گنبد مینا

ایمان کاظمی (متخلص به ایمان)

تا ‌ که ایزد به فلک گنبدِ مینا می‌کرد
با سر انگشت هنر وِلوِله بر پا می‌کرد

سوزشِ شمع پسندید و غمِ پروانه
قدرِ هر ذرّه به تقسیم هویدا می‌کرد

راحت ِ ابرِ سپید و نفسِ خسته‌یِ باد
غضبِ موج ، نثار دلِ دریا می‌کرد

گُل به دامان بهار و غم طوفان به خزان
نازک ژاله و سنگینی خارا می‌کرد

خنده بر گلشن و نفرین به دلِ خارستان
دود بر گُلخن و بر می طَرب اهدا می‌کرد

ناله برجُغد و زَغن ، چهچههِ بر بلبل مست
ناز بر جَعدِ نکو و رُخِ عذرا می‌کرد

مهر رخساره‌یِ لیلا و غم حسرتِ وصل
روز مجنون به فراقش شب یلدا می‌کرد

کودک گم ‌شده را از دل ظُلمانی چاه
خسروِ مصر و شه ِ قلب زلیخا می‌کرد

به یکی نغمه‌یِ‌داوود و یکی فصلِ خطاب
اثری بر نفس ِ قدس ِ مسیحا می‌کرد

سامریها به گدایی و سلاطین ، همه عیش
از سرِ عدل جدا بنده ز مولا می‌کرد

الغرض قِصّه چو بر بست و سرِ ِکار نمود
بر قَدَر جمله جهان واله و شیدا می‌کرد

چون گذارد گِله بر ساقی مجلس ، «ایمان»
سهمِ ما قند ِ لب و خط ِّ چلیپا می‌کرد

بخش غزل | پایگاه  خبری شاعر

منبع: سایت شعر ایران