حق چـو آن وهم و آن گمان دانستچـــاره آن در امــتـــحـــان دانــســـتبـهـر نـقـد خـلـیـل خـواسـت مـحـکداد فــرمــان کــه فــرقــه ای ز مـلــکخــلـعــت …
| حق چـو آن وهم و آن گمان دانست | چـــاره آن در امــتـــحـــان دانــســـت |
| بـهـر نـقـد خـلـیـل خـواسـت مـحـک | داد فــرمــان کــه فــرقــه ای ز مـلــک |
| خــلـعــت از صــورت بــشــر کــردنـد | ســبــحــه گـویـان بــر او گـذر کــردنـد |
| بــانـگ تــسـبــیـح و نـعـره تــهـلـیـل | بـــر گــرفــتـــنــد در جـــوار خـــلــیــل |
| زان نــوای و صـــدای جـــان افـــزای | عـقـل و هـوش خـلـیـل رفـت از جـای |
| نـام جـانـان شـنـید و جـان افـشـانـد | آسـتــیـن بــر هـمـه جـهـان افـشـانـد |
| ای خـوش آن نـغـمـه هـای دردآمـیـز | کـه بــود ذوق بــخــش و شـورانـگـیـز |
| بــر کــنـد عــقــل را ز بــیـخ و ز بــن | نــو کــنــد در درونــه عــشــق کــهـن |
| چـون شدند آن گروه سبـحـه سرای | خـامش از سـبـحـه های هوش ربـای |
| بـــا خـــود آمــد خـــلــیــل و داد آواز | کـــیــن نـــوا را ز نـــو کـــنــیــد آغـــاز |
| جــان مـن از سـمـاع نـاشـده سـیـر | بــر خــمـوشــی چــرا شــدیـد دلــیـر |
| حــالـت صـوفـیـان نـگـشـتــه تــمـام | بـــر مــغــنــی بـــود ســکــوت حــرام |
| نـیـســت در مـذهـب مـســلـمـانـی | جـــز بـــه اتـــمــام ذبـــح قــربـــانــی |
| مرغ را کـز کـف تـو دانه کـش اسـت | نیم بـسمل رها کنی نه خوش است |
| یـا مــکــن قــصــد هـیـچ جــانــداری | یـا چــو کـشـتــی تــمـام کـش بــاری |
| نیم کـشـتـه نه مرده نی زنده سـت | جـان عـاشـق بـه آن نـه ارزنـده سـت |
| حـــال اهــل ضـــلــال در عــقــبـــی | لــایـمـوت آمـده ســت و لــا یـحــیـی |
| قــدســیـان گــوهـر ادب ســفــتــنـد | در جــواب خــلــیــل حــق گــفــتــنــد |
| تــا کــی ایـن ذکــر رایـگــان گـویـیـم | کـــار کـــردیـــم مـــزد آن جـــویـــیـــم |
| کــار بــی مــزد هـیـچ کــس نـکــنـد | مـــزد دیــده ز کـــار بـــس نـــکـــنـــد |
| کـار خـواهی بـه مزد بـگـشـا دسـت | گــره از کــار مــزد بــگــشــاده ســت |
| زانـچــه دارم ز مـال گـفــت و عــقـار | مـی کـنـم بــر شــمـا دو دانـگ نـثــار |
| بـــار دیــگـــر کـــنــیــد بـــهــر خـــدا | ایـــــن نـــــوای طــــــرب فــــــزای ادا |
| بــر بــیـان بــلـیـغ و لــفــظ فــصــیـح | بــرگـرفــتــنـد قـدســیـان تــســبــیـح |
| بـــانــگ قــدوس و نــعــره ســبـــوح | شـــد بـــراهـــیــم را مـــهـــیـــج روح |
| دل و جـــانـــش در اهـــتــــزاز آمـــد | وجـــد و حــال گــذشــتـــه بـــاز آمــد |
| وجـد و حـالی چـنانکه هست محال | درک آن پـیش عـقـل و وهـم و خـیـال |
| بــلـکـه نـارسـتــه از خـیـال و گـمـان | نــیــســـت ادراک آن تـــو را امــکـــان |
| قـدســیـان بــاز لـب فـرو بــســتــنـد | زان صـدا و خــمـوش بــنـشـســتــنـد |
| بــانـگ بــرداشـت آن سـتـوده سـیـر | کــه فــدا مــی کــنـم دو دانــگ دگــر |
