احمد به وندی نژاد
مرا دلدار و یاریست آتش افروز/
که از دستش بود هر دم مرا سوز/
به عالم واله ای چون من کسش نیست/
چو در آتش بود چشمش بر او دوز/
خوشا آنان که در آتش بسوزند/
گلستانش بداد زان آتش و سوز/
در این سوز و گداز تنها تو باشی/
ای از تو باشد هر روزم چو نوروز/
به هر باغ و چمن تنها تویی گل/
در آتش زن،گلستانم برافروز/
به لطف توست مرا در دیده امید/
محبت تا کی ات چون زر دل اندوز/
بدان جانا دل نافذ سپند است/
روا دارش چنین آتش شب و روز/
مرا بی تو نباشد انبر و دود/
رها گردان به هر سو دیده را دوز/
بیا تا آتشم دوزخ نخوانند/
تو رسمی نو بر این دفتر بیاموز/
