علیرضا باقری وند
دانشجوی رشته پزشکی
استان زنجان
در دومین دو سالانه جایزه غزل “حسین منزوی رتبه شایسته تقدیر را در بخش اصلی تک اثر فارسی را کسب کرده است.
علیرضا باقری وند در گفتگو با پایگاه خبری شاعر گفت با شعر از دوران کودکی با کتاب های مولوی که در خانه داشتیم مانوس بودم و بعد ها همراه با کتاب های ادبیات مدرسه با ادبیات و شعر آشنا شدم وی ادامه داد دوران دبیرستان علاقه زیادی به هشت کتاب سهراب داشتم و در هر موقعیتی میخواندمش و در تمام طول این مدت لبریز این اشعار را بر صفحه می آوردم اما بعد ها در دانشگاه با شرکت در نشست های ادبی به طور جدی تری شعر را دنبال کردم در این دوسالانه مقام شایسته تقدیر را کسب کردم این شاعر خوش ذوق در ادامه اظهار کرد معتقدم احساس های مختلف و تجربیات زیسته خود را در لباس غالب و زبان های گوناگونی به شاعر عرضه می کند من نیز گاه عواطف و تخیلاتم به زبانی سخته در غزل نشسته و گاه به زبان عامیانه در سپید یا نیمایی ؛باقری وند ادامه داد به نظرم هر قالبی ظرفیت های خود را در ترجمان شاعر و حواس او دارد و به گاه نیاز خود را ظاهر می کند این شاعر جوان به دومین دو سالانه غزل اشاره کرد و گفت در این دوره با شاعران بسیار توانمندی آشنا شدم که نشان می دهد شاعران و اهالی شعر به این دوسالانه نگاه ویژه ای دارند وی درباره دیده شدن آثارش اضافه کرد از اینکه تعدادی از غزل هایم توانسته بود توجه داوران را به خود جلب کند باعث افتخار بود لیکن برگزیده شدن یا نشدن هدف نبود ، به نظر من هدف اصلی در برگزاری و شرکت در این نوع رویداد ها اجتماع و آشنایی بیشتر اهالی سخن و شعر و شنیده شدن صدا های مختلف و نو است این دانشجوی پزشکی درباره مقام حسین منزوی گفت حسین منزوی چراغدار راه من در شعر است جای پای او در ادبیات و شعر ایران رفیع و نغز و بی نظیر است وی ادامه داد از شاعرانی که همچنان در بین ما هستند و چشمه ی ذوق و نبوغاشان جوشان است قلم دکتر امیرحسین الّهیاری مسحورم میکند؛ و در راه شعر مرهون استاد حسین جنتی هستم وی در پایان گفت به نظرم یک دفتر دائمی با یک تیم فعال و جلسات مداوم در بین این دوسالانه ها و یک تیم رسانه ای و حرفه ای و مسلط به فضای مجازی و کار ادیت و طراحی و مشتاق و در عین حال آشنا با فضای ادبی می تواند باعث شکوفایی جایزه شود و در راه رشد دوسالانه غزل بسیار راهگشا باشد .
در پایان شعری از علیرضا باقری وند می خوانیم
صف شده به صفحه ی شب ماه و زهره و زحلی
تک شهابی از بَرِشان می پرد به بالِ شَلی
تکه ابر مانده ز جا بر طریق ناز و ادا
مینهد به زانوی شهر هم یکان یکان کپَلی
میدود به پشته ی دشت هو کشان به گوش درخت
باد میدهد خبر از اتفاق محتملی :
میرسد شتر به شتر کاروان کلمه؛ بیا
تا من ات سوا کنمش کلمه کلمه تا غزلی
حرف ها ترانه شدند ، شعر عاشقانه شدند
تا بگیرمت به برم با لطایف الحِیلی
خود دلیل سعد و شگون شد وصال ما و کنون
نحس آسمان نکند در مدار ما خللی
□□□
گفت : چشم ساحره ام ، دیده ساحران ، بسیار
از کدام طایفه ای ؟ چون تویی ندیده ولی ؛
+ کیستی تو؟ عاشق من؟ کیستی تو؟ شاعر‌من؟
– عاشق تو ام ، تو فلان شاعر تو ام تو ! بلی
