــب چــون اژدهــا، هــر چــیــز را درمــی کــشــی
تـرجـیـع ایـن بـاشـد کـه تـو مـا را بـه بـالـا مـی کـشـی	آنــجـــا کــه جــان رویــد ازو، جــان را بـــدانــجــا مــی کــشــی
عــیـســی جــان را از ثــری، فــوق ثــریـا مـی کـشــی	بــی فـوق و تــحــتــی هـر دمـش تــا رب اعـلـی مـی کـشــی
مـتـاننـد مـوسـی چـشـمـها از چـشـم پـیدا مـی کـنی	مــوســـی دل را هــر زمــان بـــر طــور ســیــنــا مــی کــشــی
ایـن عــقـل بــی آرام را، مـی بــر کـه نـیـکـو مـی بــری	ویـن جــان خــون آشــام را مـی کــش کـه زیـبــا مـی کــشــی
تــو جــان جـان مـاسـتــی، مـغـز هـمـه جـانـهـاسـتــی	از عــیـن جــان بــرخــاســتــی، مـا را ســوی مـا مـی کــشــی
مـایـیـم چــون لــا ســرنـگــون وز لـا تــومـان آری بــرون	تـــا صـــدر الــا کـــشـــکـــشـــان، لــا را بـــالــا مــی کــشـــی
از تـسـت نفـس بـتـکـده، چـون مسـجـد اقـصـی شـده	ویـن عــقــل چــون قـنـدیـل را بــر ســقــف مـیـنـا مـی کـشــی
شاهان سفیهان را همه، بـسـتـه بـه زندان می کشند	تـــو از چـــه و زنــدانــشــان ســـوی تـــمــاشــا مــی کــشــی
تـن را که لاغـر می کنی، پـر مشـک و عـنبـر می کنی	مــر پــشــه را پــیـش کــش، شــهـپــر عــنــقــا مــی کــشــی
زاغ تـــن مــردار را، در جـــیــفــه رغــبـــت مــی دهــی	طــوطــی جــان پــاک را، مــســت و شــکــرخــا مـی کــشــی
نـزدیـک مـریـم بــی ســبــب، هـنـگـام آن درد و تــعــب	از شـاخ خــشـک بــی رطـب هـر لـحــظـه خــرمـا مـی کـشـی
یوسـف مـیـان خـاک و خـون در پـسـتـی چـاهـی زبـون	از راه پــنــهــان هــردمــش ای جــان بــه بـــالــا مــی کــشــی
یـونـس بـه بــحـر بـی امـان مـحـبـوس بــطـن مـاهـیـی	او را چـــو گــوهــر ســـوی خـــود از قــعــر دریــا مــی کــشــی
در پــیـش سـرمـسـتــان دل، در مـجــلـس پــنـهـان دل	خــوان مــلــایـک مــی نـهـی، نــزل مــســیـحــا مــی کــشــی
تـرجـیع دیگـر این بـود، کـامروز چـون خـوان می کـشـی	فــردوس جــان را از کــرم در پــیــش مــهــمــان مــی کــشــی
درد دل عـشـاق را، خـوش سـوی درمـان مـی کـشـی	هــر تــشــنــه مــشــتـــاق را، تـــا آب حــیــوان مــی کــشــی
خــود کــی کــشــی جــز شــاه را؟ یـا خــاطــر آگــاه را	هـرکـس کـه او انـســان بــود او را تــو ایـن ســان مـی کـشـی
سـلـطـان سـلـطـانـان تـوی، احـسـان بــی پـایـان تـوی	در قـحــط ایـن آخــر زمـان، نـک خــوان احــســان مـی کـشــی
پـیـش دو سـه دلـق دنـی، چـنـدان تـواضـع مـی کـنـی	گـویـی کـمـیـنـه بــنـده، خــوان پــیـش ســلـطـان مـی کـشـی
زنبـیلـشـان پـر مـی کـنی، پـر لـعـل و پـر در مـی کـنی	چـون بــحـر رحـمـت خـس کـشـد زنـبـیـل ایـشـان مـی کـشـی
الـــــلـــــه یـــــدعـــــو آمـــــده آزادی زنـــــدانـــــیـــــان	زنـدانـیـان غــمـگــیـن شــده، گــویـی بــه زنـدان مـی کــشــی
فـرعـون را احــســان تــو از نـفـس ثــعـبــان مـی خــرد	گـرچــه بــه ظــاهـر ســوی او تــهـدیـد ثــعــبــان مـی کــشــی
فـرعـون را گـفـتـه کـرم: « بــر تـخـت مـلـکـت مـن بــرم	تـو سـر مکـش تـا من کـشـم چـون تـو پـریشـان می کـشـی »
فرعون گفت: این رابـطـه از تـسـت و موسـی واسـطـه	مـانـنـد مـوســی کــش مـرا، کــو را تــو پــنـهـان مـی کــشــی
مــوســی مــا نــاخــوانــده، ســوی شــعــیـبــی رانـده	چــون عـاشــقـی درمـانـده، بــر وی چــه دنـدان مـی کـشـی؟!
