دانـای سـخــن چــنـیـن کـنـد یـادکــز جـــمــلــه مــنــعــمــان بـــغــدادعـاشـق پـسـری بــد آشـنـا روییـک مـوی نـگـشــتــه از یـکـی مـویهــم ســیـل …
| دانـای سـخــن چــنـیـن کـنـد یـاد | کــز جـــمــلــه مــنــعــمــان بـــغــداد |
| عـاشـق پـسـری بــد آشـنـا روی | یـک مـوی نـگـشــتــه از یـکـی مـوی |
| هــم ســیـل بــلــا بــدو رســیـده | هـم ســیـلـی عـاشـقـی چــشـیـده |
| دردی کـش عـشـق و درد پـیمای | انــدوه نــشـــیــن و رنــج فــرســـای |
| گــیــتــیــش ســلــام نــام کــرده | و اقــــبــــال بــــدو ســــلـــام کـــرده |
| در عـالم عـشـق گشـتـه چـالاک | در خــوانـدن شــعــرهـا هـوســنــاک |
| چـون از سـر قـصـه های در پـاش | شــد قـصــه قـیـس در جــهـان فـاش |
| در هـر طــرفـی ز طــبــع پــاکـش | خـــوانــدنــد نــســـیــب دردنــاکــش |
| هر غم زده ای که شعر او خـواند | آن نـاقـه کـه داشــت ســوی او رانـد |
| چـون شهر بـه شهر تـا بـه بـغداد | آوازه عــــــشــــــق او در افـــــتــــــاد |
| از ســحـــر حــلــال او ظــریــفــان | کـــردنــد ســـمـــاع بـــا حـــریــفـــان |
| افــتـــاد ســلــام را کــزان خـــاک | آیــد بـــه ســـلـــام آن هــوســـنــاک |
| بـربـست بـنه بـه ناقه ای چـست | بــگــشــاد زمــام نـاقــه را ســســت |
| در جـسـتــن آن غـریـب دلـتــنـگ | در بـــادیــه رانــد چــنــد فــرســنــگ |
| پـرسـید نـشـان و یـافـتـش جـای | افــتـــاده بـــرهــنــه فــرق تـــا پـــای |
| پــیـرامـنـش از وحــوش جــوقــی | حــلـقــه شــده بــر مـثــال طــوقــی |
| او کـــــرده ز راه شــــــوق و زاری | زان حــلــقــه حــســاب طــوق داری |
| چــــون دیـــد کـــه آیـــد از ره دور | نـــزدیــک وی آن جـــوان مـــنـــظـــور |
| زد بــانــک بــر آن ســبــاع هـایـل | تـــا تـــیــغ کـــنـــنـــد در حـــمـــایــل |
| چــون یـافـت سـلـام ازو قـیـامـی | دادش ز مـــیــان جـــان ســـلـــامــی |
| مـجـنون ز خـوش آمـد سـلـامـش | بـــنــمــود تـــقـــربـــی تـــمـــامـــش |
| کـردش بــه جــواب خـود گـرامـی | پـــرســیــدش کــز کــجـــا خــرامــی |
| گــفــت ای غــرض مــرا نـشــانـه | وا وارگــــــی مــــــرا بــــــهـــــانــــــه |
| آیــم بـــر تـــو ز شـــهــر بـــغــداد | تــــا از رخ فـــرخــــت شـــوم شــــاد |
| غـــربـــت ز بـــرای تـــو گـــزیــدم | کــابـــیــات غــریــب تـــو شـــنــیــدم |
| چــــون کـــرد مـــرا خـــدای روزی | روی تـــو بـــدیــن جـــهـــان فـــروزی |
| زین پـس من و خـاک بـوس پـایت | گــردن نــکــشــم ز حـــکــم و رایــت |
| دم بــی نــفــس تــو بـــر نــیــارم | در خـــدمــت تـــو نــفــس شــمــارم |
| هـر شـعـر کـه افـکـنـی تـو بـنـیاد | گــیـرم مــنــش از مــیــان جــان یــاد |
| چــنـدان ســخــن تــو یـاد گــیـرم | کـــامـــوده شـــود بـــدو ضـــمـــیــرم |
| گـسـتــاخ تـرم بــه خـود رهـا کـن | بــا خــاطــر خــویـشــم آشــنــا کــن |
