آنـــچ دیــدی تـــو ز درد دلـــم افـــزود بـــیــاای صـــنـــم زود بــــیـــا زود بـــیـــا زود بـــیـــاسـود و سـرمایه من گـر رود بـاکـی نیسـتای تــو…
| آنـــچ دیــدی تـــو ز درد دلـــم افـــزود بـــیــا | ای صـــنـــم زود بــــیـــا زود بـــیـــا زود بـــیـــا |
| سـود و سـرمایه من گـر رود بـاکـی نیسـت | ای تــو عـمـر مـن و ســرمـایـه هـر سـود بــیـا |
| مـونـس جـان و دلـم بـی رخ تـو صـبـری بـود | آتــشــت صــبــر و قــرارم هـمــه بــربــود بــیـا |
| غرض از هجـر گرت شادی دشمن بـودست | دشـمـنـم شـاد شـد و سـخـت بـیـاسـود بـیـا |
| گوهر هردو جـهان! گرچه چـنین سنگ دلی | آب رحــمـت ز دل سـنـگ چــو بــگـشـود بــیـا |
| نالـهای دل و جـان را جـز تـو مـحـرم نیسـت | ای دلـم چــون کـه و کـه را تــو چــو داود بــیـا |
| شـمس تـبـریز! مگـو هجـر قـضـای ازلـسـت | کـانـچ خـواهـی تـو قـضـا نـیـز هـمـان بـود بـیـا |
| شـمس تـبـریز! که جـان طـال بـقـای تـو زند | مـــاه دراعـــه خـــود چـــاک بـــرای تـــو زنـــد |
| رحـم عـشـق چـو ویـی را نـبــود هـیـچ رفـو | صـبـر کـن هـیـچ مـگـو هـیـچ مـگـو هـیچ مـگـو |
| طلب خـانه وی کن که همه عشق دروست | مـی دو امــروز بــریـن دربــدر و کــوی بــه کــو |
| ای بـسـا شـیـر کـه آمـوخـتـیـش بــز بــازی | سـوی بــازار کـه بــرجـه هـلـه زیـرک هـلـه زو |
| آب خـوبـی هـمـه در جـوی تـو آنـگـه گـویی | بــر در خـانـه مـا تــخـتــه مـنـه جــامـه مـشـو |
| ســیـاهــی غــم ار شــاد شــوم مــعــذورم | کـه بـبـردسـت از آن زلـف سـیـه یـک سـر مـو |
| روبــرو مـی نـگــرم وقــت مـلـامـت بــعــذول | کـه دران خـال نـگـر یـک نـظـر ای جــان عـمـو |
| شمس تبـریز! چو در جوی تو غوطی خوردم | جـامه گم کردم و خود نیست نشان از لب جو |
| شمس تبریز که زو جان و جهان شادانست | آنــک دارد طــرفــی از غــم او شــاد آنــســت |
| ز اول روز کـه مـخــمـوری مـسـتــان بــاشـد | سـاغـر عـشـق مـرا بــر سـر دسـتـان بــاشـد |
| از پــگـه پــیـش رخ خـوب تـو رقـاص شـدیـم | این چـنـین عـادت خـورشـید پـرسـتـان بـاشـد |
| لــولـی دیـده بــران زلــف رســن مـی بــازد | زانـک جـانـبــازی ازان روی بـس آسـان بـاشـد |
| شـکـر تـو مـن ز چـه رو از بـن دنـدان نـکـنـم | کــز لــب تــو شــکــرم در بــن دنـدان بــاشــد |
| ای عجـب آن لب او تـا چـه دهد در دم صلح | چونک در خشم کمین بـخشش او جان بـاشد |
| عــدد ریــگ بــیــابـــان اگــرم بــاشــد جــان | بــدهـم گـر بـدهـی بـوسـه چـه ارزان بــاشـد |
| شمس تـبـریز! بـجـز عشق ز من هیچ مجـو | زان کسی داد سخن جو که سخن دان باشد |
| شـمـس تـبـریز چـو مـیخـانـه جـان بـاز کـنـد | هـر یـکــی را بــدهـد بــاده و جــانــبــاز کــنــد |
| ای غـم آخـر عـلـف دود تـو کـم نـیسـت بـرو | عـاشـقـانـیم کـه مـا را سـر غـم نـیـسـت بـرو |
| غـم و انـدیشـه! بـرو روزی خـود بـیـرون جـو | روزی مـا بــجــز از لـطـف و کـرم نـیـسـت بــرو |
| شــادی هـردو جــهـان! در دل عـشــاق ازل | درمیا کـین سـر حـد جـای تـو هم نیسـت بـرو |
| خـفتـه ایم از خـود و بـیخـود شده دیوانه ازو | دان کـه بـر خـفـتـه و دیوانـه قـلـم نیسـت بـرو |
| ای غـم ار دم دهـی از مـصـلـحــت آخـر کـار | دل پــر آتــش مــا قــابــل دم نــیــســت بـــرو |
| عـلـف غـم بـه یقـین عـالم هسـتـی بـاشـد | جـای آسـایش مـا جـز کـه عـدم نـیـسـت بـرو |
| شـمس تـبـریز اگر بـی کس و مفـرد بـاشـد | آفـتـابـسـت ورا خـیـل و حـشـم نـیـسـت بــرو |
| شمس تـبـریز! تو جانی و همه خلق تن اند | پـیـش جـان و تـن تـو صـورت تـنـهـا چـه تـنـنـد |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
