خسته و غمزده با زمزمه ای حزن آلود شب فرو می خزد از بام ِ کبود تازه بند آمده باران و نسیمی نمناک می تراود ز دل ِ سرد ِ شبانگاه ِ خموش شمع ِ افسرده ی ما…
خسته و غمزده با زمزمه ای حزن آلود شب فرو می خزد از بام ِ کبود تازه بند آمده باران و نسیمی نمناک می تراود ز دل ِ سرد ِ شبانگاه ِ خموش شمع ِ افسرده ی ماه از پس ِ آن ابر ِ سیاه گاه می خندد و می تابد از اندوهی سرد خنده ای غمزده چون خنده ی درد تابشی خسته و بی رنگ و تباه چون نگاهی که در آن موج زند سایه ی مرگ سوزناک از دل ِ ویران ِ درختان ِ خموش می رسد گاه یکی نغمه ی آشفته به گوش نغمه ای گم شده از سینه ی نایی موهوم بانگی آواره و شوم می کشد مرغ ِ شباهنگ خروش می رود ابر و یکی سایه ی انبوه و سیاه نرم و خاموش فرو می خزد از گوشه ی بام آه ، دردی ست در آن اختر ِ لرزنده که گاه کورسو می زند و می شود از دیده نهان وز نهیب ِ نفس ِ تیره ی شام می کشد مرغ ِ شباهنگ فغان آه ای مرغ ِ شباهنگ خموش! بس کن این بانگ و خروش بشکن این ناله ی پرسوز و گداز بشکن این ناله که آن مایه ی ناز تازه رفته ست به خواب آری ای مرغک ِ اندوه پرست بس کن این شور و شتاب بس کن این زمزمه … او بیمارست .
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