| مـیـده ز نـشـیـد خــود سـمـاعـم | پـــنــدار یــکــی از ایــن ســـبـــاعــم |
| بــنـده شــدن چــو مــن جــوانـی | دانـــــم کـــــه نـــــداردت زیــــانــــی |
| من نیز بـه سـنگ عشـق سـودم | عـــاشـــق شـــده خـــواری آزمــودم |
| *** | |
| مــجـــنــون چــو هــلــال در رخ او | زد خــــــنـــــده و داد پــــــاســـــخ او |
| کــای خــواجــه خــوب نـاز پــرورد | ره پــر خــطــر اســت بــاز پــس گـرد |
| نـه مــرد مــنـی اگــرچــه مــردی | کــز صــد غــم مـن یـکــی نـخــوردی |
| مـــن جـــز ســـر دام و دد نــدارم | نـــه پــــای تـــو پـــای خـــود نـــدارم |
| ما را کـه ز خـوی خـود ملـالسـت | بــا خـوی تــو سـاخـتــن مـحـالـسـت |
| از صـحـبــت مـن تــرا چــه خـیـزد | دیــو از مــن و صــحــبـــتـــم گــریــزد |
| مـن وحـشـیـم و تـو انـس جـوئی | آن نــوع طـــلــب کــه جـــنــس اوئی |
| چــون آهـن اگــر حــمـول گــردی | زاه چــــو مـــنـــی مـــلـــول گــــردی |
| گــر آب شــوی بــه جــان نــوازی | بـــا آتـــش مــن شــبـــی نــســازی |
| بـا من تـو نگنجـی اندرین پـوست | من خود کشم و تو خویشتن دوست |
| بـــگـــذار مــرا در ایــن خـــرابـــی | کـــز مــن دم هــمــدمــی نــیــابـــی |
| گــر در طــلــبــم رهــی بــریــدی | ای مـــن رهــیــت کـــه رنـــج دیــدی |
| چـون یـافـتـیم غـریب و غـمـخـوار | الــلــه مــعـــک بـــگـــوی و بـــگـــذار |
| تـرسـم چـو بـه لـطـف بـرنـخـیزی | از رنــــج ضـــــرورتـــــی گـــــریــــزی |
| در گـــوش ســــلـــام آرزومـــنـــد | پــذرفــتــه نــشــد حــدیـث آن پــنــد |
| گـفـتـا بـه خـدای اگـر بــکـوشـی | کــز تـــشــنــه زلــال را بـــپـــوشــی |
| بـــگـــذار کـــه از ســـر نـــیـــازی | در قـــبـــلـــه تـــو کـــنـــم نـــمـــازی |
| گر سـهو شـود بـه سـجـده راهم | در ســجــده ســهــو عــذر خــواهــم |
| مجـنون بـگذاشت از بـسی جـهد | تــا عـهـده بــه سـر بــرد در آن عـهـد |
| بـگـشـاد سـلـام سـفـره خـویـش | حــلـوا و کـلـیـچــه ریـخـت در پــیـش |
| گـفـتــا بــگـشـای چــهـر بــا مـن | نـانـی بــشــکــن بــه مــهـر بــا مــن |
| نـا خـوردنـت ارچـه دلـپـذیر اسـت | زیـن یـک دو نــوالــه نــاگــزیـر اســت |
| مـرد ارچـه بـه طـبـع مـرد بــاشـد | نــیــروی تــنــش بــه خــورد بــاشــد |
| گـفـتـا مـن از ایـن حـسـاب فـردم | کــانـرا کـه غــذا خــوراســت خــوردم |
| نیروی کسی بـه نان و حـلواست | کـورا بــه وجــود خــویـش پــرواســت |
| چـون مـن ز نـهـاد خـویـش پـاکـم | کـی بــی خــورشــی کـنـد هـلـاکــم |
| چـون دید سـلام کـان جـگر سـوز | نـه خــسـبــد و نـه خـورد شـب و روز |
| نــه روی بــرد بــه هــیــچ کــوئی | نــه صــبـــر کــنــد بـــه هــیــچ روئی |
| مــــی داد دلــــش ز دلــــنـــوازی | کــان بــه کـه در ایـن بــلـا بــســازی |
| دایــم دل تـــو حـــزیــن نــمــانــد | یـکـســان فــلـک ایـنـچــنـیـن نـمـانـد |
| گـردنده فـلک شـتـاب گـرد اسـت | هـــردم ورقـــیـــش در نـــورد اســـت |
