سلیمان حسنی
بــــاز شــــــده بــــاز ٬ درِ آسمــــان
ولوله افتـــــاده به کارِ جهــــان
موســــمِ میــــــلادِ ولایت شده
جن‌و مَلِک غرقِ‌سعادت‌شده
گفت‌پیمبــر٬که‌علی‌ازمن‌است
دردوجهان‌شیعهٔ‌اوایمن‌است
داده به مــن ایـــــزدِ یکتـــا خبر
غیـــرِ عـــلی نیست وصیِّ دگر
هر که منم سیّد و مـــــولایِ او
هستْ عـــــلی بعدِ من آقایِ او
ازهمه‌یِ خلقِ جهان برتراست
دشمنِ او دشـمنِ پیغمبر است
حجتِ من گشت‌در اینجاتمام
نایبِ من هست علی والسلام
گفت علی با دلِ غمگین ٬ خدا
نیست دراین مَردمِ جاهل وفا
مردُمِ کوفه ٬ به جفـا شهره اند
در یَدِ شیـطانِ جهــان مُهره اند
کاش که اینگــــونه نبــــــود آدمی
نیست‌برایــن‌غصه‌یِ‌دل مرهمی
چـــــونکه بــُوَد حُکـمِ خداوندگار
غیــــرِ اطاعت نَبُـــــــود هیـــــچ کار
تاجِ امامت به سَرش جـا گرفت
حُکمِ خــــــود از عـــالَمِ بالا گرفت
پــــای٬ بکـــــــوبید از ایــن موهبت
داده خـــــدا بـــر همــــه این منزلت
سینه‌یِ حامی چو شمـا شاد شد
کُلِ وجــــــــودش زِ غــــــم آزاد شـــد
بخش غزل | پایگاه خبری شاعر
منبع: سایت شعر ایران
