پرستش مددی
بغض من در خنده ات پروانگیست
درد ما از حل شدن در زندگیست
مـن نـدیـدم در رَهـم این چاه را
ذلت این زیستن خود بندگیست
ذهن ما یا کودکِ خوابِ درون
دائمآ در حیطهء آلودگیست
پُر شود گر با حروفِ نابجا
حاصلِ عمرش فقط بیچارگیست
برده ی القاء هر افکار پوچ
سد راهِ واژهء آزادگیست
گر شود بیدار این ذهنِ خموش
روزِ رستاخیز هم شرمندگیست
بشکند چون شیشهء جهلِ درون
این رهایی از (خود) وُ بیگانگیست
گر که ما اندیشه ها را نو کنیم
خود نویدی در رهِ فرزانگیست
ای “پرستش ” شب به پایان میرسد
این پیامِ سبزه زارِ زندگیست
پرستش مددی
بخش غزل | پایگاه خبری شاعر
منبع: سایت شعر ایران