| تــا چــشــم بــهـم نـهـاده گــردد | صــــد در ز فـــرج گـــشــــاده گـــردد |
| زین غـم بـه اگـر غـمین نبـاشـی | تــا پــی ســپــر زمــیــن نــبـــاشــی |
| بــه گــردی اگــرچــه دردمــنــدی | چــنـدانـکــه گـریـســتــی بــخــنـدی |
| مـن نیز چـو تـو شـکـسـتـه بـودم | دل خـسـتــه و پــای بــسـتــه بــودم |
| هـم فــضــل و عــنــایـت خــدائی | دادم ز چــــنـــان غــــمـــی رهـــائی |
| فـرجـام شـوی تــو نـیـز خـامـوش | وایــن واقــعـــه را کــنــی فــرامــوش |
| این شعله که جوش مهربانیست | از گـــرمـــی آتـــش جـــوانــیــســـت |
| چــون در گــذرد جــوانــی از مــرد | آن کــوره آتـــشـــیــن شـــود ســـرد |
| مــجــنـون ز حــدیـث آن نـکــورای | از جــای نـشــد ولــی شــد از جــای |
| گفتـا چـه گمان بـری که مسـتـم | یــا شــیــفــتــه ای هــوا پـــرســتــم |
| شـاهنـشـه عـشـقـم از جـلـالـت | نــابـــرده ز نــفــس خــود خــجــالــت |
| از شــهــوت عــذرهــای خــاکــی | مـعـصـوم شــده بــه غـســل پــاکـی |
| زآلــایــش نــفــس بـــاز رســتـــه | بـــازار هــوای خـــود شـــکــســـتـــه |
| عـشـق اسـت خــلـاصـه وجــودم | عشـق آتـش گشـت و من چـو عودم |
| عـشـق آمـد و خــاص کـرد خـانـه | مــن رخـــت کــشــیــدم از مــیــانــه |
| بـا هستـی من که در شمارست | مـن نـیسـتـم آنـچـه هسـت یارسـت |
| کـم گردد عـشـق من در این غـم | گــر انــجـــم آســـمــان شـــود کـــم |
| عـشـق از دل مـن تـوان سـتـردن | گــر ریــگ زمــیــن تـــوان شـــمــردن |
| در صـحـبــت مـن چـو یـافـتـی راه | مـــی دار زبـــان ز عـــیـــب کـــوتـــاه |
| در قــامـت حــال خــویـش بــنـگـر | از طــعــن مــحــال خــویــش بــگــذار |
| زنـیـگـونـه گـزارشـی عـجـب کـرد | زان حــــرف حــــریــــف را ادب کــــرد |
| چـون حـرفت او حـریف بـشناخت | حــرفـی بــه خــطـا دگـر نـیـنـداخــت |
| گسـتـاخ سـخـن مبـاش بـا کـس | تــا عـذر سـخــن نـخــواهـی از پــس |
| گر سخت بـود کمان و گر سست | گـســتــاخ کـشــیـدن آفــت تــســت |
| گــر ســســت بــود مـلــالــت آرد | ور ســـخـــت بــــود خـــجـــالـــت آرد |
| مـجــنـون و سـلـام روزکـی چـنـد | بـــودنــد بـــه هــم بـــه راه پــیــونــد |
| آن تـحـفـه کـه در میانه می رفـت | چــون در غــزلــی روانــه مــی رفــت |
| هر بـیت که گفتـی آن جـهان گرد | بـــر یــاد گــرفــتـــی آن جـــوانــمــرد |
| مــجــنـون زره ضــعــیـف حــالــی | بــود از هـمـه خـواب و خـورد خــالـی |
| بـــیــچـــاره ســـلـــام را دران درد | نــز خـــواب گــزیــر بـــود و نــز خــورد |
| چـون سـفـره تـهی شـد از نوالـه | مــهــمــان بـــه وداع شـــد حـــوالــه |
| کــرد از ســر عــاجــزی وداعــش | بــگــذاشــت مــیـان آن ســبــاعــش |
| زان مـرحـلـه رفـت سـوی بــغـداد | بــگـرفـتــه بــســی قـصـیـده بــر یـاد |
| هرجـا کـه یکی قـصـیده خـواندی | هــوش شــنــونــده خــیـره مــانــدی |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
