ای دریـغـا کـه شـب آمـد هـمـه گـشـتـیـم جـداخـنـک آن را کـه بــه شـب یـار و رفـیـقـسـت خـداهمه خـفـتـند و فـتـادند بـه یک سـو چـو جـمـادتـو نـخـسـپـی …
| ای دریـغـا کـه شـب آمـد هـمـه گـشـتـیـم جـدا | خـنـک آن را کـه بــه شـب یـار و رفـیـقـسـت خـدا |
| همه خـفـتـند و فـتـادند بـه یک سـو چـو جـمـاد | تـو نـخـسـپـی هـلـه ای شـاه جـهـان مـونـس مـا |
| هین مخـسـپـید که شب شـاه جـهان بـزم نهاد | مـی کـشـد تــا بــه سـحـرگـاه شـمـا را کـه صـلـا |
| بـر جـهـنـده شـده هـر خـفـتـه ز جـذب کـرمـش | چــون گـلـســتــان ز صــبــا و بــچــه از ذوق صـبــا |
| شـب نـخـوردی بـه سـحـر اشـکـم او پـر بــودی | مـصـطـفـی را و بــگـفـتــی کـه شـدم ضـیـف رضـا |
| کــرده آمــاس ز اســتــادن شــب پــای رســول | تـــا قــبـــا چــاک زدنــد از ســهــرش اهــل قــبـــا |
| نی که مسـتـقبـل و ماضـی گنهت مغـفورسـت | گفت کین جوشش عشق است نه از خوف و رجا |
| بـاد روحـسـت کـه ایـن خـاک بـدن را بـرداشـت | خــاک افـتــاد بــه شــب چــون شـد ازو بــاد جــدا |
| بـا ازیـن خـاک بـه شـب نـیـز نـمـی دارد دسـت | عــشــقــهــا دارد بـــا خــاک مــن ایــن بـــاد هــوا |
| بــی ثــبــاتــســت یـقـیـن بــاد وفــایـش نـبــود | بــی وفــا را کــنـد ایـن عــشــق هـمـه کــان وفــا |
| آن صـفـت کـش طـلبـی سـر بـه تـکـبـر بـکشـد | عــشـــق آرد بـــدمــی در طــلــب و طـــال بـــقــا |
| عـشـق را در مـلـکـوت دو جـهـان تـوقـیـعـسـت | شــرح آن مـی نـکـنـم زانـک گـه تــرجــیـعــســت |
| آدمــی جــویـد پــیـوســتــه کــش و پــر هـنـری | عــشــق آیــد دهــدش مــســتــی و زیـر و زبــری |
| دل چــون ســنـگ در آنـســت کـه گـوهـر گـردد | عــشــق فــارغ کــنــدش از گــهـر و بــی گــهـری |
| حــرص خــواهـد کـه بــشــاهـان کـرم دربــافــد | لــولــیــان چــو بــبــیـنــد شــود او هــم ســفــری |
| لــولــیـانــنــد دریـن شــهــر کــه دلــهــا دزدنــد | چـشـم ازین خـلـق بـبـنـدی چـو دریـشـان نـگـری |
| چـشـم مسـتـش چـو کند قـصـد شـکـار دل تـو | دل نــگــه داری و ســـودت نــکــنــد چـــاره گــری |
| عــاشــقــانــنــد تــرا در کــنــف غــیــب نــهــان | گـر تـو، بــیـنـی نـکـنـی، از غـمـشـان بــوی بــری |
| آب خــوش را چــه خــبــر از حــسـرات تــشـنـه | یـوسـفـان را چـه خـبـر از نـمـک و خـوش پـسـری |
| سـر و سـرور چـو که بـا تـسـت چـه سرگردانی | جـان انـدیـشـه چـو بـا تـسـت چـه انـدیـشـه دری |
| گــر تـــرا دســـت دهــد آن مــه از دســت روی | ور تـــــرا راه زنـــــد آن پــــــری مـــــا بــــــپــــــری |
| چـون تــرا گـرم کـنـد شـعـشـعـهـای خـورشـیـد | فـــارغ آیــی ز رســـالـــات نــســـیــم ســـحـــری |
| ور ســلـامـی شـنـوی از دو لـب یـوســف مـصـر | شــکــر انـدر شــکــر انـدر شــکــر انـدر شــکــری |
| هـمـه مـخــمـور شـدسـتــیـم بــگـو ســاقـی را | تــا کــه بــی صــرفــه دهـد بــاده مـشــتــاقــی را |
| دزد انـــدیـــشـــه بـــد را ســـوی زنـــدان آریـــد | دســت او ســخــت بــبــنــدیــد و بــه دیـوان آریـد |
| شــحــنــه عــقــل اگــر مــالــش دزدان نــدهـد | شـحـنـه را هـم بــکـشـانـیـد و بـه سـلـطـان اریـد |
| تــشــنـگــان را بــســوی آب صــلــایـی بــزنـیـد | طــوطــیــان را بـــه کــرم در شــکــرســتــان آریــد |
| بزم عامست و شهنشاه چنین گفت که: « زود | سـاقـیـان را هـمـه در مـجــلـس مـسـتــان آریـد » |
| مـی رسـد از چـپ و از راسـت طـبـقـهـای نـثـار | نـــیــم جـــانـــی چـــه بـــود جـــان فـــراوان آریــد |
| هــرچـــه آریــد اگـــر مــرده بـــود جـــان یــابـــد | الــلـه الـلـه کــه هـمـه رو بــه چــنـیـن جــان آریـد |
| دور اقــبـــال رســـیــد و لــب دولــت خـــنــدیــد | تــــا بــــکـــی دردســــر و دیـــده گـــریـــان آریـــد |
| هـــرکـــی دل دارد آیـــیـــنـــه کـــنـــد آن دل را | آیــنــه هــدیــه بـــدان یــوســـف کـــنــعـــان آریــد |
| بــگـشـادنـد خــزیـنـه هـمـه خــلـعـت پــوشـیـد | مــصــطــفــی بــاز بــیــامــد هــمــه ایـمــان آریــد |
| دســتــهـا را هـمـه در دامــن خــورشــیـد زنـیـد | هــمــه جــمــعــیــت ازان زلــف پــریــشــان آریــد |
| اندرین مـلـحـمـه نصـرت همه بـا تـیغ خـداسـت | از غــنــایـم هــمــه ابــلــیـس مــســلــمــان آریــد |
| خـنک آن جـان که خـبـر یافـت ز شـبـهای شـما | خـنـک آن گـوش کـه پـر گـشـت ز هـیـهـای شـمـا |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
