چشم طمع

حسین خیراندیش

آسمان هر دم به شعرم شادمانی میکند
پارسا با شعر من زندگانی میکند
پر زدم بر آسمان و میرم سوی بهشت
خالقم آن زندگی را جاودانی میکند
هر نوای بر دل ما میرسداز ما که نیست
این چه اصراریست به دل خود باغبانی میکند
چون نظر کردم به خود دیدم خودم شرمنده ام
بار سنگینی به دوشم ناتوانی میکند
آن که گفتم روح دل بود میرود در هر کجا
این تن ما بر زمین است پاسبانی میکند
ما شنیدیم دل خودش در عالم اصرار هست
این چه اصراری که دل را آسمانی میکند
هرچه میکردم تلاش این چشم به دل همراه شود
نور چشمم ناتوان بود بد گمانی میکند
ناظما چشم طمع بر عالم فانی مکن
عاقبت این زندگانی بی وفایی مکند

بخش غزل | پایگاه  خبری شاعر

منبع: سایت شعر ایران