علی روح افزا
زدیـم آخــر مـن و عشقـم ، بـه هــم تنظیـم دنیــا را
کِشـم سـاغــر چنــان گــویی ، نهنـگی آب دریـا را
رَوَم دنبــال لیـــــلایـم ، از اَعمـــاقِ دلـــم ، جــانـم
به دوشــم می بـَــرم صحـرا ، بیــابـم بلکه لیـلا را
کنـم اشکم به دل پنـهان ، ز مخلـوقـات این دوران
کـه بــا گــریــه کـدام آدم ، بدست آورده حــوّا را ؟
شـده تصـویــــر او پیـدا ، به روی هـــر دلی شیـدا
که زیبا کرده تصـویـرش ، کمی هم چهـره ی ما را
اگــــر یکبـــار می دیـــدی ، جمــالِ یـوسفم ، دیگر
شمــاتتـها نمـی کـــردی ، تـــو بیـچـاره زلیـخــا را
مَثـَل بـــــاشـد همـه اینـها ، چـه لیــلا و زلیــخایــی
شـود صـد یـوسفِ مصـری ، فـدا مهـدیِ زهــرا را
خوشم از اینکه “روح افزا ” شده در عشقِ حق شیدا
کـه پیــدا کـرده او از دل ، همـان معشــوق دلـها را
علی روح افزا Rouhafza.ir
بخش غزل | پایگاه خبری شاعر
منبع: سایت شعر ایران