پرستش مددی
چشم هایم همیشه غمگین اند
شعرهایم اسیر دلتنگی
مدتی بی اراده افتاده
دل من در مسیر دلتنگی
مثل عصر غروب یکشنبه
می چکم از نگاه خود در خود
می رسم از فصول بی باران
آخر کوره راه خود در خود
سرسرای بهانه دلگیر است
پشت احساس زخمی ام گاهی
هر شب از بغض می کشم بیرون
دردهای سکوت با آهی
می نویسم غزل غزل خود را
باز هم بازهم دلم تنگ است
مرز عقل و جنون نمی بیند
که کجای دلم دلم تنگ است
آه ای شبنم چکیده ی بغض
رسم باران مگر ور افتاده
که دلم در مسیر بحران ها
بارها با غزل درافتاده
معبد چشم های زیبایت
قبله گاه ” پرستش ” دلهاست
مرقد آسمان موهایت
بهترین فصل رویش دلهاست
پرستش مددی
۱۳۹۵.۰۹.۰۴
بخش چهار پاره | پایگاه خبری شاعر
منبع: سایت شعر ایران
