نگاه ِ آشنا

ز چشمی که چون چشمه ی آرزو
ر آشوب و افسونگر و دلرباست
به سوی من آید نگاهی ز دور
نگاهی که با جان ِ من آشناست
تو گویی که بر پشت ِ برق ِ نگاه
نشانیده امواج ِ شوق و امید :
که باز این دل ِ مرده جانی گرفت
سراسیمه گردید و در خون تپید
نگاهی سبکبال تر از نسیم
روان بخش و جان پرور و دل فروز
بر آرد ز خاکستر ِ عشق ِ من
شراری که گرم است و روشن هنوز
یکی نغمه جوشد هماغوش ِ ناز
در آن پر فسون چشم ِ راز آشیان
تو گویی نهفته ست در آن دو چشم
نواهای خاموش ِ سرگشتگان
ز چشمی که نتوانم آن را شناخت
به سویم فرستاده آید نگاه
تو گویی که آن نغمه ی موسقی ست
که خاموش مانده ست از دیرگاه
از آن دور این یار ِ بیگانه کیست
که دزدیده در روی من بنگرد ؟
چو مهتاب ِ پاییز غمنگین و سرد
که بر روی زرد ِ چمن بنگرد
به سوی من آید نگاهی ز دور
ز چشمی که چون چشمه ی آرزوست
قدم می نهم پیش ، اندیشناک :
خدایا چه می بینم ؟ … این چشم ِ اوست !