مـوسـی مـا طـاغـی نـشـد، وز واسـطـه نـنـگـش نـبــد	ده سـال چــوپــانـیـش کـرد، چــون نـام چـوپــان مـی کـشـی؟!
ای شـمس تـبـریزی، ز تـو این ناطـقـان جـوشـان شـده	این کـف بـه سـر بـر می رود، چـون سـر بـه کـیوان می کـشـی
تـرجـیع دیگـر این بـود، ای جـان کـه هردم مـی کـشـی	افــزون شـــود رنــج دلــم، گــر لــحـــظـــه کــم مــی کــشـــی
ای آنک ما را می کشـی، بـس بـی محـابـا می کشی	تــو آفــتــابـــی مــا چــو نــم، مــا را بـــه بـــالــا مــی کــشــی
چــنـد اسـتــخـوان مـرده را، بــار دگـر جــان مـی دهـی	زنـــدانـــیـــان غـــصـــه را، انـــدر تــــمـــاشـــا مـــی کـــشـــی
زیـن پــیـش جــانـهـا بــرفـلـک بــودنـد هـم جـان مـلـک	جــان هـردو دســتــک مـی زنـد، کـو را هـمـانـجــا مـی کـشـی
ای مــهــر و مــاه و روشـــنــی، آرامــگـــاه و ایــمــنــی	ره زن، کـه خـوش ره می زنی، می کـش، که زیبـا می کـشـی
ای آفــتـــاب نــیــکــوان، وی بـــخــت و اقــبـــال جــوان	مــا را بــدان جــوی روان، چــون مـشــک ســقــا مـی کــشــی
چــون دیـدم آن سـغـراق نـو، دســتــار و دل کـردم گـرو	انـدیـشـه را گـفـتـم: « بـدو چـون سـوی سـودا مـی کـشـی »
ای عقل هستم می کنی،وی عشق مستم می کنی	هـرچــنـد پــســتــم مــی کــنـی، تــا رب اعــلــا مـی کــشــی
ای عـشـق مـی کـن حـکـم مـر، مـا را ز غـیر خـود بـبـر	ای ســیـل مــی غــری، بــغــر، مــا را بــه دریــا مــی کــشــی
ای جــان، بــیـا اقــرار کــن، وی تــن، بــرو انــکــار کــن	ای لــــا، مـــرا بــــردار کــــن، زیـــرا بــــالــــا مـــی کــــشــــی
هرکس که نیک و بـد کشـد، آن را بـسـوی خـود کشـد	الــا تـــو نــادر دلــکــشـــی، مــا را ســـوی مــا مــی کــشـــی
ای سر، تـو از وی سرشدی، وی پـا، ز وی رهبـر شدی	از کـبــر چـون سـر مـی نـهـی؟ وز کـاهـلـی پــا مـی کـشـی؟!
ای سر، تـو از وی سرشدی، وی پـا، ز وی رهبـر شدی	از کـبــر چـون سـر مـی نـهـی؟ وز کـاهـلـی پــا مـی کـشـی؟!
ای سـر، بـنـه سـر بـر زمـین، گـر آسـمـان مـی بـایـدت	وی پــای، کــم رو در وحــل، گـر ســوی صــحــرا مـی کــشــی
ای چـشم منگر در بـشـر، وی گوش، مشنو خـیر و شر	وی عـقـل مـغـز خــر مـخــور، ســوی مـســیـحــا مـی کـشــی
والله کـه زیبـا می کـشـی، حـقـا کـه نیکـو می کـشـی	بـی دست و خـنجـر می کشی، بـیچـون و بـی سو می کشی