خــدایـا چــون گـل مـا را سـرشـتــیوثـیقـت نـامـه ای بـر مـا نـوشـتـیبـه مـا بـر خـدمت خـود عـرض کـردیجـزای آن بـه خـود بـر فـرض کردیچـو مـا بــا ضـعـ…
| خــدایـا چــون گـل مـا را سـرشـتــی | وثـیقـت نـامـه ای بـر مـا نـوشـتـی |
| بـه مـا بـر خـدمت خـود عـرض کـردی | جـزای آن بـه خـود بـر فـرض کردی |
| چـو مـا بــا ضـعـف خـود دربــنـد آنـیـم | کـه بــگـزاریـم خـدمـت تــا تـوانـیـم |
| تـو بــا چـنـدان عـنـایـت هـا کـه داری | ضـعـیـفـان را کـجــا ضــایـع گـذاری |
| بــدیـن امــیــدهــای شــاخ در شــاخ | کـرم هـای تـو مـا را کـرد گـسـتـاخ |
| و گـرنـه مـا کـدامـیـن خـاک بــاشـیـم | کـه از دیـوار تــو رنـگـی تــراشــیـم |
| خـلاصـی ده که روی از خـود بـتـابـیم | بـه خـدمـت کـردنـت تـوفـیق یابـیم |
| ز مـا خـود خـدمـتـی شـایسـتـه نـاید | کــه شــادروان عــزت را بــشــایــد |
| ولی چون بندگیمان گوشه گیر است | ز خـدمـت بـندگـان را ناگـزیر اسـت |
| اگـر خـواهی بـه ما خـط در کـشـیدن | ز فـرمـانـت کـه یارد سـر کـشـیدن |
| و گر گردی ز مشـتـی خـاک خـشنود | تــرا نـبــود زیـان مــا را بــود ســود |
| در آن سـاعـت کـه مـامـانیم و هوئی | ز بــخـشـایـش فـرو مـگـذار مـوئی |
| بــیـامــرز از عــطــای خــویـش مــا را | کـرامـت کـن لـقـای خـویـش مـا را |
| من آن خـاکـم کـه مغـزم دانه تـسـت | بـدین شـمعـی دلم پـروانه تـسـت |
| تـــوئی کـــاول ز خـــاکـــم آفـــریــدی | بـه فـضـلـم زافـریـنـش بـر گـزیـدی |
| چـو روی افروخـتـی چـشـمم بـرافروز | چـو نعـمـت دادیم شـکـرم در آمـوز |
| بــه سـخـتـی صـبــر ده تـا پــای دارم | در آســانـی مـکـن فــرمـوش کـارم |
| شناسـا کن بـه حـکمتـهای خـویشم | بـرافـکـن بـرقـع غـفـلـت ز پـیـشـم |
| هــدایــت را ز مــن پــرواز مــســتــان | چــو اول دادی آخــر بــاز مـسـتــان |
| بـه تـقـصـیری کـه از حـد بـیش کـردم | خـجـالـت را شـفـیع خـویش کـردم |
| بــهـر سـهـوی کـه در گـفـتـارم افـتـد | قـلـم در کـش کـزین بـسـیار افـتـد |
| رهـی دارم بــهـفــتــاد و دو هـنــجــار | از آن یـکـره گـل و هـفـتـاد و دوخـار |
| عــقــیـدم را در آن ره کــش عــمـاری | کـه هـسـت آن راه راه رسـتـگـاری |
| تـو را جـویم ز هـر نـقـشـی کـه دانـم | تو مقصودی ز هر حرفی که خوانم |
| ز سـرگردانی تـسـت اینکـه پـیوسـت | بـهر نااهل و اهلی می زنم دست |
| بــعـزم خــدمـتــت بــرداشــتــم پــای | گـر از ره یاوه گـشـتـم راه بـنـمـای |
| نـیـت بــر کـعـبــه آورد اســت جــانـم | اگـــر در بـــادیــه مـــیــرم نـــدانــم |
| بـهر نیک و بـدی کـانـدر مـیانه اسـت | کرم بـر تست و اندیگر بـهانه است |
| یکی را پـای بـشـکسـتـی و خـواندی | یـکــی را بــال و پــردادی و رانــدی |
| نـدانـم تــا مـن مــســکــیـن کــدامـم | ز مـحـرومـان و مقـبـولـان چـه نامم |
| اگــر دیـن دارم و گـر بــت پــرســتــم | بـیامـرزم بـهر نـوعـی کـه هسـتـم |
| بـه فـضـل خـویش کن فـضـلی مرا یار | بـه عدل خـود مکن بـا فعل من کار |
| نـــدارد فــــعــــل مــــن آن زور بــــازو | کـه بــا عـدل تـو بـاشـد هـم تـرازو |
| بـلی از فعل من فضل تـو نیش است | اگر بـنوازیم بـر جـای خویش است |
| بـه خـدمـت خـاص کـن خـرسـندیم را | بــکـس مـگـذار حـاجـت مـنـدیـم را |
| چــنــان دارم کــه در نـابــود و در بــود | چنان بـاشم کزو باشی تو خشنود |
| فــراغـــم ده ز کــار ایــن جـــهــانــی | چـو افـتـد کـار بـا تـو خـود تـو دانی |
| مـنه بـیش از کـشـش تـیمـار بـر مـن | بــقــدر زور مــن نــه بـــار بــر مــن |
| چــراغــم را ز فـیـض خــویـش ده نـور | سـرم را زاسـتــان خــود مـکـن دور |
| دل مــســت مــرا هــشــیــار گــردان | ز خــواب غــفــلـتــم بــیـدار گـردان |
| چـنان خـسـبـان چـو آید وقت خـوابـم | کــه گــر ریـزد گـلـم مـانـد گـلـابــم |
| زبــانــم را چــنــان ران بــر شــهــادت | که بـاشـد خـتـم کارم بـر سـعـادت |
| تـــنــم را در قــنــاعـــت زنــده دل دار | مـزاجــم را بــطـاعـت مـعـتــدل دار |
| چـو حـکمی راند خـواهی یا قـضـائی | بـه تـسـلـیم آفـرین در من رضـائی |
| دمـــــاغ دردمـــــنـــــدم را دوا کـــــن | دواش از خـاک پـای مصـطـفی کن |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