| بـــاز ایــن ذکـــر را اعـــاده کـــنــیــد | شــورش و وجــد مــن زیــاده کــنــیـد |
| جان من ماهی است و ذکر حق آب | صـبــر مـاهـی از آب نـیـســت صـواب |
| مـــاهــی از آب صـــبـــر نـــتـــوانـــد | ور کــنــد صـــبـــر زنــده کــی مــانــد |
| هـــر چـــه از آب بــــر کـــنـــار بـــود | آن نـه مـاهـی کــه ســوســمـار بــود |
| ســوســمــار اســت زیــر ریـگ روان | مـاهـیـش مـی بــرنـد خــلـق گــمـان |
| سبـحـه خوانان که مزد جـوی شدند | مـزد دیـدنـد و سـبــحـه گـوی شـدنـد |
| هـای و هـویـی فــکـنـد در مـلـکـوت | ذکــر ذوالــکـــبـــریــاء و الــجـــبـــروت |
| شد خـلیل از سماع آن بـی خـویش | سـاخـت طـی پــرده وجــود از پــیـش |
| کـرد بـر خـود لـبـاس هسـتـی شـق | سـر بـرون زد ز جـیب هـسـتـی حـق |
| چـــون دگــر بـــاره زمــره مــلــکــوت | بــر لــب خــود زدنــد مــهـر ســکــوت |
| نــالــه شــوق بــرگــرفــت خــلــیــل | کـانـچــه دارم مـن از کـثــیـر و قـلـیـل |
| جــمـلـه را مـی کـنـم فـدای شــمـا | تــا ز هـم نــگــســلــد نــوای شــمــا |
| مـنـشـیـنـیـد ازیـن سـرود خــمـوش | کـه شـدم در سـمـاع آن همـه گـوش |
| بـــــاز آغـــــاز آن نـــــوا کـــــردنـــــد | ورد تـــســـبـــیــح خـــود ادا کـــردنــد |
| شـد خـلـیل از نوای ایشـان مـسـت | داد یــکــبـــارگــی عــنــان از دســـت |
| وقـت خـوش یافـت زان تـرانه خـوش | دسـت هـمـت فـشـانـد صـوفـی وش |
| هر چـه بـودش ز ملک و مال پـسـند | جــمـلـه در پــای مـطــربــان افــکــنـد |
| در سـماعـی که در وی از سـر ذوق | نـفـشــانـد حــریـق شــعــلـه شــوق |
| بــر خــود و خــلــق آســتــیــن وداع | گرد خود گشتن است و آن نه سماع |
| ز آتــش امــتــحــان چــو ابــراهــیــم | خــالــص آمـد چــو زر نـاب و ســلـیـم |
| قـدســیـان پــیـش او شـدنـد عـیـان | کــه رســولــیــم از خـــدای جـــهــان |
| آدمــی نـیـســتــیـم مــا مــلــکــیـم | نــقــد پــنــهــانــی تــو را مــحــکــیـم |
| آمــده بـــهــر امــتـــحــان تـــویــیــم | نـــاقـــد مـــخـــزن نـــهــان تـــویــیــم |
| لـلـه الـحــمـد کــامـدی بــه شــمـار | چـــون زر ده دهــی تـــمـــام عـــیــار |
| تـو خـلـیلـی و در تـو عـشـق خـدای | مــتـــخــلــل شــده ز ســر تـــا پـــای |
| جـــزو جـــزو تـــو از قــدم تـــا فــرق | گـشـتــه در خـلـت و مـحــبــت غـرق |
| بــنــده مــنـعــمــی نـه بــنــد نـعــم | از فـــوات نـــعـــم تــــو را چــــه الـــم |
| گـر نـعــم فــی الـمـثــل نـقـم گـردد | نـیسـت عـشـق تـو آن کـه کـم گـردد |
| چــون دلــت از خــدای نـشــکــیـبــد | تــاج خــلــت هــمــیــن تــو را زیــبـــد |
| هـر گـمـانـی کــه داشــتــیـم تــو را | گشـت روشـن که سـهو بـود و خـطـا |
| عشـق تـو ذاتـی اسـت نه عـرضـی | گشـتـه صـافـی ز شـوب هر غـرضـی |
| عـشـق چــون بــر جــمـال ذات بــود | حــاش لــلــه کــه بــی ثــبـــات بـــود |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
