پانته آ عسکری – وعده گاه

                
مرا احاطه کرده ای شبیهِ شب  که آه را
تو را به سینه می کشم بسانِ برکه  ماه را
                 
کجاست لمسِ بوسه ات کجاست مرزِ ناگزیر
به جستجو گریختم چنان که جان  پناه را
              
در انتظارِ آمدن سپید می شود ببین
میانِ دیده می کشم سیاهِ خاکِ راه را

چنان دچار می کند  طلوعِ  شادمانه ات
که غم دچار می شود هوای هر پگاه را

چه سرخ دوست دارمت.. چه سبز می کنی مرا
هزار غنچه می دهم هزار وعده گاه را